Mania – objawy i leczenie

Mania to zaburzenie psychiczne z gatunku tzw. zaburzeń afektywnych, będące odwrotnością depresji i apatii. Jako izolowane schorzenie (chroniczne zaburzenie hipomaniakalne, zespół maniakalny) pojawia się rzadko. Najczęściej współtowarzyszy takim zaburzeniom jak schizofrenia, choroba afektywna dwubiegunowa czy nerwica. Manię charakteryzować mogą dwa rodzaje stanu: przyjemny lub drażliwy. Chory, będący w manii, przy podwyższonym nastroju doświadcza przyjemnego, graniczącego z euforią samopoczucia, czuje się szczęśliwy i zdrowy. W momencie, gdy pojawia się drażliwość, u chorego narasta frustracja i agresja, gwałtownie wpada w gniew, mogą pojawić się urojenia prześladowcze i inne zmiany psychiki.

Objawy manii

Zaburzenia maniakalne obejmują cztery sfery funkcjonowania człowieka: zaburzenia nastroju (podwyższony nastrój), zaburzenia emocji (dysforia), zaburzenia napędu psychoruchowego (pobudzenie ruchowe, podniecenie) oraz zaburzenia niektórych procesów fizjologicznych, metabolicznych i rytmów biologicznych. Chory, będący w okresie manii, zachowuje się w sposób chaotyczny. Jego działania są nieprzemyślane, wynikające z potrzeby chwili, całkowicie wymykające się spod kontroli (szastanie pieniędzmi, seks z różnymi partnerami, wywoływanie konfliktów z otoczeniem). Podniecenie chorego widać w jego aktywności psychoruchowej. Również nastrój chorego jest podniesiony, co skutkuje jego irytacją, gniewem, agresją i dysforią. Oprócz podniesionego nastroju chory ma zawyżoną samoocenę, jest przekonany o swojej wielkości i nieograniczonych możliwościach. Pojawiają się trudności w koncentracji uwagi, gonitwa myśli, przymus mówienia i słowotok. Przy obniżonej potrzebie snu lub całkowitym jego braku chory jest nadaktywny, ma nadmiar energii, pozbywa się zahamowań seksualnych. Jego zachowania są prowokacyjne, agresywne i zaczepne.

Leczenie manii

Zachowania maniakalne w znaczący sposób wpływają na kontakty chorego z otoczeniem, determinują jego funkcjonowanie społeczne i zawodowe. Osoba z objawami manii może być niebezpieczna dla siebie i innych. Z tego względu w silnych okresach manii chory wymaga hospitalizacji i ścisłej opieki psychiatrycznej. Leczenie manii polega na zastosowaniu leków stabilizujących nastrój oraz leków przeciwpsychotycznych, a w celu wyciszenia pacjenta podaje się leki uspokajające i przeciwlękowe. Ze względu na przewlekły i nawracający charakter manii jej leczenie powinno obejmować nie tylko farmakoterapię, ale też psychoterapię (http://www.psychoterapia-skawinska.pl/psychoterapia-krakow/) i psychoedukację.