Potrójna terapia adiuwantowa zwiększa przeżywalność w raku dróg żółciowych

Camrelizumab w skojarzeniu z kapecytabiną i radioterapią (leczenie skojarzone) poprawiły przeżycie całkowite i przeżycie wolne od nawrotu u pacjentów z pozawątrobowym rakiem dróg żółciowych i rakiem pęcherzyka żółciowego.

Pacjenci z pozawątrobowym rakiem dróg żółciowych (EHC) i rakiem pęcherzyka żółciowego mają wysoki wskaźnik nawrotów i słabe przeżycie po operacji. Istniejące terapie uzupełniające przynoszą ograniczone korzyści, co podkreśla potrzebę stosowania nowatorskich kombinacji leków. W wieloośrodkowym, randomizowanym badaniu klinicznym badano bezpieczeństwo i skuteczność chemioradioterapii z immunoterapią anty-PD-1 u tych pacjentów.

Łącznie 93 pacjentów z histologicznie potwierdzonym EHC lub rakiem pęcherzyka żółciowego (mediana wieku 62 lata; 52 proc. kobiet), którzy przeszli leczniczą resekcję z chorobą w stadium pT2-4 lub N1M0, zostało losowo przydzielonych do grupy leczenia skojarzonego (n = 46) lub grupy obserwacyjnej (brak leczenia przeciwnowotworowego, chyba iż wykryto nawrót; n = 47).

Osoby w grupie leczenia skojarzonego otrzymywały 200 mg kamprelizumabu dożylnie co 3 tygodnie, a następnie równoczesne doustne 1330 mg/m² kapecytabinę dwa razy na dobę z radioterapią (45 Gy w 25 frakcjach dla węzłów chłonnych i 52,5–55,0 Gy dla łożysk nowotworowych).

Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie całkowite (OS), drugorzędowymi punktami końcowymi było natomiast przeżycie wolne od nawrotu i zdarzenia niepożądane. Mediana czasu trwania obserwacji wynosiła 36 miesięcy.

Badanie wykazało, iż leczenie skojarzone znacząco poprawiło OS (współczynnik ryzyka [HR], 0,43; P = 0,004), z 3-letnim wskaźnikiem OS wynoszącym 58,2 proc. w porównaniu z 30,5 proc. w grupie obserwacyjnej.

Mediana czasu przeżycia wolnego od nawrotu była dłuższa w grupie leczenia skojarzonego niż w grupie obserwacyjnej (26 miesięcy vs 13 miesięcy; HR, 0,46; P <0,001), przy 3-letnim przeżyciu wolnym od nawrotu wynoszącym 40,3 proc. w porównaniu z 17,2 proc.

Nie zaobserwowano zgonów związanych z leczeniem. Najczęstszymi ciężkimi zdarzeniami niepożądanymi stopnia 3. lub 4. były: niedokrwistość (15 proc.), popromienne zapalenie skóry (11 proc.), nudności (11 proc.) i zespół ręka–stopa (4 proc.) w grupie skojarzonej oraz niedokrwistość (4 proc.), zmęczenie (4 proc.) i neutropenia (4 proc.) w grupie obserwacyjnej.

Analizy podgrup sugerowały, iż pacjenci z EHC w porównaniu z rakiem pęcherzyka żółciowego oraz ci z wynikiem Eastern Cooperative Oncology Group wynoszącym 0 i guzami ≤5 cm mieli większe szanse na odniesienie korzyści z leczenia skojarzonego.

– Biorąc pod uwagę obecny poziom dowodów wykorzystywanych do kierowania postępowaniem z pacjentem po resekcji, podejrzewamy, iż ten schemat może zostać przyjęty w praktyce choćby przed przeprowadzeniem badania fazy 3. – napisał dr Edgar Ben-Josef z University of Pennsylvania w Filadelfii w komentarzu do badania opublikowanego w „JAMA Oncology”.

– Badanie powinno być postrzegane jednak nie jako zakończenie, ale jako cegiełka do badań, które wykazują jeszcze większy poziom zaufania do skuteczniejszych schematów adiuwantowych u pacjentów z rakiem dróg żółciowych – dodał specjalista.