Zmiany ogólnoustrojowe, w tym niski wskaźnik beztłuszczowej masy ciała (FFMI), są częste u pacjentów z POChP. Konfrontacja z tym faktem nieuchronnie prowadzi do pytania, czy niski FFMI istotnie wpływa na wydolność wysiłkową, jakość życia związaną ze zdrowiem i ogólnoustrojowy stan zapalny? Czy zależność różni się w różnych przedziałach BMI? Odpowiedzi dostarczyli holenderscy naukowcy na łamach prestiżowego „The Chest”.
Przeprowadzono analizę danych 2137 chorych z POChP (GOLD 1-4, średni wiek i FEV1 odpowiednio 65 lat i 52 proc.) pochodzące z badania COSYCONET (COPD and Systemic Consequences-Comorbidities Network); pacjentów podzielono na grupy z niedowagą, prawidłową masą ciała, stanem przed otyłością i otyłością zgodnie z BMI oraz z niskim, normalnym lub wysokim FFMI przy użyciu 25. i 75. percentyla wartości referencyjnych. Następnie oceniono czynność płuc, impedancję bioelektryczną, dystans 6-minutowego marszu, jakość życia i markery stanu zapalnego.
Odsetki pacjentów w grupach z niedowagą, masą ciała w normie, przed otyłością i otyłością wynosiły odpowiednio 12,3, 31,3, 39,6 i 16,8 proc. Częstość występowania niskiego indeksu FFMI zmniejszała się wraz ze wzrostem masy ciała (odpowiednio 81, 53, 42 i 39 proc.). U osób z niedowagą niska beztłuszczowa masa ciała prowadziła do istotnego wydłużania się dystansu 6-minutowego marszu; nie udowodniono wpływu na jakość życia (także po dostosowaniu do czynności płuc i/lub obecności duszności). Wśród osób z normalną oraz podwyższoną masą ciała wraz ze wzrostem odsetka tkanki tłuszczowej odnotowano istotny wzrost stężenia parametrów zapalnych.
Wydaje się zatem, iż szczególnie u pacjentów z niedowagą dbanie o odpowiedni odsetek beztłuszczowej masy ciała jest ważne; podobnie jak zmniejszanie tkanki tłuszczowej u pacjentów z nadwagą.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
