Z badań przeprowadzonych przez japońskich naukowców wynika, iż pacjenci z cukrzycą typu 2 przyjmujący semaglutyd mają znacznie mniejsze ryzyko wystąpienia niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych, w tym: ostrego zawału mięśnia sercowego, udaru mózgu i ostrej niewydolności serca a także niższe ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczynyniż chorzy leczeni dulaglutydem.
Wyniki wielu badań klinicznych potwierdzają, iż osoby z cukrzycą typu 2 przyjmujące leki z grupy analogów GLP-1 mają mniejsze ryzyko występowania poważnych niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych w tym hospitalizacji z powodu niewydolności serca a także śmierci. Nie było jednak wiadomo, czy wszystkie leki z obszaru agonistów receptora glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1 RA) mają takie samo działanie ochronne, czy są między nimi różnice. Sprawdzili to japońscy naukowcy pod kierunkiem głównego autora badania kardiologa Takefumi Kishimori z Oddziału Medycyny Sercowo-Naczyniowej, Centrum Medycznego Omi, Kusatsu. Podczas wieloośrodkowego retrospektywnego badania obserwacyjnego porównali efekty działania semaglutydu i dulaglutydu.
– Porównaliśmy śmierć z wszystkich przyczyn oraz zdarzenia
sercowo-naczyniowe pacjentów z cukrzycą typu 2 stosujących semaglutyd lub
dulaglutyd. W naszym retrospektywnym badaniu obserwacyjnym wykorzystaliśmy anonimowe
dane zaczerpnięte z globalnej platformy danych i analiz medycznych TriNetX, które
były zbierane przez trzy lata od 1 stycznia 2018 roku do 31 grudnia 2020 roku. Dzięki
temu kluczową zaletą naszego badania stała się walidacja jego wyników w
warunkach rzeczywistych przy użyciu dużej próby. Zidentyfikowaliśmy 4 691 652
pacjentów z cukrzycą typu 2, wśród których 231 075 rozpoczęło stosowanie
semaglutydu, a 189 103 dulaglutydu. W każdej porównywanej grupie znalazło się
171 105 pacjentów – piszą naukowcy na łamach „Nature”, w którym opublikowano
wyniki badań.
Pierwszorzędową miarą wyniku był zgon z jakiejkolwiek przyczyny w ciągu
3-letniego okresu obserwacji. Drugorzędowymi wskaźnikami wyników były: ostry
zawał mięśnia sercowego (ICD-10: I21), udar mózgu (ICD-10: I61, I63) lub ostra
niewydolność serca (ICD-10: I50.21, I50.23, I50.31, I50.33, I50.41, I50.43,
I50.811, I50.813).
Naukowcy oceniali współzmienne między pacjentami, którzy otrzymywali semaglutyd i tymi, którzy otrzymywali dulaglutyd. Zmienne jakościowe przedstawiono w postaci liczb (%), a zmienne ciągłe jako średnie z odchyleniami standardowymi (SD). Aby zmniejszyć potencjalne efekty zakłócające w porównaniu między pacjentami, którzy otrzymywali semaglutyd i tymi, którzy otrzymywali dulaglutyd, naukowcy oszacowali wynik skłonności (PS) za pomocą modelu regresji logistycznej skorygowanego dla wszystkich zmiennych towarzyszących. Po dopasowaniu PS wszystkie SMD były mniejsze niż 0,10, a równowaga współzmiennych między grupami uległa poprawie.
Pacjenci przyjmujący semaglutyd ze znacznie mniejszym ryzykiem zawału, udaru i zgonu
Badania wykazały, iż skumulowana 3-letnia częstość zgonów z jakiejkolwiek przyczyny była znacznie niższa u pacjentów, którzy otrzymywali semaglutyd niż u tych, którzy otrzymywali dulaglutyd (4,2% [4,073/171,105] vs. 5,6% [6,789/171,105]; log-rank P < 0,001). Przy czym ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny u pacjentów, którzy otrzymywali semaglutyd byłoistotnie niższe w porównaniu z tymi, którzy otrzymywali dulaglutyd (HR, 0,75; 95% CI, 0,72–0,78; ).
Pacjenci, którzy otrzymywali semaglutyd, byli także istotnie mniej narażeni na ostry zawał mięśnia sercowego (5,2% [5,764] vs. 5,6% [7,224]; HR, 0,94; 95% CI, 0,91–0,97; log-rank P < 0,001), udar mózgu (5,8% [6 686] vs. 6,4% [8,557]; HR, 0,90; 95% CI, 0,87–0,93; log-rank P < 0,001) i ostrą niewydolność serca (5,3% [5,884] vs. 6,1% [7,854]; HR, 0,88; 95% CI, 0,85–0,91; log-rank P < 0,001).
Korzyści sercowo-naczyniowe różnią się w zależności od przyjmowanych leków
Naukowcy przypomnieli, iż zatwierdzanie agonistów receptora GLP-1 rozpoczęło się od eksenatydu i liraglutydu, a następnie zarejestrowano dulaglutyd w 2014 r. i semaglutyd w 2017 r. Okres półtrwania wydłużał się z każdym opracowaniem nowego leku, z 2,4 h w przypadku eksenatydu i około 12 h w przypadku liraglutydu do około 110 godzin w przypadku dulaglutydu i 6-7 dni w przypadku semaglutydu podawanego raz w tygodniu. Wskazali jednocześnie, iż podczas gdy GLP-1 RA podlegają ciągłej poprawie, kontrola glikemii, korzyści sercowo-naczyniowe i korzyści dla nerek różnią się w zależności od stosowanego leku.
– Chociaż często pisze się ogólnie o korzystnym
działaniu agonistów receptora GLP-1 (GLP-1 RA), warto podkreślić, iż między
tymi
preparatami istnieją znaczące różnice w zakresie kontroli
glikemii i redukcji masy ciała. Dlatego porównanie działania ochronnego semaglutydu
i dulaglutydu na układ sercowo-naczyniowy było dla nas ważnym pytaniem i stanowi
główną zaletę tego badania. Ponadto zastosowaliśmy dopasowanie wyniku
skłonności, aby wyniki były jak najbardziej wiarygodne. Charakterystyka
wyjściowa między grupami była dobrze zrównoważona, co potwierdza solidność
ustaleń statystycznych – piszą badacze. Dodają jednocześnie, iż do
potwierdzenia wyników wymagane są dodatkowe prospektywne badania obserwacyjne i
randomizowane badania kontrolowane.
Zdaniem japońskich naukowców wyniki ich badań sugerują, że semaglutyd może być preferowanym wyborem GLP-1 RA w celu zmniejszenia ryzyka sercowo-naczyniowego w cukrzycy typu 2, oferując klinicystom cenne dowody do podejmowania decyzji terapeutycznych.
