Termin „hollywoodzki uśmiech” kojarzy się dziś z idealnie białymi, prostymi zębami, które stały się symbolem sukcesu i atrakcyjności. Jednak droga do stworzenia tego kanonu piękna była długa i pełna zwrotów, a wizerunek wielu gwiazd kina kształtowały zarówno osiągnięcia stomatologii, jak i jej ówczesne ograniczenia.
Historia uśmiechu w kulturze popularnej to w dużej mierze historia artystów – także tych, którzy mimo problemów z uzębieniem potrafili zdobyć serca publiczności i na trwałe zapisać się w historii sztuki filmowej.
Monroe, Taylor, ale też Hepburn i Crawford
Sukces w przemyśle filmowym w I połowie XX w. był nierozerwanie związany z pięknym, uśmiechem, a jego ideały kształtowały losy gwiazd. Marilyn Monroe (1926-1962) z charakterystycznym, szerokim i promiennym uśmiechem stała się ikoną seksapilu i klasy Hollywood, a jej perfekcyjne, białe zęby były wynikiem dbałości o estetykę jamy ustnej. Elizabeth Taylor (1932-2011), znana z niebanalnej urody i wyrazistego uśmiechu, również prezentowała idealne uzębienie, które wzbudzało zachwyt widzów i stało się elementem jej medialnego wizerunku. Z kolei uśmiech Audrey Hepburn (1929-1993) wcale nie był symetryczny, ale wyróżniał się naturalnością i delikatnością, dowodząc, iż „Hollywood smile” nie zawsze musi być perfekcyjnie prosty, by zdobywać serca publiczności i budować legendę gwiazdy.
W historii Hollywood były też przypadki, gdy niedoskonały uśmiech stał się barierą w dalszym rozwoju kariery. Dobrym przykładem jest Joan Crawford (1904-1977), która w początkach kariery miała bardzo nierówne zęby o nieatrakcyjnej, ciemnej barwie. W latach 20. – gdy studia filmowe wymagały od gwiazd filmów dźwiękowych perfekcyjnego wizerunku – jej wygląd stał przeszkodą. By pozostać na topie, aktorka musiała przejść długotrwałe i bolesne zabiegi protetyczne i wybielające, po których ponownie zaczęła odnosić sukcesy na ekranie. To doświadczenie sprawiło, iż przez całą karierę Crawford obsesyjnie dbała o uśmiech, a jej perfekcyjne uzębienie stało się częścią rozpoznawalnego wizerunku.
Twardziele bez idealnego zgryzu
W Złotej Erze Hollywood, kiedy film stawał się najważniejszym medium masowej rozrywki, estetyka uśmiechu zaczęła nabierać jeszcze większego znaczenia. Clark Gable (1901-1960), określany mianem „króla Hollywood”, jest tego najlepszym przykładem. Choć uchodził za męski symbol seksu, zmagał się z poważnymi problemami stomatologicznymi. Stracił wiele zębów i nosił protezy, które były niewygodne, a zaawansowana choroba dziąseł była źródłem m.in. fetor ex ore. Partnerki filmowe (w tym Vivien Leigh na planie „Przeminęło z wiatrem”) narzekały na trudności podczas gry w scenach pocałunku. Paradoksalnie jednak to właśnie Gable został ikoną kina i ideałem męskości, co pokazuje, iż charyzma i talent mogły czasem przesłonić niedoskonałości uśmiechu.
Nieco inaczej potoczyły się losy Humphreya Bogarta (1899-1957), innej legendy srebrnego ekranu. Bogart miał charakterystyczny, niezbyt regularny zgryz, daleki od hollywoodzkiego ideału. Jednak to właśnie ten niedoskonały uśmiech stał się elementem jego filmowego wizerunku – cynicznego twardziela o mocnym charakterze. W rolach, takich jak w „Casablance” czy „Sokole maltańskim”, jego sposób mówienia, lekko zaciśnięte usta i charakterystyczna ekspresja budowały aurę autentyczności. Bogart udowodnił, iż nie trzeba idealnie białych i równych zębów, by podbić serca widzów – czasem to właśnie niedoskonałości stają się znakiem rozpoznawczym.
Dziś, kiedy estetyka jamy ustnej stała się niemal nieodłącznym elementem sukcesu medialnego, warto pamiętać, iż historia „hollywoodzkiego uśmiechu” to także historia ludzi, którzy osiągnęli wielkość pomimo ograniczeń swojej epoki i problemów, które nowoczesna stomatologia mogłaby przezwyciężyć bez większych problemów.
Źródło: https://www.tolleydental.com/
Fot. http://www.regnodisney.it/le-principesse-disney-e-la-loro-evoluzione-aurora/#sthash.dUBPHzwp.dpbs,
Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=39480877
