Większość ludzi nie słyszała o Selektywnym Zaburzeniu Odżywiania lub Unikającym / Restrykcyjnym Zaburzeniu Spożywania Pokarmów (ARFID). Powodem tego jest fakt, iż większość dzieci wyrasta z etapu wybrednego jedzenia do 6 roku życia. Chociaż nazwa jest oczywista, zaburzenie to zostało dodane do podręcznika DSM dopiero w 2013 roku. Mimo to, niewielu pracowników służby zdrowia spotyka się z przypadkami wystarczającymi do skutecznego zajęcia się nimi.
Widzimy jednak, iż coraz więcej zwolenników i świadomości zwraca się ku temu zagadnieniu przez osoby, które miały do czynienia z tym stanem z pierwszej ręki. Selektywne zaburzenie odżywiania jest w tej chwili omawiane w mediach społecznościowych, na blogach, stronach internetowych specjalistycznych ośrodków opieki i nie tylko.
Co decyduje o tym, iż Twoje dziecko ma selektywne zaburzenie odżywiania?
Większość rodziców musi radzić sobie z idiosynkrazjami swoich dzieci dotyczącymi jedzenia. To normalne, iż dzieci, tak jak dorośli, mają kilka różnych preferencji żywieniowych: nie lubią warzyw, wolą słodycze i przekąski, a choćby coś cierpkiego. Podobnie normalne jest, iż rodzice czują się winni, iż pobłażają swoim dzieciom.
Ale oto dwa znaki, na które możesz chcieć uważać jako rodzic:
- Jeśli wzrost Twojego dziecka zaczyna hamować w wyniku preferencji żywieniowych.
- Jeśli wyczuwasz, iż Twoje dziecko zaczyna się niepokoić podczas wydarzeń społecznych związanych z jedzeniem, szczególnie w towarzystwie swoich przyjaciół lub rówieśników.
Czym są zaburzenia odżywiania?
W bardzo prostych słowach, Selektywne Zaburzenia Odżywiania (lub Zaburzenia Odżywiania) odnoszą się do ekstremalnej formy wybrednego jedzenia. Jednakże, istnieje element psychologiczny w tej sytuacji. Dzieci w wieku sześciu lub siedmiu lat mogą doświadczać wysokiego poziomu niepokoju, być osobiście obrażone, kłótliwe, a choćby płaczliwe, jeżeli to, czego oczekiwały, nie znajduje się na stole obiadowym. Może się to również zdarzyć, jeżeli zostaną zmuszeni do zjedzenia czegoś dobrego dla nich, ale nie tego, co chcieli.
Jeśli chodzi o selektywne zaburzenie odżywiania, istnieje kilka powszechnie obserwowanych objawów lub znaków, na które należy zwrócić uwagę, a niektóre z nich mogą być po prostu spowodowane niedożywieniem. Do tych objawów należą:
- Odmowa długiej listy artykułów spożywczych
- Preferowanie żywności, która ma podobną teksturę lub podobny kolor, który może im się podobać. Na przykład, niektóre dzieci wolą jeść tylko chrupiące jedzenie
- Utknięcie w określonej metodologii przygotowywania posiłków
- Niechęć do jedzenia warzyw w ogóle, a także źródeł białka czy choćby owoców. To tak, jakby dzieci dokładnie znały pokarmy, które powinny jeść i trzymać się z daleka
- Żywność, która raz została wyeliminowana, nigdy nie zostanie włączona z powrotem do ich zaakceptowanej diety
- Niedożywienie, a w szczególności niedobór witamin A i C, a także żelaza
- Sprzeciw wobec całych grup pokarmów naraz
- Niechęć do próbowania czegokolwiek nowego
- Niezdrowe lub nieregularne nawyki żywieniowe lub brak zainteresowania jedzeniem
- Zahamowanie wzrostu, niedowaga
- Doświadczanie zaburzeń wzrostu
- Stała i uporczywa utrata wagi i niedobory składników odżywczych
- Lęk przed niektórymi produktami spożywczymi
- Tendencja do stosowania suplementów i uzależnienie od nich
- Wrażliwość na teksturę żywności lub inną jej cechę
- Upośledzenie funkcjonowania psychospołecznego w wyniku nawyku żywieniowego
Dzieci dotknięte tym zaburzeniem zwykle mają jakiś podstawowy warunek lub osobistą historię jako powód pobłażania w zachowaniu. Na przykład, mogą mieć ich odmowy żywności odrzucone w przeszłości i mogą tworzyć negatywne skojarzenia jedzenia. Negatywne skojarzenia mogą obejmować kneblowanie, wymioty, dławienie się lub bycie zmuszonym do jedzenia jedzenia wbrew ich woli. Inne przykłady to alergie pokarmowe odkryte późno, problemy gastryczne, które mogą powodować u dziecka wzdęcia, zaparcia itp. Niektóre dzieci mogą mieć również współistniejące choroby, w tym autyzm lub inne zaburzenia psychiczne, takie jak nadpobudliwość psychoruchowa z deficytem uwagi, które mogą wywołać wrażliwość na teksturę.
