W 107. rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości zachęcamy do przyjrzenia się rozwojowi stomatologii w naszym kraju, jaki miał miejsce począwszy od 1918 roku.
W 1918 roku Polska odzyskała niepodległość po 123 latach niewoli. Przed władzami wolnego państwa stanęło trudne wyzwanie – należało zniwelować różnice między ziemiami należącymi do trzech różnych zaborów oraz stworzyć sprawne mechanizmy funkcjonowania państwa. Jednym z kluczowych zadań stojących przez rządem Jędrzeja Moraczewskiego było stworzenie jednolitego systemu opieki zdrowotnej, w tym również opieki dentystycznej.
Warto zaznaczyć, iż dentyści w początkach II Rzeczypospolitej stanowili mocno zróżnicowaną grupę zawodową, co wynikało z odmienności kształcenia w poszczególnych zaborach. Na przykład stomatolodzy pochodzący z zaboru pruskiego kończyli działające w ramach uniwersytetów instytuty dentystyczne, zaś w zaborze austriackim dentystami zostawali absolwenci wydziału lekarskiego, którzy zaliczyli specjalistyczny kurs stomatologiczny. Najgorzej przedstawiała się sytuacja w zaborze rosyjskim. Tu kształcenie przyszłych dentystów odbywało się w prywatnych szkołach, nauka trwała zaledwie 3 lata, a matura nie była wymagana.
Konieczne więc było ujednolicenie zasad kształcenia i opracowanie programu studiów dentystycznych. W tym celu Ministerstwo Zdrowia Publicznego zorganizowało w 1919 roku konferencję, na którą zaproszono przedstawicieli najważniejszych organizacji skupiających lekarzy dentystów. Rok później otwarto w Warszawie Państwowy Instytut Dentystyczny, posiadający uprawnienia wyższej szkoły zawodowej. Dzięki temu w wolnej Polsce funkcjonowały cztery ośrodki kształcące przyszłych lekarzy dentystów (oprócz Warszawy były to UJ w Krakowie, Uniwersytet Poznański oraz Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie). Na uczelni warszawskiej obowiązywał czteroletni plan nauczania, opracowany przez najwybitniejszych polskich stomatologów. Program studiów oparty był o przedmioty ogólnolekarskie i specjalistyczne w zakresie trzech dyscyplin: chirurgii stomatologicznej, dentystyki zachowawczej i techniki dentystycznej.
Państwowy Instytut Dentystyczny miał przede wszystkim umożliwić ukończenie studiów absolwentom prywatnych szkół dentystycznych, które zostały zamknięte. Władzom zależało również na zwiększeniu liczby lekarzy, których było zbyt mało w stosunku do potrzeb społeczeństwa.
Państwowy Instytut Dentystyczny doskonale wypełnił swe zadanie. O ile w 1921 roku na terenie II Rzeczypospolitej praktykowało zaledwie 860 lekarzy dentystów, to w 1938 roku było ich już 3686. W marcu 1933 roku Państwowy Instytut Dentystyczny otrzymał nazwę Akademii Stomatologicznej i został zaliczony do grona państwowych szkół wyższych.
Użyte w tekście zdjęcie pochodzi z kolekcji Piotra Kuźnika
