Indywiduacja wzbudziła duże zainteresowanie różnych dyscyplin naukowych. Termin ten odnosi się do procesu, który zachodzi od pierwszych lat życia, aż do uzyskania przez człowieka autonomii i samodzielności.
Koncepcja indywiduacji przybrała wiele niuansów w zależności od przyjętego podejścia. Jednak jednym z najważniejszych dokonań w tej dziedzinie były prace Carla Junga. Dla Carla Junga, indywiduacja pozwala osobie rozwijać swoje „ja” w zdrowej relacji z innymi.
Dlatego też indywiduacja jest uważana za sposób na rozwijanie przez człowieka jego unikalnego potencjału, zainteresowań i upodobań. Proces ten zachodzi oczywiście w ramach szacunku dla społeczeństwa, do którego należy i w którym żyje. Przyjrzyjmy się bliżej tej koncepcji.
Czym jest indywiduacja?
Twórcą pojęcia indywiduacji jako kluczowego aspektu naszego rozwoju psychicznego jest Carl Jung. Oparł on większość swojej teorii na procesie indywiduacji jako ostatecznym celu, do którego dąży każdy człowiek.
Dla psychoanalityka ma to związek z osiągnięciem większej świadomości siebie. Definicja, którą Jung proponuje w swojej pracy „Typy psychologiczne” głosi, iż indywiduacja to:
„Proces, w którym jednostka jest konstytuowana i indywidualizowana, a w szczególności proces, w którym jednostka rozwija swój własny byt, odrębny od innych i od psychologii zbiorowej. Indywiduacja jest zatem procesem różnicowania, którego celem jest jest rozwój indywidualnej osobowości”.
Jak zachodzi indywiduacja?
Indywiduacja zawsze zachodzi w sposób konfliktowy, ponieważ reprezentuje poszukiwanie integracji i harmonii między przeciwstawnymi tendencjami. Najbardziej podkreślane z tych napięć to te, które powstają między świadomością a nieświadomością oraz między jednostką a zbiorowością.
Zjednoczenie przeciwieństw pozwala na zjednoczoną, spójną i bogatą osobowość.
Chociaż istnieją różne propozycje rozwoju indywiduacji według teorii Junga, wielu teoretyków dzieli ten proces na podstawowe etapy, o których mowa poniżej.
Pierwszy etap indywiduacji
Indywiduacja zaczyna się od rozpoznania, iż istnieją aspekty nas samych, które są ukryte i które są częścią nieświadomości, nieznanej do tej pory. Osoba zdaje sobie sprawę, iż jest w niej znacznie więcej i uruchamia proces rozpoznawania, czym to jest i włączania tego do swojej świadomości.
Sądzimy, iż może Ci się spodobać również ten artykuł: Jaka jest osobowość ludzi, którzy nie boją się samotności?
Drugi etap
Ten etap ma związek z akceptacją i integracją cienia – to znaczy ze znalezieniem i zaakceptowaniem ukrytych lub wypartych aspektów nas samych. Wiele elementów, które są częścią naszego cienia, nie jest społecznie akceptowanych lub cenionych. Jednak muszą zostać zaakceptowane jako część naszej natury i musimy nauczyć się z nimi żyć.
Ten etap pokazuje wagę, jaką Jung przywiązywał do integracji i harmonii przeciwieństw. Zasadniczo moglibyśmy ten etap wyjaśnić jako akceptację własnych ograniczeń i aspektów, z których nie jesteśmy tak dumni. Dlatego wszystko polega na uznaniu siebie za niedoskonałych i zaakceptowaniu tego.
Trzeci etap indywiduacji
Odnosi się do spotkania z seksualnymi archetypami, takimi jak „anima” i „animus”. Anima odnosi się do kobiecego aspektu u mężczyzn, podczas gdy animus odnosi się do męskiego aspektu u kobiet.
Czwarty etap
Ten etap wiąże się z akceptacją naszych ograniczeń – czyli integracją naszych cieni oraz uznaniem i szacunkiem dla naszych ludzkich ograniczeń. Pozwala nam wizualizować siebie z pokorą i odkrywać, jak żyć życiem, które lepiej pasuje do naszych unikalnych sposobów bycia.
Piąty etap
Ostatni etap dotyczy samej indywiduacji, do której dochodzi poprzez integrację przeciwieństw. Innymi słowy, kończy się harmonijną psychiką. Jak Jung (1939) wspomniał w swoich pismach, na tym etapie „psychika przestaje być dwiema nieprzystającymi połówkami i staje się całością”.
Tak jak nie ma dwóch takich samych osób, tak nie ma dwóch identycznych procesów indywiduacji. Każdy przechodzi przez to na swój niepowtarzalny sposób.
