Odruchy wczesnodziecięce pomocne są w pierwszych dniach miesiąca życia i zmieniają się w określone ruchy i stopniowo zanikają. o ile jednak przetrwają, mogą wpływać na rozwój dzieci, a choćby dorosłych.
Etapy rozwoju dziecka:
Od 1 do 3 miesiąca
• leżąc na brzuchu na krótko podnosi główkę, pierwsze wyprostowanie ciała wbrew sile ciężkości.
• w leżeniu na plecach próby chwytania rękami (odruch Palmara) i stopami (odruch podeszwowy), na obrócenie głowy w bok reaguje ruchami rąk i nóg.
Od 4 do 6 miesiąca
• leżąc na brzuchu podnosi górną część tułowia.
• wygięcie ciała powoduje podniesienie głowy, oparcie na łokciach i miednicy.
Od 7 miesiąca
• w leżeniu na brzuchu: podpiera się na dłoniach i udach
• zaczyna się koordynacja ruchu oczu, dłoni, ust i stóp „pojmowanie własnego ciała”.
Od 8 do 9 miesiąca
• przenoszenie ciężaru ciała na bok jest trenowane przy obróceniu na brzuch
• „pozycja krasnala ogrodowego” – podniesienie ciała w bok z podparciem na łokciach
Koniec 9 i 10 miesiąca
• opanowuje przenoszenie równowagi w różnych kierunkach, czołganie się w przód, kołysanie się na czworaka
• „pozycja krasnala ogrodowego” z podpieraniem się na wyciągniętej ręce – wstęp do naturalnego siedzenia
Od 11 miesiąca
• od kołysania przechodzi do raczkowania bokiem.
Najważniejszym etapem rozwoju dziecka jest okres raczkowania – pozwala na pojmowanie równowagi – zmysłu przestrzennego i głębi. Oczy przecinają linię środkową ciała, skupiają się na zmianę na dłoniach. W przypadku przetrwania odruchów dochodzi do typowych zaburzeń nauki:
• widzenie: słabe postrzeganie przestrzenne i rozpoznawanie figur i tła, zez ukryty.
• słyszenie: opóźnienie rozumienia, zaburzenia słuchu, dezorientacji, pamięci krótkotrwałej.
• mówienie: nieprawidłowa wymowa, jąkanie, infantylny język.
• myślenie: problem z koncentracją, brak zmysłu czasowego i przestrzennego, zaburzenie równowagi.
Okres między 3-6 rokiem życia to szczególny okres w rozwoju dziecka. Dochodzi w nim do uzyskania równowagi między rozwojem fizycznym i psychicznym.
