Szczepionki mRNA nie modyfikują ludzkiego genomu i nie wywołują raka

fakenews.pl 21 godzin temu

W Internecie pojawiły się wpisy sugerujące, iż materiał genetyczny ze szczepionek mRNA przeciw COVID-19 może integrować z ludzkim genomem i wywoływać nowotwory. Dowód ma stanowić nierecenzowane badanie opisujące pojedynczy przypadek 31-letniej kobiety z agresywnym rakiem pęcherza moczowego, która maju, czerwcu i grudniu 2021 roku przyjęła trzy dawki szczepionki Moderny przeciw COVID-19. Praca budzi jednak liczne wątpliwości co do jej obiektywności, rzetelności i metodologii, a jednym z jej autorów jest znany antyszczepionkowiec Peter A. McCullough. W rzeczywistości tezy sugerujące, iż materiał genetyczny ze szczepionek mRNA przeciw COVID-19 może integrować z ludzkim genomem, potencjalnie wywołując agresywne nowotwory, zostały wielokrotnie obalone.

Teza:

Materiał genetyczny ze szczepionek mRNA przeciw COVID-19 może integrować z ludzkim genomem, potencjalnie wywołując agresywne nowotwory.

Nasza ocena:

Fałsz

Więcej o naszym systemie oceniania:

Analizowana teza była udostępniana m.in. przez Justynę Sochę – jedną z czołowych postaci ruchu antyszczepionkowego w Polsce, prezes zarządu Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Wiedzy o Szczepieniach STOP NOP – oraz Jacka Wilka, związanego z Konfederacją Korony Polskiej.

Należy podkreślić, iż badanie, na które powołują się powyższe wpisy, nie przeszło procesu recenzji naukowej, co oznacza, iż nie zostało ocenione przez niezależnych ekspertów z danej dziedziny. Bez tego formalnego procesu weryfikacji jego wyniki i wnioski wymagają szczególnej ostrożności w interpretacji. Mimo tego wpisy prezentują tę nierecenzowaną pracę jako przełomowy dowód naukowy. Jest to typowa taktyka w narracjach dezinformacyjnych mających na celu podważanie zaufania do szczepionek mRNA. Powyższe posty wpisują się w szerszy kontekst dezinformacji o szczepionkach przeciw COVID-19. Podobne narracje są systematycznie wykorzystywane przez grupy antyszczepionkowe do siania strachu i wątpliwości co do bezpieczeństwa szczepionek, mimo braku dowodów naukowych na ich poparcie.

Badanie pojedynczego przypadku

Badanie, do którego odwołują się posty, w dużym uproszczeniu sugeruje, iż fragment RNA szczepionki może integrować z ludzkim genomem. „Integracja” oznacza tutaj, iż fragment miałby wbudować się do genomu. Po wbudowaniu taki fragment teoretycznie miałby zakłócać działanie pobliskich genów i przyczyniać się do rozwoju nowotworu.

Nierecenzowana praca pt. „Genomic Integration and Molecular Dysregulation in Aggressive Stage IV Bladder Cancer Following COVID-19 mRNA Vaccination” opisuje pojedynczy przypadek 31-letniej kobiety z agresywnym rakiem pęcherza moczowego w stadium IV, która była po trzech dawkach szczepionki mRNA Moderny. Autorzy artykułu twierdzą, iż znaleźli w genomie pacjentki mały fragment genu kodującego białko kolca SARS-CoV-2, pochodzącego ze szczepionki.

Jak czytamy w abstrakcie do artykułu:

Rak pęcherza jest rzadki u młodych kobiet, a zaawansowane postacie są wyjątkowo nietypowe. Przedstawiamy zanonimizowany przypadek wcześniej zdrowej 31-letniej kobiety, u której rozwinął się gwałtownie postępujący rak pęcherza w ciągu 12 miesięcy od zakończenia trzydawkowej serii szczepień mRNA Moderna (maj 2021, czerwiec 2021, grudzień 2021).

Szczepionki mRNA

Szczepionki mRNA zostały opracowane, by chronić przed chorobami takimi jak COVID-19. Zawierają sekwencję mRNA kodującą białka podobne do białek patogenu. Po wniknięciu jej do organizmu na podstawie tej sekwencji dochodzi do syntezy białek, które indukują odpowiedź immunologiczną organizmu w postaci przeciwciał.

Technologia mRNA była już wcześniej wykorzystywana przy opracowywaniu szczepionek przeciw CMV, wirusowi Zika, grypie czy wściekliźnie. Jest również z powodzeniem wykorzystywana przy opracowaniu szczepionek przeciwnowotworowych i w działaniach terapeutycznych.

