Analizą objęto 358 pacjentów z resekcyjnym NDRP w stadium IB–IIIA i bez mutacji w genach EGFR/ALK, u których obserwację w ramach podstawowego badania przedłużono co najmniej o 29,5 miesiąca.
Mediana EFS nie została osiągnięta w grupie z leczeniem skojarzonym (95% CI 31,6 mies. – nieosiągnięta), a w grupie otrzymującej samą chemioterapię wyniosła 21,1 miesiąca (95% CI 14,8–42,1); współczynnik ryzyka (HR) wyniósł 0,68 (95% CI 0,49–0,93).
3-letnie odsetki EFS były większe po zastosowaniu niwolumabu w skojarzeniu z chemioterapią w porównaniu z samą chemioterapią zarówno wśród pacjentów poddanych chirurgii małoinwazyjnej (67% w porównaniu z 53%), jak i wśród pacjentów poddanych torakotomii lub konwersji (61% w porównaniu z 51%). Zwiększenie 3-letniego odsetka EFS po zastosowaniu niwolumabu w skojarzeniu z chemioterapią w porównaniu z samą chemioterapią nie było również zależne od rozległości resekcji (64% w porównaniu z 49% w przypadku lobektomii i 67% w porównaniu z 48% w przypadku pneumonektomii), natomiast było wyraźnie widoczne u chorych z resekcją R0 (64% w porównaniu z 51%). Wśród pacjentów poddanych leczeniu chirurgicznemu odsetek nawrotów wyniósł 28% w grupie pacjentów otrzymujących niwolumab w skojarzeniu z chemioterapią i 42% w grupie pacjentów otrzymujących samą chemioterapię.
Zdarzenia niepożądane stopnia 3.–4. związane z leczeniem systemowym i zabiegiem chirurgicznym występowały z podobną częstością w obu ramionach.
W grupie otrzymującej niwolumab w skojarzeniu z chemioterapią początkowa ocena 4-genowej sygnatury zapalnej była liczbowo wyższa u pacjentów, którzy uzyskali całkowitą odpowiedź patologiczną. Wysoka ocena stanu zapalnego wiązała się też z poprawą EFS.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
