Im niższa aktywność reumatoidalnego zapalenia stawów, tym wolniejsza progresja przewlekłej choroby nerek – ten fakt dobrze udokumentowano na łamach „Annals of Rheumatic Diseases”.
Przewlekła choroba nerek jest częstą chorobą współistniejącą z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Jest to poważne powikłanie, które nie tylko komplikuje leczenie choroby podstawowej (ogranicza możliwość prowadzenia części terapii), ale także zwiększa ryzyko wystąpienia kłębuszkowego zapalenie nerek i prowadzi do zwiększonej śmiertelności – według danych literaturowych ryzyko wzrasta 2,5 do choćby 4,5 razy. Mimo tak dużego znaczenia klinicznego związek aktywności choroby w trybie ciągłym z długoterminową czynnością nerek nie został dotychczas ściśle określony. Stąd zespół naukowców z Japonii i Stanów Zjednoczonych podjął wysiłki w celu wykazania związku między mierzonym obiektywnie nasileniem RZS a trendem czasowym co do funkcji nerek.
W tym celu dokonano analizy danych 31 129 pacjentów (około ¾ kobiet, mediana wieku 58 lat) obserwowanych 146 778 osobolat, którzy udali się na łącznie 234 973 wizyty kontrolne; niezbędne informacje zaczerpnięto z wieloośrodkowego, prospektywnego rejestru RZS w Stanach Zjednoczonych z lat 2001-2022. Obserwowano, jak w miarę upływu czasu zmieniał się wskaźnik aktywności choroby CDAI (Clinical Disease Activity Index), a następnie te dane zestawiono parametrami czynności nerek.
Wykazano, iż średni roczny spadek eGFR podczas obserwacji w grupie osób spełniających kryteria remisji w CDAI wynosił 0,83 ml/min/1,73 m2. Do tej wartości należy dodać 0,09, 0,17 i 0,18 ml/min/1,73 m2 dla chorych z RZS o nasileniu odpowiednio niskim, umiarkowanym i wysokim. W porównaniu ze stanem remisji według CDAI ryzyko przewlekłej choroby nerek w stadium G3a w podanym okresie obserwacji rosło o 15, 22 i 27 proc. w miarę wzrostu aktywności choroby; dla stadium PChN G3b było to odpowiednio 22, 66 i 93 proc.
Wyższa aktywność reumatoidalnego zapalenia stawów była związana z przyspieszonym spadkiem eGFR i zwiększonym ryzykiem klinicznie istotnej dysfunkcji nerek. Stąd tak ważne jest dążenie do jak najwyższego stopnia kontroli choroby podstawowej.