Znaczenie indywiduacji w naszym rozwoju psychicznym
Indywiduacja jest ważna, ponieważ jest zorientowana na integrację. jeżeli spróbujemy ekstrapolować koncepcję Junga na bardziej aktualne trendy psychologiczne, możemy powiedzieć, iż oznacza uświadomienie sobie, iż „jesteśmy częścią ludzkości, ale każdy z nas jest inny”.
Często skłaniamy się ku grupom, które nas ujednolicają; jesteśmy na przykład częścią społeczności i rodziny, z którymi mamy wspólne cechy. Jednocześnie jednak musimy uznać, iż jesteśmy inni i dzięki temu możemy skupić się na rozwijaniu własnego, niepowtarzalnego potencjału.
Pojęcie to prowadzi nas do zaobserwowania powszechnego napięcia między jednostką a zbiorowością oraz między przynależnością a zróżnicowaniem.
Należy zauważyć, iż osoba może rozwinąć proces indywiduacji, który nie odbędzie się jednak bez kosztów. Dla Junga ci, którzy nie zgłębią swojego wewnętrznego świata i nie uznają go za swój, mogą mieć różne problemy, takie jak między innymi niska samoocena, słabe granice i problemy w relacjach.
Podoba Ci się ten artykuł? Możesz także przeczytać: Osobowość INFJ: najrzadsza ze wszystkich
Jak wspomóc proces indywiduacji
Pewne aspekty mogą towarzyszyć i wspierać proces indywiduacji. Poniżej wymienimy najbardziej istotne w syntezie, która łączy założenia psychologii jungowskiej z bardziej aktualnymi wnioskami.
- Naucz się rozpoznawać i akceptować przeciwieństwa w swojej osobowości. Jest to jeden z kluczy do psychoterapii analitycznej. Oznacza to, iż starasz się rozpoznać istniejące tendencje, aby nad nimi pracować, a tym samym zapobiegać popadaniu w skrajności.
- Unikanie zależności. Na drodze do indywiduacji Jung wyraźnie stwierdził, iż relacje terapeutyczne powinny zawsze ułatwiać autonomię. Oznacza to, iż należy uniemożliwić pacjentowi tworzenie więzi zależności od terapeuty. Istotne jest, aby był w stanie rozwinąć zasoby, na których będzie mógł polegać i sam sobie radzić.
- Zapewnienie bezpiecznego środowiska. Indywiduacja to proces polegający na oderwaniu się od niektórych idei naszych rodziców i rówieśników. Jednak aby poznawać świat, trzeba też mieć wobec niego poczucie bezpieczeństwa i zaufanie. Te warunki mogą zaistnieć w ramach bezpiecznego przywiązania.
Jakie są ograniczenia procesu indywiduacji?
Po zapoznaniu się z propozycjami Junga niektóre idee mogą wydawać się nieco staromodne i mało przystępne czy zrozumiałe, jeżeli chodzi o dzisiejszą codzienność. Nie można jednak zignorować wkładu Junga w teorię rozwoju autonomii i rozwoju jednostki.
Chodzi po prostu o reinterpretację teorii w celu jej bardziej aktualnego i praktycznego odczytania. Jest to jedno z ograniczeń jego teorii; wymaga więcej uziemienia i paralelizmu, co próbowano osiągnąć w niektórych pracach opisujących etapy indywiduacji.
Ponadto krytykowano również nadmierny nacisk kładziony na osiągnięcie integracyjnej całości. W wielu przypadkach wspominano nawet, iż można to pomylić z perfekcjonizmem.
Jednak w rzeczywistości jest wręcz odwrotnie: indywidualizować się to uznać, iż istnieją w nas przeciwstawne tendencje, światła i cienie. Ale osiągnięcie całości nie jest czymś, co musi nastąpić w sensie filozoficznym czy jako cel naszego istnienia, ale jako środek pozwalający nam być bardziej operacyjnym i funkcjonalnym w naszym codziennym życiu.
Samowiedza jako kompas indywiduacji
Dla niektórych interpretacja indywiduacji może być złożonym procesem, ponieważ przedstawia sprzeczności między pragnieniem przynależności a pragnieniem bycia sobą.
Nigdy jednak nie należy myśleć o tym w kategoriach wyłączności, ale jako o koncepcji przepuszczalnej i rozproszonej, którą można przekształcać w zależności od potrzeb i okoliczności.
To, co pozostaje ważne, to zachowanie szacunku do siebie i do własnych przekonań ponad naciskami społecznymi. Jest to również klucz do indywiduacji: samoświadomość pozwalająca żyć życiem zgodnym z tym, kim jesteśmy i w co naprawdę wierzymy.