Obawa przed integracją obcego DNA lub RNA z naszym własnym genomem i jego zmianą jest nieuzasadniona w sytuacji, kiedy codziennie mamy kontakt z ogromną ilością obcego DNA i RNA innych organizmów. Na przykład spożywamy DNA i RNA w naszym pożywieniu. Ponadto w naszych ciałach żyją miliardy mikroorganizmów, takich jak bakterie i grzyby, które kolonizują różne powierzchnie, takie jak skóra i przewód pokarmowy. Co więcej, u osób, które przeszły transfuzję krwi lub przeszczepy narządów, naukowcy nie zaobserwowali integracji DNA dawcy z DNA biorcy, nie mówiąc już o jego zmianie.

Szczepionki nie wywołują raka

W Internecie krąży wiele teorii twierdzących, iż szczepionki mRNA przeciwko COVID-19 mogą potencjalnie powodować nowotwory. Takie teorie są podsycane strachem, iż materiał genetyczny znajdujący się w szczepionkach mógłby w jakiś sposób zintegrować z ludzkim genomem, zmieniając DNA i powodując długofalowe szkody w organizmie. Idea szybszego rozwoju nowotworu z powodu RNA w szczepionce jest jednak biologicznie nieprawdopodobna.

Aby obcy materiał genetyczny mógł zintegrować z ludzkim genomem, musiałby dostać się do jądra komórkowego, gdzie znajduje się nasze DNA. Szczepionki mRNA nie dostają się do jądra, ale działają w cytoplazmie komórki, czyli jej zewnętrznym obszarze. Nie ma możliwości, aby szczepionki mRNA – zarówno te podawane doustnie, jak i podskórnie lub domięśniowo –mogły ingerować w ludzki materiał genetyczny. Gdy mRNA ze szczepionki pobudzi układ odpornościowy, w bardzo krótkim czasie ulega degradacji.

Co więcej, nie ma dowodów naukowych potwierdzających, iż szczepionki mogą powodować nowotwory, a tym bardziej ich przyspieszoną formę. Wszelkie obawy związane z niebezpieczeństwem w postaci DNA lub RNA w szczepionkach są nieuzasadnione.

Weryfikacja badania

We wnioskach artykułu sami autorzy stwierdzają, iż „na podstawie pojedynczego przypadku nie można ustalić związku przyczynowo-skutkowego” pomiędzy szczepionką a rakiem pęcherza u badanej pacjentki. Mimo tego twierdzą, iż ich badanie stanowi „pierwsze udokumentowane dowody integracji materiału genetycznego pochodzącego ze szczepionki mRNA z genomem człowieka”.

Do wskazanej pracy odniosła się m.in. prof. Agnieszka Szuster-Ciesielska, wirusolożka i immunolożka z Wydziału Biologii i Biotechnologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. Zwróciła uwagę na ważne aspekty budzące wątpliwości co do wniosków i rzetelności samego badania. Jest to w szczególności fakt, iż opisuje ono pojedynczy przypadek, co nie daje reprezentatywności ani potwierdzenia wyników na większą skalę. Autorzy sami wskazują na potrzebę dalszych, szerszych badań przed formułowaniem jakichkolwiek konkluzji. Potencjalna integracja fragmentów mRNA szczepionek przeciw COVID-19 z ludzkim genomem jest ponadto hipotezą bardzo kontrowersyjną i dotychczas niepotwierdzoną w szerokich badaniach populacyjnych. Obecna wiedza naukowa oraz opinie ekspertów i agencji regulacyjnych potwierdzają, iż mRNA ze szczepionek nie wnika do jądra komórkowego i jest gwałtownie rozkładane, przez co nie może integrować z genomem.

Ekspercką krytykę badania przedstawili także Naukowcy z Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu. Podkreślili m.in., iż autorzy pracy użyli własnych, niezweryfikowanych metod badawczych, co obniża wiarygodność ich wyników z powodu braku standardowych procedur i powtarzalnych danych. Teza o integracji szczepionkowego materiału genetycznego w DNA pacjentki opiera się na jednym krótkim odczycie, który może być artefaktem technicznym i nie został potwierdzony niezależnymi metodami. Ponadto autorzy raportują 100% zgodność tego fragmentu z sekwencją szczepionki Pfizera, mimo iż pacjentka była szczepiona Moderną, co może wynikać z błędów w bazach danych lub przypadkowego podobieństwa, a nie faktycznej integracji. Wreszcie, choć rak pęcherza u młodej osoby jest rzadki, może wynikać z przyczyn genetycznych i środowiskowych, których autorzy nie wzięli pod uwagę.

