W badaniach 123 pacjentów z czterech szwajcarskich klinik i FEV1 39,3 proc. (ą15,3) przydzielono do programu treningu siłowego lub zwykłej opieki. Oceniano zmianę w nasileniu duszności od wartości początkowej do 12 miesięcy, a także wydolność wysiłkową (1-minutowy test siadania i wstawania, 6-minutowy trening marszowy), jakość życia, zaostrzenia choroby i inne jej objawy.
Program wymagał posiadania krzesła i zestawu taśm oporowych. Składał się on z ćwiczeń tułowia, kończyn górnych i dolnych wykonywanych na różnych poziomach intensywności. Pacjentów pouczono, aby wykonywali ćwiczenia 6 dni w tygodniu około 20 minut dziennie.
Badacze wykazali brak istotnej różnicy między grupami w zakresie odczuwania duszności po roku interwencji; nie oznacza to jednak braku korzyści, gdyż program ćwiczeń domowych doprowadził do istotnego wzrostu liczby powtórzeń w teście siadania i wstawania (średnio o 2,6). Co ważne, 70 proc. uczestników kontynuowało program do momentu zakończenia badania, a co najmniej 79 proc. wytrwało przez co najmniej 10 miesięcy. Aż 81 proc. uczestników wskazało, iż lubili lub bardzo lubili udział w programie, a 79 proc. z nich stwierdziło, iż doświadczyli pozytywnych efektów, które – ich zdaniem – były efektem ćwiczeń fizycznych.
Jednym z ograniczeń badania było to, iż część osób nie była poddawana ocenie kontrolnej; dodatkowo badano konkretny zestaw ćwiczeń, który – w przypadku zmiany konfiguracji – mógłby przynieść spektakularne korzyści. Jest to jednak przedmiot badań, który wyznacza azymut przyszłości.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