Rodzice muszą również uważać na kwestie fizjologiczne. Na przykład, Twoje dziecko może mieć do czynienia z powiększonymi migdałkami. Te migdałki mogą hamować nawyki żywieniowe, a choćby wrażliwość wokół różnych cech żywności, takich jak zapach, wygląd, tekstura lub smak.
Zasadniczo, jeżeli chodzi o zaburzenia jedzenia, w tym selektywne zaburzenia odżywiania, jest emocjonalny składnik zaangażowany. zwykle dzieci nie mają zamiaru ani nie są zainteresowane utratą wagi, ale raczej mają inne podstawowe warunki, które należy rozwiązać.
Rodzicielstwo żywieniowe i selektywne zaburzenie odżywiania
Rodzice są ważnym wzorem dla swoich dzieci, jeżeli chodzi o rozwój dobrych nawyków żywieniowych . Te nawyki są określane jako swój styl rodzicielstwa żywności. Selektywne zaburzenie odżywiania jest często w bezpośrednim konflikcie z rodzicami żywności. W rzeczywistości, chyba iż dokładne przyczyny za złe zachowania żywności dziecka są odkryte, ten konflikt jest prawdopodobne, aby kontynuować, co powoduje chaos.
Kiedy powinieneś zabrać swoje dziecko do lekarza?
Pierwszym krokiem byłoby ustalenie, czy masz problem z rękami. Oznacza to szukanie czerwonych flag, które wskazują, iż trzeba interweniować. Specjaliści często radzą, iż faza wybrednego jedzenia powinna zakończyć się nie wcześniej niż w wieku czterech lub pięciu lat. jeżeli po tym czasie przez cały czas występują trudności, może to być czas na interwencję. jeżeli czujesz, iż nic nie osiągasz, możesz rozważyć interwencję specjalisty. Jest to również dobry moment, aby dokładnie obserwować, analizować i notować wszystkie nawyki żywieniowe i skojarzenia, jakie dziecko wyrabia sobie wokół jedzenia.
Kiedy skorzystasz z pomocy specjalisty, będzie on przede wszystkim pracował nad rozwiązaniem problemu wrażliwości na żywność. Fizyczny reżim żucia i połykania na bok, dziecko może potrzebować uczyć się umiejętności radzenia sobie z niepokojem, który jest często składnikiem selektywnego zaburzenia odżywiania.
Związek między lękiem a selektywnym zaburzeniem odżywiania
Jedno z najbardziej widocznych zagrożeń w selektywnym zaburzeniu odżywiania wynika z leżącego u jego podstaw lęku. Badania wykazują, iż 1 na 5 dzieci z wybiórczym zaburzeniem odżywiania ma również stany lękowe. Co więcej, aż 58% dzieci doświadczających Selektywnego Zaburzenia Odżywiania będzie miało również jakiś rodzaj zaburzeń lękowych.
