Można wyróżnić wiele metod opartych na koncentracji, które w swojej praktyce wykorzystują utrzymywanie skupienia na pojedynczym bodźcu, takim jak: słowo (np. mantry), dźwięk, przedmiot lub wrażenie, a gdy tylko uwaga się rozproszy, praktykujący powraca myślami do obiektu, na którym się koncentruje. Nie przywiązuję się jednak wagi do natury rozproszenia. Z kolei medytacja Mindfulness polega na świadomym i pozbawionym uprzedzeń zwracaniu uwagi na wewnętrzne i zewnętrzne doświadczenia zachodzące w chwili obecnej. Jej korzeni możemy doszukiwać się w Buddyzmie, a konkretniej we wschodnich praktykach medytacyjnych. Stąd trening Mindfulness polega na praktykowaniu medytacji, bez uwzględniania aspektów religijnych. Pomaga w redukcji problematycznych stanów psychicznych, takich jak: ból, stres, lęk, nawroty depresji czy zaburzeń odżywiania. Jako iż jest głównym składnikiem terapii dialektyczno-behawioralnej, wykorzystuje się go w leczeniu zaburzeń typu Borderline.
Istnieją praktyki, które pomagają w osiągnieciu Mindfulness. Jedni zachęcają do skupienia uwagi na wewnętrznych doświadczeniach, które towarzyszą nam w każdym momencie życia. Możemy to robić poprzez świadome odczuwanie swojego ciała i obserwowanie przepływających myśli. Inni twierdzą, iż kluczem do osiągnięcia tej umiejętności jest skupienie się na otoczeniu: jego wyglądzie i na występujących w nim dźwiękach. Wszyscy zgadzają się co do tego, iż Mindfulness powinno być praktykowane z podejściem pełnym akceptacji i bez prób oceniania i nadawania etykietek.
Podczas tej praktyki w umyśle mogą pojawiać się różne zjawiska np. spostrzeżenia, emocje czy doznania. Są one uważnie obserwowane, ale nie należy ich oceniać jako złych lub dobrych, fałszywych lub prawdziwych, zdrowych lub chorych, ważnych lub nieważnych. Zamiast tego warto obserwować te bodźce, pozwalać im przychodzić i odchodzić, ale bez oceniania ich.
Źródło: Mindfulness Training as a Clinical Intervention: A Conceptual and Empirical Review Ruth A. Baer, University of Kentucky
Tłumaczenie: Paulina Mandla