Autorzy używają autorskich metod („PBIMA”, „REViSS”), które nie są zweryfikowane, walidowane ani szerzej stosowane w literaturze naukowej. Brak opisu procedur bioinformatycznych, brak odniesienia do standardowych pipeline’ów sekwencjonowania i brak powtarzalnych danych obniża wiarygodność wyników.
Cała teza pracy o rzekomej integracji materiału szczepionkowego w genomie opiera się na jednym odczycie chimerowym (20 nukleotydów). W sekwencjonowaniu nowej generacji takie sygnały są często artefaktem technicznym (np. błędne składanie odczytów, kontaminacja, chimery PCR). Brak walidacji niezależnymi metodami (np. long-read sequencing, PCR ukierunkowany na miejsce integracji, Southern blot) powoduje, iż wynik nie jest rozstrzygający.
Autorzy wskazują 100% identyczność odczytu z fragmentem wektora Pfizera, mimo iż pacjentka otrzymała szczepionkę Moderny. Wyjaśniają to „homologią sekwencji Spike między platformami” i brakiem publicznej sekwencji Moderny. Jednak takie dopasowanie mogło być skutkiem niedokładności baz danych, ograniczeń BLAST lub zwykłego przypadku. Nie przedstawiono dowodu, iż to faktycznie fragment ze szczepionki Moderny, a nie artefakt bioinformatyczny.
Autorzy twierdzą, iż szansa dopasowania 20 nt z dokładnością 100% jest „1 do tryliona”, co ma dowodzić niezwykłej istotności. W praktyce w genomie człowieka i bazach danych istnieje ogromna liczba powtarzających się motywów, a takie krótkie dopasowania nie mają mocy dowodowej. W bioinformatyce fragmenty 20 nt są uważane za zbyt krótkie do jednoznacznej identyfikacji integracji wektora.
Agresywny rak pęcherza u młodej osoby, choć rzadki, ma znane podłoża genetyczne (mutacje w genach naprawy DNA, predyspozycje rodzinne, ekspozycja środowiskowa). Autorzy nie analizują ani nie wykluczają innych możliwych przyczyn, koncentrując się wyłącznie na szczepieniu.

Kontekst: Autorzy nierecenzowanego badania

Co istotne, wspomniana praca to preprint, który nie przeszedł formalnego procesu recenzji naukowej. Zenodo jest platformą do otwartego udostępniania wyników badań i danych. Publikacja na tej platformie nie oznacza, iż praca została zaakceptowana i opublikowana w tradycyjnym, recenzowanym czasopiśmie naukowym. Autorami badania są Peter A. McCullough, Nicolas Hulscher oraz John A. Catanzaro. Żaden z nich nie jest onkologiem.

McCullough to internista, kardiolog i epidemiolog. Jest założycielem McCullough Foundation, organizacji znanej z promowania kontrowersyjnych teorii na temat COVID-19 i szczepionek. Fundacja angażuje się w działania badawcze oraz kampanie informacyjne kwestionujące bezpieczeństwo szczepionek mRNA i promujące alternatywne terapie. Jest powiązana z wieloma publikacjami, które budzą krytykę środowiska naukowego. McCullough jest znany z działalności medialnej i kontrowersyjnych wypowiedzi na temat COVID-19. W innych artykułach weryfikowaliśmy już jego tezy.

W lutym 2021 roku Peter McCullough zakończył współpracę z Baylor Scott & White Health, która następnie pozwała go za używanie jej nazwy i afiliacji w jego publicznych wypowiedziach dotyczących COVID-19. Pozew został oddalony w styczniu 2023 roku. Obecnie McCullough jest głównym naukowcem w The Wellness Company sprzedającej suplementy diety. Firma sprzedaje produkty takie jak suplementy do detoksykacji po szczepionkach mRNA przeciw COVID-19. Na początku 2025 roku Amerykańska Rada Medycyny Wewnętrznej (ABIM) odebrała certyfikaty specjalistyczne McCulloughowi po tym, jak sprzeciwiał się powszechnym zaleceniom medycznym. Należy podkreślić, iż certyfikaty nie zastępują prawa do wykonywania praktyki lekarskiej – są jedynie potwierdzeniem posiadania zaawansowanej wiedzy i umiejętności w danej specjalizacji.

Hulscher jest epidemiologiem związanym z McCullough Foundation. Również jest znany z kontrowersyjnych publikacji kwestionujących bezpieczeństwo szczepionek mRNA. Jego prace często skupiają się na krytyce szczepień przeciw COVID-19, a także na powikłaniach poszczepiennych, takich jak rzekome przypadki nowotworów. Jego publikacje są ściśle powiązane z Peterem A. McCulloughem oraz McCullough Foundation – nie jest autorem samodzielnych badań.

Z kolei Catanzaro posiada tytuł doktora naturopatii oraz doktorat z teologii i etyki medycznej. Naturopatia to podejście do leczenia, które polega na wykorzystaniu naturalnych środków i metod (m.in. ziołolecznictwo, dieta, akupunktura, masaże). Zarówno w Polsce, jak i w Stanach Zjednoczonych zawód naturopaty nie jest regulowany prawnie jako zawód medyczny – nie wymaga ukończenia studiów lekarskich ani zdania lekarskiego egzaminu końcowego.

