Minoksydyl jest lekiem o działaniu hipotensyjnym, stosowanym od lat 70. XX wieku w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Charakteryzuje się wieloaspektowym mechanizmem działania – ma m.in. adekwatności wazodylatacyjne, prawdopodobnie poprzez aktywację ATP-zależnych kanałów potasowych w komórkach mięśni gładkich naczyń krwionośnych. U pacjentów leczonych minoksydylem obserwowano hipertrychozę, co skłoniło do badań nad możliwością zastosowania tego leku w chorobach przebiegających z łysieniem. Pierwsze próby zakończyły się niepowodzeniem z powodu objawów niepożądanych związanych z jego działaniem hipotensyjnym. Wprowadzenie leczenia miejscowego, a w ostatnich latach również leczenia doustnego niskimi dawkami minoksydylu pozwoliło na uzyskanie dobrego efektu terapeutycznego, bez istotnego ryzyka wystąpienia objawów niepożądanych. W leczeniu dermatologicznym wykorzystywane jest działanie minoksydylu związane z pobudzeniem rozpoczęcia i wydłużeniem fazy anagenu. Minoksydyl jest dostępny w postaci 2% i 5% roztworu, 5% piany oraz w recepturowej postaci doustnej lub płynu do stosowania miejscowego. Działania niepożądane występują u 15–20% pacjentów i w większości przypadków nie prowadzą do zakończenia terapii. Do najczęstszych działań niepożądanych preparatów miejscowych należą świąd, rumień oraz złuszczanie naskórka, natomiast w przypadku postaci doustnej najczęściej obserwuje się hipertrichozę skóry twarzy, zawroty głowy i obrzęki kończyn dolnych.
Pełna treść artykułu: Zastosowanie minoksydylu w chorobach przebiegających z łysieniem
