Zaburzenia schizoafektywne – jakie są przyczyny i objawy, a także leczenie?

Zaburzenia schizoafektywne to zespół objawów, który łączy cechy zarówno schizofrenii, jak i zaburzeń afektywnych. Choroba może mieć wpływ na wszystkie aspekty życia pacjenta. Dlatego ważne jest, aby zdiagnozować i adekwatnie zarządzać symptomami.

• Zaburzenia schizoafektywne to zespół objawów, który łączy cechy zarówno schizofrenii, jak i zaburzeń afektywnych.
• Do charakterystycznych symptomów zaburzeń schizoafektywnych zaliczają się m.in. urojenia czy omamy, a także epizody depresyjne lub maniakalne.
• W przypadku diagnozy zaburzeń schizoafektywnych ważna jest szczegółowa analiza objawów i historii pacjenta, a także przeprowadzenie dokładnego wywiadu, badania neurologicznego i psychologicznego.
• Leczenie zaburzeń schizoafektywnych wymaga długotrwałego leczenia farmakologicznego oraz psychoterapii i psychoedukacji.

Czym są zaburzenia schizoafektywne?

Zaburzenia schizoafektywne zwykle mają charakter epizodów. Pojawiają się wtedy objawy typowe dla zaburzeń nastroju (dwubiegunowego lub depresyjnego), a także schizofrenii. Przypadłość określana jest także jako psychoza schizoafektywna, psychoza depresyjno-maniakalna lub psychoza afektywna. W przebiegu tych zaburzeń mogą występować zarówno objawy psychotyczne, takie jak urojenia czy omamy, jak i symptomy afektywne w postaci stanów depresyjnych czy maniakalnych. Podczas jednego epizodu objawy mogą występować jednocześnie, ale bywają także oddzielone od siebie czasowo. Zaburzenia schizoafektywne nie są bardzo częste – szacuje się, iż występują u 0,5 do 0,8% populacji ogólnej.

Osoby, u których wystąpiły objawy, powinny zostać zdiagnozowane, a także przyjmować leki. Dostęp do nich ułatwia e-recepta.

Przyczyny zaburzeń schizoafektywnych

W przypadku zaburzenia schizoafektywnego trudno znaleźć jednoznaczną przyczynę. Występowanie tej przypadłości może zależeć od różnych czynników – biologicznych, psychologicznych i środowiskowych:

• czynniki biologiczne są związane z uwarunkowaniami genetycznymi, przekazywanymi z pokolenia na pokolenie. W grupie ryzyka są osoby mające w rodzinie przypadki schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej. Badania wykazują, iż u pacjentów z tym rodzajem zaburzeń obserwuje się zmiany w mózgu, które są związane z poziomami neuroprzekaźników (takich jak serotonina, dopamina i noradrenalina);
• osoby, które wychowują się w trudnych warunkach, są bardziej narażone na wystąpienie tego rodzaju zaburzeń. Do czynników środowiskowych zalicza się stres, traumy i złe warunki życia;
• grupę ryzyka stanowią też czynniki psychologiczne, jak lęki oraz depresja. U osób, które cierpią na depresję lub mają okresy lęku, istnieje większe ryzyko rozwoju zaburzeń schizoafektywnych.

Objawy zaburzeń schizoafektywnych

W przebiegu zaburzeń schizoafektywnych można wyróżnić trzy rodzaje: typ depresyjny, typ psychotyczny (typ maniakalny) oraz typ mieszany. Dlatego diagnozowanie i leczenie bywa niezwykle trudne. Zaburzenia schizoafektywne to choroba, która łączy cechy schizofrenii oraz zaburzeń nastroju, takich jak depresja lub mania. Objawy są złożone i mogą się różnić u różnych pacjentów. Warto zaznaczyć, iż to choroba o mająca jedynie epizody, co oznacza, iż symptomy mogą występować przez określony czas, a następnie ustępować. Przebieg może różnić się w zależności od typu zaburzenia schizoafektywnego, którym dana osoba jest dotknięta. jeżeli występują objawy tej choroby, warto wziąć L4 online.

Na jakie objawy należy zwrócić uwagę?

Poniżej przedstawione są charakterystyczne objawy zaburzeń schizoafektywnych u pacjentów ze zdiagnozowanych schorzeniem:

• rozdrażnienie i przyspieszone tempo wypowiadania;
• objawy psychotyczne, takie jak urojenia i omamy;
• symptomy zaburzeń nastroju, takie jak epizody depresyjne (np. obniżony nastrój) lub maniakalne (tu pojawia się podwyższony nastrój i pobudzenie);
• pobudzenie psychoruchowe;
• podejmowanie ryzykownych decyzji;
• myśli i urojenia prześladowcze;
• halucynacje słuchowe;
• dezorganizacja myślenia;
• utrata zainteresowania światem zewnętrznym;
• spłycenie emocjonalne
• zubożenie zachowań.

Diagnozowanie psychozy schizoafektywnej

Diagnozowanie zaburzeń schizoafektywnych jest złożonym procesem i wymaga szczegółowej analizy objawów oraz historii pacjenta. Może to być trudne ze względu na podobieństwo objawów do innych zaburzeń psychicznych. Dlatego najważniejsze jest przeprowadzenie szczegółowego rozpoznania oraz konsultacji pacjenta z doświadczonym specjalistą w dziedzinie psychiatrii, który będzie mógł postawić diagnozę. Być może w takiej sytuacji potrzebne będzie zwolnienie lekarskie online.

Przebieg procesu diagnostycznego

Aby dokonać prawidłowego rozpoznania, specjalista powinien zwrócić uwagę na kilka kwestii:

• wymagane jest spełnienie określonych kryteriów diagnostycznych, które określa międzynarodowa klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10 lub DSM-5;
• pacjent musi mieć przynajmniej dwa tygodnie objawów schizofrenii, bez zaburzeń nastroju;
• diagnoza zaburzeń schizoafektywnych wymaga przeprowadzenia dokładnego wywiadu z pacjentem, a także badania neurologicznego i psychologicznego.

Leczenie zaburzeń schizoafektywnych

Leczenie zaburzenia schizoafektywnego oraz zaburzeń psychotycznych jest złożonym procesem i zawsze jest uzależnione od stanu pacjentów. Wymagają długotrwałego leczenia farmakologicznego, które pozwala na kontrolę objawów choroby. W przebiegu zaburzenia schizoafektywnego stosuje się stosuje się leki przeciwpsychotyczne II generacji, a także leki przeciwdepresyjne i stabilizatory nastroju. Leczenie farmakologiczne pozwala na poprawę jakości życia pacjentów i zapobieganie pogorszeniu stosunków w rodzinie oraz upośledzeniu możliwości podejmowania aktywności zawodowej. Oprócz farmakoterapii istotnym elementem leczenia zaburzeń schizoafektywnych są również psychoterapia oraz psychoedukacja.

Zaburzenia schizoafektywne to złożone zaburzenia psychiczne, które łączą cechy zaburzeń schizofrenicznych i afektywnych. Dotknięte tym osoby mogą mieć trudności w utrzymaniu stałych i trwałych relacji, w pracy, w szkole lub w innych sytuacjach życiowych. Dlatego konieczne jest diagnozowanie i leczenie psychozy schizoafektywnej.