POChP, czyli Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc, to jedna z najczęstszych chorób układu oddechowego, częsta przyczyna umieralności, inwalidztwa i życiowej niesamodzielności. W Polsce liczbę chorych szacuje się na około 2 milionów. Wiele osób zgłasza się do lekarza na późnym etapie zaawansowania choroby, nie mając wcześniej choćby podejrzenia POChP. Wynika to z wciąż niskiego poziomu wiedzy na temat Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc, jej objawów i grup ryzyka.
Czym jest POChP?
POChP to choroba układu oddechowego powodująca trwałe ograniczenie przepływu powietrza przez dolne drogi oddechowe. Jest to konsekwencja stanu zapalnego w oskrzelach, zmian w miąższu płuc i w naczyniach płucnych, do których prowadzi długotrwała ekspozycja na szkodliwe czynniki środowiskowe, m.in. pyły i gazy, a przede wszystkim dym tytoniowy.
To warto wiedzieć:
Światowa Organizacja Zdrowia prognozuje, iż do 2030 roku POChP będzie trzecią przyczyną umieralności.
Choroba stopniowo prowadzi do pogorszenia ogólnej kondycji w wyniku niedotlenienia organizmu. Jej bezpośrednim skutkiem mogą być trudności z oddychaniem, duszność, a także życiowa niesamodzielność i konieczność zrezygnowania z pracy zawodowej.
POChP może mieć szczególnie ciężki przebieg u osób w ogólnie złym stanie zdrowia oraz mających choroby współistniejące, w tym osteoporozę, cukrzycę, raka płuca, nadciśnienie tętnicze, chorobę niedokrwienną serca czy rozstrzenie oskrzeli.
Kto choruje na POChP?
Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc to choroba przede wszystkim osób palących wyroby tytoniowe. Stanowią one największą grupę pacjentów, u których diagnozuje się POChP. Wynika to z długotrwałego wdychania dymu tytoniowego zawierającego szereg toksyn, które prowadzą do uszkodzenia dróg oddechowych. Co ważne, ryzyko dotyczy również osób, które rozstały się z nałogiem, jak i narażonych na palenie bierne.
W ostatnich latach coraz ważniejszym czynnikiem ryzyka POChP jest zanieczyszczenie powietrza. Smog to groźne dla zdrowia zjawisko, ponieważ tworzą go pyły zawieszone oraz związki chemiczne o toksycznym wpływie na ludzki organizm. Konsekwencją oddychania zanieczyszczonym powietrzem może być rozwój Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc.
Grupę ryzyka POChP tworzą również osoby, które są narażone na szkodliwe czynniki środowiskowe – przede wszystkim pyły i gazy – w swoim miejscu pracy. Można tutaj wymienić przedstawicieli takich zawodów, jak górnik, hutnik, metalurg, rolnik, operator maszyn, budowlaniec, mechanik samochodowy, sprzątaczka, fryzjerka czy kosmetyczka.
Objawy POChP
POChP to choroba, która może się przez długi czas rozwijać bezobjawowo lub dając tylko skąpe, nieswoiste objawy. Osoby po 40. roku życia, które znajdują się w grupie ryzyka POChP, powinny zwracać szczególną uwagę na najczęstsze objawy choroby, czyli:
- Przewlekły kaszel;
- Odkrztuszanie plwociny (gęstej wydzieliny z płuc, czasami o ropnym charakterze);
- Narastająca duszność;
- Pogorszenie tolerancji wysiłku;
Wraz z rozwojem choroby mogą pojawiać się zaostrzenia powyższych objawów, co ma duży wpływ na pogorszenie ogólnego stanu zdrowia i tym samym komfortu życia chorej osoby. Nieleczona POChP w wielu przypadkach skutkuje całkowitym uzależnieniem się od pomocy innych, choćby w tak prostych czynnościach, jak ubranie się, umycie, przyrządzenie posiłku etc.
Więcej o objawach, które mogą sugerować podejrzenie POChP, przeczytasz na stronie internetowej https://oddychajmy.pl/podstawowe-objawy/.
Podejrzenie POChP: co dalej?
W przypadku podejrzenia POChP należy w pierwszej kolejności (i jak najszybciej) zgłosić się do lekarza POZ. To lekarz pierwszego kontaktu oceni, czy – na podstawie zebranego wywiadu i badania ogólnego – istnieje wskazanie do skierowania pacjenta na konsultację do poradni pulmonologicznej.
Pogłębiona diagnostyka POChP bazuje na kilku specjalistycznych badaniach, z których najważniejsza jest spirometria – to nieinwazyjne, bezbolesne badanie pozwalające ocenić m.in. pojemność życiową płuc.
Pamiętajmy przy tym, iż POChP powoduje nieodwracalne zmiany w dolnych drogach oddechowych. Pomimo tego choroba poddaje się zarówno profilaktyce, jak i leczeniu. Dzięki odpowiednio dobranej terapii pacjent ma szansę na zmniejszenie nasilenia objawów i tym samym na poprawę ogólnej jakości życia.
