FDA zatwierdziła retifanlimab w leczeniu raka odbytu

Bazując na wynikach dwóch badań klinicznych FDA zatwierdziła stosowanie retifanlimabu w dwóch wskazaniach: w monoterapii oraz w skojarzeniu z karboplatyną i paklitakselem w pierwszej linii w leczeniu zaawansowanego raka płaskonabłonkowego kanału odbytu (SCAC).

Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) ogłosiła zatwierdzenie retifanlimabu-dlwr w dwóch wskazaniach dotyczących leczenia zaawansowanego raka płaskonabłonkowego kanału odbytu (SCAC):

* w skojarzeniu z karboplatyną i paklitakselem jako leczenie pierwszej linii u dorosłych pacjentów z miejscowo nawrotowym, nieoperacyjnym lub przerzutowym SCAC,

* jako monoterapię u dorosłych pacjentów z nawrotowym lub przerzutowym SCAC po progresji lub nietolerancji leczenia opartego na związkach platyny.

Decyzja FDA opiera się na wynikach dwóch badań klinicznych:

1. POD1UM-303/InterAACT2 – badanie fazy III z udziałem pacjentów z wcześniej nieleczonym, zaawansowanym SCAC, którzy otrzymali retifanlimab z karboplatyną i paklitakselem.

2. POD1UM-202 – badanie fazy II oceniające skuteczność monoterapii retifanlimabem u pacjentów po wcześniejszej progresji podczas leczenia związkami platyny lub jego nietolerancji.

W wieloośrodkowym badaniu fazy III POD1UM-303/InterAACT2 wykazano statystycznie istotne oraz klinicznie znaczące zmniejszenie ryzyka progresji choroby lub zgonu u pacjentów z miejscowo nawrotowym lub przerzutowym rakiem płaskonabłonkowym kanału odbytu (SCAC), otrzymujących retifanlimab w skojarzeniu z chemioterapią (karboplatyna + paklitaksel) w porównaniu z ramieniem kontrolnym (placebo + chemioterapia). Mediana przeżycia wolnego od progresji (PFS) wyniosła 9,3 miesiąca (95% CI: 7,5–11,3) w porównaniu z 7,4 miesiąca (95% CI: 7,1–7,7) w grupie kontrolnej, HR = 0,63 (95% CI: 0,47–0,84; p = 0,0006). Mediana całkowitego przeżycia (OS) była również dłuższa w grupie retifanlimabu i wyniosła 29,2 miesiąca (95% CI: 24,2–nieoszacowana) vs 23,0 miesiąca (95% CI: 15,1–27,9) w grupie kontrolnej (HR = 0,70; 95% CI: 0,49–1,01; p = 0,0273); obserwacja w kierunku OS przez cały czas trwa. Analiza skuteczności wykazała odsetek obiektywnych odpowiedzi (ORR) na poziomie 56% (95% CI: 48%–64%), z czego 22% pacjentów osiągnęło całkowitą odpowiedź (CR), a 34% – odpowiedź częściową (PR). Mediana czasu trwania odpowiedzi (DoR) wynosiła 14 miesięcy (95% CI: 8,6–22,2).

W badaniu fazy II POD1UM-202, przeprowadzonym w populacji pacjentów z wcześniej leczonym zaawansowanym SCAC, uktórych doszło do progresji choroby lub nietolerancji chemioterapii opartej na związkach platyny, zastosowanie retifanlimabu w monoterapii pozwoliło na osiągnięcie ORR na poziomie 14% (95% CI: 8%–23%), odsetek kontroli choroby (DCR) wyniósł 49%.

Profil bezpieczeństwa retifanlimabu był zgodny z dotychczasowymi obserwacjami terapii anty-PD-1. W badaniu POD1UM-303 poważne działania niepożądane (SAE) odnotowano u 47% pacjentów, przy czym najczęściej raportowane (w ≥2% przypadków) były: sepsa (3,2%), zatorowość płucna (3,2%), biegunka (2,6%) oraz wymioty (2,6%). W populacji badanej w ramach badania POD1UM-202 monoterapia retifanlimabem wiązała się z SAE u 40% pacjentów; najczęstsze działania niepożądane obejmowały zakażenia, ból okołoodbytniczy, ból brzucha, anemię, krwawienia, gorączkę, ból mięśniowo-szkieletowy oraz duszność.

Rak płaskonabłonkowy kanału odbytu jest nowotworem rzadkim, często wiążącym się z późną diagnozą i ograniczonymi możliwościami terapeutycznymi. Wyniki badania POD1UM-303 wskazują na realną poprawę przeżycia wolnego od progresji i klinicznie znaczącą odpowiedź, co czyni z retifanlimabu nową, istotną opcję terapeutyczną.