Skuteczność terapii oceniano w randomizowanym, podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo, wielokohortowym badaniu TALAPRO-2 (NCT03395197), obejmującym 399 pacjentów z mCRPC z mutacją genu HRR. Pacjentów przydzielono losowo (1:1) do grupy otrzymującej enzalutamid w dawce 160 mg na dobę plus talazoparib w dawce 0,5 mg na dobę lub placebo. Kryteria włączenia obejmowały wcześniejszą orchidektomię, a jeżeli jej nie wykonano, leczenie analogami hormonu uwalniającego gonadotropiny (GnRH). Wykluczono pacjentów z wcześniejszym leczeniem systemowym mCRPC; dozwolone jednak było wcześniejsze stosowanie inhibitorów CYP17 lub docetakselu w przypadku wrażliwego na kastrację raka gruczołu krokowego z przerzutami. Czynnikiem stratyfikacyjnym randomizacji było wcześniejszego leczenia inhibitorem CYP17 lub docetakselem.
Obecność mutacji w genach HRR (ATM, ATR, BRCA1, BRCA2, CDK12, CHEK2, FANCA, MLH1, MRE11A, NBN, PALB2 lub RAD51C) oceniano prospektywnie przy użyciu sekwencjonowania nowej generacji z próbki tkanki guza i/lub krążącego DNA nowotworu.
Głównym parametrem skuteczności było przeżycie wolne od progresji radiologicznej (rPFS) zgodnie z RECIST wersja 1.1 dla tkanek miękkich i kryteriami Prostate Cancer Working Group 3 dla kości, oceniane centralnie, niezależnie w sposób zaślepiony.
W populacji z mutacją genu HRR w grupie otrzymującej talazoparib z enzalutamidem odnotowano statystycznie istotną poprawę rPFS w porównaniu z placebo z enzalutamidem: mediana nieosiągnięta vs 13,8 miesiąca ([HR 0,45, 95% CI 0,33 , 0,61; p <0,0001). W analizie eksploracyjnej w zależności od statusu mutacji BRCA HR dla rPFS u 155 pacjentów z mCRPC z mutacją BRCA wyniósł 0,20 (95% CI 0,11; 0,36) i 0,72 (0,49; 1,07) u pacjentów z mutacją genu HRR bez mutacji BRCA.
Najczęstsze działania niepożądane (≥ 10%), w tym nieprawidłowości w wynikach badań laboratoryjnych, obejmowały zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych, zmniejszenie liczby limfocytów, zmęczenie, zmniejszenie liczby płytek krwi, zmniejszenie stężenia wapnia, nudności, zmniejszenie apetytu, zmniejszenie stężenia sodu, zmniejszenie stężenia fosforanów, złamania, zmniejszenie stężenia magnezu, zawroty głowy, zwiększenie stężenia bilirubiny, zmniejszenie stężenia potasu i zaburzenia smaku. Wśród wszystkich pacjentów z mCRPC leczonych talazoparybim z enzalutamidem w badaniu TLAPRO-2 (n = 511) 39% wymagało transfuzji krwi, w tym 22% wymagało wielokrotnych transfuzji, a u 2 pacjentów rozpoznano zespół mielodysplastyczny/ostrą białaczkę szpikową.
Zalecana dawka talazoparibu wynosi 0,5 mg doustnie raz na dobę w skojarzeniu z enzalutamidem do czasu progresji choroby lub wystąpienia nieakceptowalnej toksyczności. Zalecana dawka enzalutamidu wynosi 160 mg doustnie raz na dobę. Pacjenci otrzymujący talazoparib i enzalutamid powinni jednocześnie otrzymywać analog GnRH lub powinni być wcześniej poddani obustronnej orchidektomii.
Opracowanie dr n. med. Katarzyna Stencel
