Zespół naukowców z Tufts University School of Dental Medicine oraz Tufts University School of Medicine pracuje nad rewolucyjnym rozwiązaniem – „inteligentnym” implantem, który ma na celu przywrócenie funkcji czuciowej, zbliżonej do tej, jaką zapewniają naturalne zęby. Wyniki ich badań, opublikowane niedawno w czasopiśmie „Scientific Reports” wskazują obiecujące efekty nowej technologii w modelach zwierzęcych.
Według statystyk, tylko w 2022 r. w Stanach Zjednoczonych pacjentom w różnym wieku wszczepiono ponad 3,7 mln implantów zębowych. Popularność tego typu zabiegów rośnie rocznie średnio o ponad 6%. I choć implanty są rozwiązaniem pozwalającym skutecznie i trwale odtworzyć funkcjonalność oraz estetykę narządu żucia, to jednak nie oddają w pełni naturalnych adekwatności zębów – przede wszystkim nie zapewniają czucia, które odgrywa istotną rolę podczas jedzenia czy mówienia.
Zespół naukowców z Tufts University School of Dental Medicine oraz Tufts University School of Medicine pracuje nad rewolucyjnym rozwiązaniem – „inteligentnym” implantem, który ma na celu przywrócenie funkcji czuciowej, zbliżonej do tej, jaką zapewniają naturalne zęby.
Implant, który „rozmawia” z mózgiem
Jak tłumaczy prof. Jake Jinkun Chen – specjalista periodontologii i kierownik Zakładu Biologii Jamy Ustnej na Tufts University – naturalne zęby są połączone z kością przez bogatą w zakończenia nerwowe tkankę miękką. To dzięki niej odczuwamy nacisk i strukturę pożywienia, co pozwala nam sprawnie przeżuwać i mówić. Tradycyjne implanty są pozbawione tej zdolności – ich tytanowe trzony zrastają się bezpośrednio z kością, co wyklucza funkcję czuciową.
Aby temu zaradzić, naukowcy stworzyli nowy typ implantu, otoczony biodegradowalną powłoką zawierającą komórki macierzyste i specjalne białko stymulujące ich różnicowanie w tkankę nerwową. Powłoka rozpuszcza się w trakcie gojenia, uwalniając komórki i białko, które wspomagają odbudowę zakończeń nerwowych wokół implantu.
Dodatkowo, powłoka zawiera elastyczne nanowłókna przypominające piankę. Implant wprowadzany jest w stanie skompresowanym, a po umieszczeniu w zębodole stopniowo się rozszerza, dopasowując się do przestrzeni w sposób delikatny i minimalnie inwazyjny. To kluczowa adekwatność, która pozwala zachować istniejące zakończenia nerwowe i ogranicza ryzyko ich uszkodzenia w czasie zabiegu.
Krok do klinicznych zastosowań
W badaniach przeprowadzonych na szczurach sześć tygodni po implantacji nie stwierdzono oznak stanu zapalnego ani odrzutu. Co więcej, badania obrazowe wykazały istnienie przestrzeni pomiędzy implantem a kością – zamiast klasycznego zrostu, implant zintegrował się z otaczającą tkanką miękką, co sugeruje potencjalne odtworzenie funkcji czuciowej.
– Ten przełom technologiczny nie tylko umożliwia implantowi „komunikację” z mózgiem niczym naturalny ząb, ale może również znaleźć zastosowanie w innych typach implantów kostnych – na przykład w endoprotezach stawu biodrowego czy leczeniu złamań – podkreśla prof. Chen.
Zespół badawczy planuje teraz przeprowadzenie kolejnych etapów badań przedklinicznych. Ich celem będzie m.in. analiza aktywności mózgowej, by potwierdzić, czy nowo powstałe nerwy rzeczywiście przesyłają informacje sensoryczne.
Choć do zastosowania tej innowacji u ludzi potrzeba jeszcze czasu, wyniki badań otwierają nowy rozdział w dziedzinie implantologii – taki, w którym implanty nie tylko zastępują brakujący ząb, ale także przywracają jego funkcję czuciową.
Podsumowujący dotychczasowy etap prac artykuł „Surgical considerations towards inducing proprioceptive feedback in dental implants” został opublikowany na łamach czasopisma „Scientific Reports”.
Jakiego rodzaju niepożądane reakcje tkanek sąsiadujących z implantem może, a choćby powinien przewidzieć lekarz dentysta? – Przede wszystkim musimy brać pod uwagę odpowiedź organizmu na obecność ciała obcego, jakim tak naprawdę jest implant – mówi lek. stom. Wojciech Ryncarz, Master of Science w dziedzinie Implantologii Stomatologicznej na Uniwersytecie we Frankfurcie, absolwent Studium Podyplomowego Kois Center w Seattle, jeden z pionierów leczenia implantoprotetycznego w Polsce oraz członek-założyciel Polskiej Akademii Stomatologii Estetycznej (PASE).
Źródło: https://now.tufts.edu
