Trzystopniowa struktura Krajową Sieci Onkologicznej – może warto ją spłaszczyć

„Rodzi się pytanie, czy przy trzech stopniach referencyjności ośrodków należących do Krajowej Sieci Onkologicznej, przy takiej strukturze nie zagubi się pacjent. Może w przyszłości należałoby tę sieć spłaszczyć” – uważa dr hab. n. med. Beata Jagielska, dyrektor Narodowego Instytutu Onkologii-Państwowego Instytutu Badawczego w Warszawie.

Dyrektor NIO-PIB podczas XXVII Kongresu Polskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej w Gdańsku omówiła założenia KSO, przedstawiła aktualny stan prac nad nią i najpoważniejsze wyzwania. „Zgodnie z ustawą o Krajowej Sieci Onkologicznej, Narodowy Instytut Onkologii w Warszawie jest krajowym ośrodkiem monitorującym KSO, który zapewnia opracowanie i analizę danych, jak również opracowuje propozycje zmian wskaźników – na razie jeszcze nie zostały opublikowane – monitoruje przebieg, jakość i efekty leczenia, prowadzi szkolenia, a także opracowuje wytyczne” – przypomniała Beata Jagielska.

Pod koniec lipca NFZ opublikował listę 243 placówek, które będą tworzyły Krajową Sieć Onkologiczną. KSO jest hierarchiczna – opiera się na trzystopniowym podziale szpitali w obrębie województw, gdzie ośrodki przypisane są do różnych poziomów w zależności od zakresu swojej działalności. Każda zakwalifikowana do sieci placówka to SOLO (1, 2, 3) – specjalistyczny ośrodek leczenia onkologicznego. Stopień przypisany ośrodkowi zależy od tego, jakie i ile rodzajów świadczeń onkologicznych wykonuje dany ośrodek. SOLO III oferują pełen zakres, tj. leczenie chirurgiczne, chemioterapię i inne metody leczenia systemowego oraz radioterapię. SOLO II ma dwa z nich, a SOLO I – jeden. W przypadku leczenia chirurgicznego ważna też jest liczba wykonywanych zabiegów.

„Ustawodawca wskazał, iż istotą wyboru i kwalifikacji ośrodka do sieci są posiadane przez niego zasoby – z jednej strony liczba zabiegów onkologicznych, z drugiej strony udzielanie świadczeń z zakresu leczenia systemowego, radioterapii i chirurgii. Rodzi się pytanie, czy w tej strukturze trzech poziomów referencyjności nie zagubi się pacjent. Może w przyszłości należałoby tę sieć spłaszczyć, ale to moja opinia” – powiedziała dyrektor NIO.

Najważniejsze obszary i wyzwania związane z KSO – to według Beaty Jagielskiej mapowanie (co już się dokonało) oraz monitorowanie jakości opieki. W monitorowaniu jakości nie chodzi tylko o wskaźniki, które zostaną opublikowane, ale również o inne wymogi zapisane w ustawie o jakości, takie jak wdrożenie karty DiLO czy szkolenie koordynatorów. Kolejne ogromne wyzwanie – to zmiany w obszarze diagnostyki molekularnej. Przy Krajowej Radzie Onkologicznej zespół ds. diagnostyki molekularnej. „Mam nadzieję, iż do października uda się wypracować takie zmiany, które przynajmniej w części zaspokoją nasze oczekiwania co do finansowania diagnostyki. Diagnostyka molekularna to palący problem. Onkologia się rozwija i dobrze by było, żeby wraz z jej rozwojem, jak i rozwojem KSO, następowało stosowne finansowanie tej skomplikowanej dziedziny” – stwierdziła dyrektor Jagielska.

Projekt KSO zakłada powstanie centralnej infolinii, ale prace przy niej na razie nie zostały jeszcze podjęte. Za to zostały już opracowane i zaopiniowane przez Krajową Radę Onkologii zalecenia w 15 obszarach. niedługo mają zostać opublikowane w formie obwieszczenia ministra zdrowia. Został opracowany program szkolenia koordynatorów, również w zakresie KSO. „Chcielibyśmy aby personel medyczny – lekarze, pielęgniarki – skupił się na diagnostyce i leczeniu, a odrębny zespół koordynatorów zapewniał koordynację tych poczynań i ułatwiał pacjentowi poruszanie się po zawiłościach systemu. Koordynacja musi być na etapie opieki ambulatoryjnej, podczas leczenia szpitalnego, jednak największym wyzwaniem będzie kooperacja międzyośrodkowa” – zauważyła dyrektor NIO.

Co pozostało do zrealizowania:

• Weryfikacja i nowelizacja rozporządzenia w sprawie szczegółowych kryteriów warunkujących przynależność podmiotów do poziomu zabezpieczenia KSO.
• Rozporządzenie w sprawie wykazu wojewódzkich ośrodków monitorujących.
• Rozporządzenie określające wskaźnik jakości opieki onkologicznej.
• Rozporządzenie określające najważniejsze wskaźniki jakości opieki onkologicznej.
• Program testowy karty e-DiLO w obrębie wybranych ośrodków onkologicznych.
• Weryfikacja możliwości i wymagań dotyczących migracji karty e-DiLO z informatycznymi systemami szpitalnymi.
• Przygotowanie programu szkoleń dla świadczeniodawców dotyczących założeń systemu informatycznego KSO i karty e-DiLO.
• Obwieszczenie kluczowych zaleceń.