Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej opublikowało stanowisko dotyczące rozporządzenia Ministerstwa Zdrowia w sprawie ustalenia wysokości świadczeń kompresyjnych z tytułu zakażenia biologicznym czynnikiem chorobotwórczym, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia albo śmierci pacjenta. Jak zwróciła uwagę NRL – zbyt niskie kwoty mogą utrudniać funkcjonowanie pozasądowego systemu i stanowić dla pacjentów i ich rodzin argument przemawiający za kierowaniem spraw do sądów zamiast do Rzecznika Praw Pacjenta.
Naczelna Rada Lekarska w opublikowanym stanowisku wskazała, iż zaproponowane koszty świadczeń w tabelach rozporządzenia w niektórych przypadkach są istotnie niższe niż świadczenia wynikające z rozporządzenia ministra pracy z 2002 r.
Różne kwoty w zależności od rozporządzenia
Warto wiedzieć, iż ustawa o prawach pacjenta i Rzecznika Praw Pacjenta określiła dolną i górną granicę wysokości świadczenia kompensacyjnego z tytułu jednego zdarzenia medycznego w odniesieniu do jednego wnioskodawcy. W zależności od przypadku uszkodzenia ciała lub zakażenia biologicznego wynosi od 2 tys. do 200 tys. zł. W przypadku śmierci pacjenta odszkodowanie wynosi od 20 tys. do 100 tys. zł. NRL ma zastrzeżenia odnośnie wysokości świadczenia kompensacyjnego opisanego w tabelach zamieszczonych w rozporządzeniu MZ.
– Zaproponowane kwoty świadczenia kompensacyjnego są w niektórych przypadkach istotnie niższe niż świadczenia wynikające z oceny stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu na podstawie rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania – wyjaśnia samorząd lekarski.
Warto zaznaczyć, iż wysokość świadczenia przewidzianego przez Ministerstwo Zdrowia może być zupełnie inna niż kwota zaproponowana przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej. Różnica widoczna jest w przypadku np. utraty kończyny górnej powyżej stawu łokciowego – MZ przewidziało 55 tys. zł, a w rozporządzeniu ministra pracy założono jednorazowe odszkodowanie w wysokości ok. 88 tys. zł. Podobna różnica jest w przypadku utraty stopy. Ministerstwo Zdrowia zakłada odszkodowanie w wysokości 25 tys. zł, a Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zakłada jednorazowe odszkodowanie w wysokości ponad 63 tys. zł.
NRL zwróciła uwagę, iż zbyt niskie kwoty świadczenia kompensacyjnego mogą utrudniać funkcjonowanie pozasądowego systemu kompensacji szkód w ochronie zdrowia i stanowić dla pacjentów i ich rodzin argument przemawiający za kierowaniem spraw na drogę postępowania sądowego, zamiast do Rzecznika Praw Pacjenta.
Zróżnicowane kwoty budzą kontrowersje
NRL zwróciła również uwagę na sztywne wysokości świadczeń, które nie zawsze są adekwatne do uszczerbku na zdrowiu. NRL kwestionuje słuszność ustawienia jednego określonego świadczenia, np. takiej samej kwoty w przypadku oparzenia II i III stopnia, gdzie III stopień jest trudniejszy do leczenia, jak również wiąże się z większymi niedogodnościami dla pacjentów. Sprawą, która również została zakwestionowana jest jednakowa kwota w przypadku wysokości kwot świadczenia dotyczącego wad rozwojowych płodu i poronienia. Ustalono również jedną wysokość świadczenia w przypadku zawału serca, tymczasem, jak zwróciła uwagę NRL, może on przebiec bez dodatkowego uszkodzenia mięśnia sercowego lub z jego trwałym istotnym uszkodzeniem, co powinno różnicować wysokość świadczenia.
Co więcej, należy również wskazać, w jaki sposób i na podstawie jakiego orzeczenia w toku postępowania o wypłatę świadczenia kompensacyjnego ustalana będzie przesłanka niezdolności do samodzielnej egzystencji lub konieczności zapewnienia stałej opieki pomocy innych osób w przypadku osób poniżej osiemnastego roku życia.
– Zastrzeżenia budzi zbyt duże zróżnicowanie wysokości świadczenia dla małoletniego dziecka, które straciło rodzica będącego w wieku do 24 roku życia (100 tys. złotych) w stosunku do świadczenia na rzecz małoletniego dziecka, które straciło rodzica, który ukończył 46 rok życia – w tym wypadku świadczenie jest dwukrotnie, a choćby trzykrotnie niższe. Tak znaczne obniżenie wysokości świadczenia dla małoletnich dzieci, które utraciły rodzica bez względu na jego wiek, nie znajduje dostatecznego uzasadnienia – można przeczytać na stronie NIL-u.
Źródło: NIL