Wymienieni autorzy są współautorami także innych badań dotyczących rzekomych skutków szczepionek przeciw COVID-19. W artykule z lipca 2025 roku twierdzili, iż szczepionki mRNA przeciw COVID-19 powodują poważne zmiany w ekspresji genów u osób z nowo zdiagnozowanym nowotworem i innymi chorobami. Badanie zostało skrytykowane i wycofane m.in. ze względu na poważne błędy metodologiczne. Inne badanie autorstwa Hulschera i McCullougha dotyczące przypadków śmiertelnego zapalenia mięśnia sercowego powiązanych ze szczepionkami COVID-19 również zostało szeroko skrytykowane przez ekspertów. Głównymi problemami były liczne braki metodologiczne i niedociągnięcia w badaniu, w tym niespójności w danych, brak rzetelnej oceny czynników współistniejących i niewystarczające dowody na bezpośrednią przyczynowość.

Kontekst: Środowiska antyszczepionkowe i dezinformacja zdrowotna

Nierecenzowane badanie dotyczące 31-letniej kobiety z agresywnym rakiem pęcherza było promowane na stronie Children’s Health Defense (CHD) jako „pierwszy bezpośredni dowód na to, iż materiał genetyczny ze szczepionek mRNA przeciw COVID-19 może integrować z ludzkim genomem”. Children’s Health Defense to organizacja założona przez Roberta F. Kennedy’ego Jr., obecnego sekretarza zdrowia Stanów Zjednoczonych. Jest znana z prowadzenia kampanii przeciwko różnym programom zdrowia publicznego.

CHD przedstawia się jako organizacja „napędzana troską rodziców o zdrowie dzieci”, choć w rzeczywistości jest jedną z głównych platform szerzenia dezinformacji zdrowotnej w Stanach Zjednoczonych. W swoich działaniach wykorzystuje emocjonalne przekazy o ochronie dzieci przed krzywdą i walce z epidemiami chorób dziecięcych, aby promować teorie spiskowe dotyczące szczepionek i podważać zaufanie do medycyny opartej na dowodach naukowych. Organizacja promuje narracje o rzekomym związku między szczepieniami a nowotworami czy autyzmem, mimo iż takie powiązania zostały wielokrotnie obalone przez badania naukowe. Dodatkowo prowadzi retorykę o skorumpowanych agencjach federalnych i firmach farmaceutycznych, wpisując się w szerszy kontekst teorii spiskowych, które mogą prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych poprzez zniechęcanie do szczepień.

CHD aktywnie udostępnia badania sceptyczne wobec szczepionek. Wpisy CHD są z kolei cytowane i wykorzystywane przez środowiska antyszczepionkowe, co przyczynia się do rozprzestrzeniania dezinformacji zdrowotnej na szeroką skalę. Przedstawiony wyżej wpis Justyny Sochy cytuje artykuł ze strony Children’s Health Defense, w którym promowane jest analizowane przez nas badanie.

Narracje dezinformacyjne dotyczące bezpieczeństwa szczepień stanowią jeden z kluczowych wątków w przekazach antyszczepionkowych. Ich źródłem mogą być zarówno nierzetelne lub błędnie interpretowane badania, jak i naturalna skłonność ludzi do poszukiwania przyczyn niepokojących bądź groźnych zdarzeń. Zdarza się, iż przypadkowa zbieżność w czasie kilku wydarzeń jest postrzegana jako zależność przyczynowo-skutkowa. Tego rodzaju przekonania wzmacnia brak wiedzy o badaniach nad bezpieczeństwem produktów medycznych oraz niezrozumienie mechanizmów ich działania.

Podsumowanie

Nie ma naukowych dowodów na związek przyczynowy pomiędzy szczepionkami przeciw COVID-19 a rozwojem nowotorów. Przypadki raka pęcherza u młodych kobiet, choć rzadkie, były opisywane również przed pandemią i nie stanowią dowodu na związek ze szczepieniami. Analizowane twierdzenie wpisuje się w szerszy kontekst dezinformacji o szczepionkach COVID-19. Takie narracje są często wykorzystywane przez grupy antyszczepionkowe do siania strachu i wątpliwości co do bezpieczeństwa szczepionek, mimo braku dowodów naukowych na ich poparcie.

Cytowana w mediach społecznościowych nierecenzowana publikacja, której współautorem jest znany antyszczepionkowiec Peter A. McCullough, budzi wątpliwości co do swojej obiektywności, rzetelności i metodologii. Tezy sugerujące, iż materiał genetyczny ze szczepionek mRNA przeciw COVID-19 może integrować z ludzkim genomem, potencjalnie wywołując agresywne nowotwory, zostały wielokrotnie obalone.