Hidradenitis suppurativa, czyli trądzik odwrócony, to przewlekła, zapalna choroba skóry prowadząca do powstawania bolesnych zmian zapalnych ze skłonnością do tworzenia przetok i bliznowacenia najczęściej w obrębie pach, pachwin i okolicy anogenitalnej.
Zazwyczaj rozpoczyna się po okresie dojrzewania płciowego, częściej u kobiet, osób z otyłością oraz palaczy tytoniu. Choroba ta znacząco wpływa na jakość życia, jej leczenie jest trudne i wymaga wielospecjalistycznego podejścia. Terapia farmakologiczna obejmuje przede wszystkim stosowanie antybiotyków oraz biologicznych leków modyfikujących przebieg choroby, stosowanych jako monoterapia lub w połączeniu z leczeniem chirurgicznym. Do leków immunomodulujących stosowanych w HS zalicza się m.in adalimumab, w pełni ludzkie przeciwciało monoklonalne, które pierwsze zostało zarejestrowane do leczenia tej choroby w 2015 r.
W opublikowanej w „Jama Dermatology” analizie dwóch randomizowanych badań klinicznych sprawdzano wpływ stężenia CRP na odpowiedź na adalimumab u pacjentów z HS. Spośród 588 uczestników, którzy spełnili kryteria włączenia, 464 (78,9 proc.) miało podwyższone CRP, a 124 (21,1 proc.) prawidłowe. Mediana CRP wśród pacjentów z podwyższoną wartością na początku badania wynosiła 1,23 mg/dl. Na podstawie przeanalizowanych danych stwierdzono, iż pacjenci z podwyższonym stężeniem CRP mieli cięższą postać trądziku odwróconego oraz wyższe BMI. U osób, które otrzymywały adalimumab i miały podwyższone stężenie CRP na początku badania, każdy jego wzrost o jednostkę wiązał się ze zmniejszonymi szansami na odpowiedź kliniczną. Wnioski te sugerują, iż działanie adalimumabu może być mniej efektywne u pacjentów z nasilonym stanem zapalnym. Choć jest to interesująca teza i z pewnością biomarker do kontroli leczenia biologicznego byłby przydantym narzędziem, konieczne są dalsze badania prospektywne w celu ustalenia dokładniejszego punktu odcięcia, w którym pacjenci prawdopodobnie nie odniosą korzyści z terapii adalimumabem.