Lekarze wskazują, iż to właśnie lęk jest przyczyną niezdolności tych dzieci do spróbowania czegoś nowego przy stole. Potrzeba prawdziwej odwagi, aby spróbować czegoś nowego, kiedy jest się już tym zestresowanym. Przy stole obiadowym jedzenie może stać się równie niepokojące, jak być może negatywna dynamika rodziny. W końcu jedzenie zaczyna być identyfikowane jako czynnik wywołujący złość. Dzieci mogą również doświadczyć zakłopotania wokół żywności, iż są obserwowane jedzenie w scenariuszach z ich rówieśnikami.
Leczenie selektywnych zaburzeń odżywiania
Zabiegi i wskaźniki sukcesu są przez cały czas w powijakach, ponieważ zaburzenie zostało sklasyfikowane dopiero niedawno. Jak trudno jest uwierzyć, terapeuci nie wiedzieli, jak rozpoznać, nie mówiąc już o leczeniu, Selektywne zaburzenie odżywiania przed 2013. Jednocześnie dzieci, jako grupa pacjentów, bardzo się od siebie różnią. Skuteczne leczenie jednego z nich może się drastycznie różnić w przypadku drugiego. Oznacza to, iż metodologia leczenia może wymagać zmian w zależności od przypadku.
Dla dzieci lashing out powodu lęku, leczenie byłoby bardziej skoncentrowane wokół nauczania ich umiejętności radzenia sobie. Więcej uwagi należy zwrócić w ustawieniach społecznych dla takich dzieci, a nacisk powinien być na budowanie zaufania i terapii ekspozycji żywności. Powoli, to wyzwanie powinno być podjęte do nowych pokarmów.
Z drugiej strony, w przypadku dzieci, gdzie zaangażowana była dynamika rodzicielska (tj. były karane, naciskane, przekupywane itp.), potrzebna jest pozytywna edukacja żywieniowa. Edukacja ta może być połączona z innymi metodami leczenia, w zależności od pierwotnego problemu.
Ważne jest, aby rozpoznać, iż większość dzieci doświadczających selektywnych zaburzeń odżywiania ma problemy z odżywianiem. Dlatego terapia żywieniowa jest prawdopodobnie konieczna dla wszystkich dziecka przechodzącego przez to zaburzenie.
Leczenie może być każdą z tych pojedynczych metodologii lub kombinacji. Podobnie, można pracować z jednym dostawcą opieki zdrowotnej lub cały zespół specjalizujący się w leczeniu dzieci z selektywnym zaburzeniem odżywiania. Wszystko zależy od tego, co jest dostępne w pobliżu i od powagi sprawy.
Kroki, które możesz podjąć jako rodzic
Jako zaniepokojony rodzic, obok profesjonalnej pomocy, istnieją dodatkowe kroki, które możesz podjąć, aby pomóc swojemu dziecku. Być może najważniejszą rzeczą, jaką możesz zrobić, jest edukacja na temat tego schorzenia. Można to zrobić czytając bestsellerowe książki na ten temat, czytając doświadczenia innych rodziców na forach i blogach itp. Te same zasoby mogą również pomóc w podaniu nowych pomysłów na wprowadzenie dziecka do nowych pokarmów.
Dodatkowo, możesz poszukać terapeuty w swojej okolicy lub online. Spróbuj pracować z kilkoma z nich, aby zobaczyć, kto najlepiej pasuje zarówno do Ciebie, jak i Twojego dziecka. To nie jest podejście typu “jeden rozmiar dla wszystkich”. Ważne jest, aby znaleźć odpowiedniego terapeutę, z którym oboje czujecie się komfortowo. To samo dotyczy pracy z dietetykiem.
Źródło:
- https://www.mind-diagnostics.org/blog/eating-disorder/is-it-picky-eating-or-is-it-a-selective-eating-disorder
