Badanie opublikowane w „Reports of Practical Oncology and Radiotherapy” pokazuje, iż koordynator opieki onkologicznej w Polsce odgrywa fundamentalną rolę w zapewnieniu pacjentom ciągłości leczenia i wsparcia.
W badaniu wzięło udział łącznie 300 koordynatorów z różnych placówek opieki zdrowotnej w całej Polsce. Kwestionariusz mierzył kompetencje w zakresie komunikacji, organizacji pracy, edukacji pacjentów, wsparcia psychologicznego, znajomości procedur i prawa, radzenia sobie ze stresem, kompetencji cyfrowych oraz rozwiązywania konfliktów.
Piątka z komunikacji, wsparcia psychologicznego i edukacji
– Najwyżej oceniane kompetencje to komunikacja interpersonalna, wsparcie psychologiczne oraz organizacja pracy i edukacja pacjentów, czyli te umiejętności, które bezpośrednio wpływają na komfort pacjenta – mówi dr hab. n. med. i n. o zdr. Mateusz Grajek z Zakładu Zdrowia Publicznego Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, jeden z autorów publikacji zatytułowanej „Rola i kompetencje koordynatora opieki onkologicznej: istotne ogniwo w opiece onkologicznej skoncentrowanej na pacjencie”.
Najniżej oceniono wiedzę prawniczą i radzenie sobie ze stresem. Poziom wykształcenia uczestników badania istotnie wpływał na postrzeganą kompetencję. Koordynatorzy z wyższym wykształceniem osiągali lepsze wyniki w zakresie wiedzy proceduralnej, systemów cyfrowych i rozwiązywania konfliktów. Doświadczenie pozytywnie wpłynęło na znajomość procedur i prawa, ale nie na radzenie sobie ze stresem.
Braki w wiedzy prawniczej i radzeniu sobie ze stresem
– Wyniki jasno pokazują, iż potrzebne są dodatkowe szkolenia z zakresu prawa i strategii przeciwdziałania wypaleniu zawodowemu – podkreśla dr n. o zdr. Eliza Działach, prezeska Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Koordynatorów Opieki Onkologicznej ON-KO, współautorka badania.
Autorzy podkreślają, iż rola koordynatora opieki onkologicznej nie ogranicza się jedynie do zadań administracyjnych, ale obejmuje także wsparcie emocjonalne i edukację zdrowotną pacjentów.
– Koordynator staje się przewodnikiem i rzecznikiem pacjenta w złożonym systemie opieki, minimalizując ryzyko chaosu informacyjnego i opóźnień – opisuje dr hab. n. med. Mateusz Grajek.
Eksperci wskazują, iż standaryzacja kompetencji i dalsze inwestycje w rozwój zawodowy tej grupy specjalistów mogą znacząco poprawić jakość leczenia.
– Edukacja zdrowotna i specjalizacja w różnych obszarach – na przykład w edukacji pacjenta czy wsparciu psychologicznym – mogą jeszcze bardziej wzmocnić efektywność systemu – przekonuje dr n. o zdr. Eliza Działach.
Wyniki badania dostępne są tutaj.