W poprzedniej części cyklu dowiedziałeś się czym jest miłość i jakie są jej składniki. Odpowiedziałeś na pytania dotyczące zarówno ciebie, twojego partnera, jak i całego systemu czyli rodziny.
*Bardzo ważne jest abyś miał te pytania wraz z odpowiedziami teraz przy sobie. Pomoże Ci to w sprecyzowaniu styli przywiązania i wyróżnieniu systemów, w których funkcjonujecie.
Zacznijmy może od tego czym jest więź…
Więź to bliskość, to przywiązanie. Właśnie z tego powodu John Bowlby stworzył teorię przywiązania, która charakteryzuje się wzorem więzi dziecięcych doświadczeń z osobami będącymi obiektami przywiązania. Na tej podstawie budowana jest bliskość w późniejszych związkach.
Mówiąc prościej, jako dzieciaki przywiązujemy się do pewnych osób, może to być mama, tata, bądź inni najbliżsi. Tworzymy z nimi relację i uczymy się w niej funkcjonować. Po latach możemy zauważyć powiązania między wcześniejszą relacją, a nową, którą teraz tworzymy. Nasze schematy zostały niezmienione. Między innymi dlatego często mówi się, iż wybieramy naszych partnerów na wzór rodziców– nasze zbudowane wcześniej przywiązanie powielamy z partnerem w podobny sposób i rozumiemy jego zasady.
Znajdź odpowiedzi na pytania z poprzedniej części cyklu. Przyjrzyj się dokładnie pytaniom dotyczącym poziomu intymności. Postaraj się odpowiedzieć na nie także w kontekście rodziców tzn.
Czy jak byłeś młodszy rozmawiałeś z rodzicami o swoich emocjach?
Czy czułeś od rodziców poczucie akceptacji?
Czy czułeś się przez nich zrozumiany?
Porównaj odpowiedzi dotyczące Twojego partnera i ciebie, a Twojej relacji z rodzicami. Jakie są zbieżności, a jakie różnice? Jak myślisz, z czego one wynikają? Zastanów się czy widzisz u siebie tendencję do szukania partnera podobnego do osób, z którymi w dzieciństwie tworzyłeś przywiązanie?
Wyróżnimy teraz kilka styli przywiązania.
Wybierz jeden z nich, który jest Ci najbliższy:
– przywiązanie ufne – opiera się ono na całkowicie zdrowej relacji z rodzicami. Czujesz duże poczucie bezpieczeństwa, masz świadomość tego, iż jest ktoś, kto Ci zawsze pomoże. Osoba, do której możesz się zwrócić z problemem. Nie czujesz się w żaden sposób uwięziony, ani stłamszony. Twoi rodzice byli, bądź w dalszym ciągu są wrażliwi na Twoje potrzeby. Czujesz, iż możesz na nich polegać
– wtórne strategię przywiązania– opierają się na braku dostępności przez rodziców, małej wrażliwości bądź źródle lęku. W tym przypadku trzeba wyodrębnić dwa główne typy, które są w zupełnie odwrotny sposób skrajne:
* Strategia hiper aktywizująca – opowiadasz o problemie w sposób wyolbrzymiony, skupiasz się na trudnościach i stresie. Potrzebujesz dużej ilości wsparcia od innych. Przeżywasz i roztrząsasz własne myśli. Masz momenty, kiedy nakręcasz się i nie potrafisz przestać o czymś myśleć. Często eskalujesz konflikty i masz potrzebę dominacji. Charakteryzuje Cię nieustępliwość
Skąd się to bierze?
Najprawdopodobniej w dzieciństwie mogłeś wyrażać swoje emocję i uczucia. Nauczyłeś się zwracać uwagę na swoje potrzeby. Twoi rodzice mogli być dostępni i wrażliwi względem ciebie, ale także nieprzewidywalni. Być może nauczyłeś się, iż dosadne wyrażanie uczuć prowadzi do zwrócenia uwagi na ciebie, a to natomiast do poczucia bezpieczeństwa.
*Strategia dezaktywująca– nie opowiadasz o swoich problemach i nie szukasz wsparcia. Zaprzeczasz swojej potrzebie bliskości. Ze stresem starasz sobie radzić samemu bo nie uzewnętrzniasz swoich emocji. Skryptem twojego myślenia jest sentencja „licz na siebie”. Unikasz konfliktów i z reguły jesteś osobą uległą. Charakteryzuje Cię ugodowość.
Skąd się to bierze?
Najprawdopodobniej twoi rodzice byli niewrażliwi i niereagujący na twoje stany emocjonalne. Sami mogli mieć problemy z wyrażaniem myśli i uczuć. Brak wrażliwości i oddalenie mogło wiązać się z problemami rodziców takimi jak np. depresja matki czy zażywaniem przez matkę substancji psychoaktywnych.
Weź pod uwagę, iż możesz wykazywać różne rodzaje strategii w zależności od kontekstu. Tak samo może być z Twoim partnerem.
Krótkie zadanie:
Zwracaj uwagę na to, co mówisz i zapisuj przez 1-2 dni swoje spostrzeżenia wraz z krótkim opisem zachowania. Następnie do każdej wypisanej sytuacji dopisz rodzaj strategii według której się zachowałaś. To samo zrób z zachowaniem Twojego partnera. Nie chodzi tutaj o całą, długą listę. Wręcz przeciwnie, zwracaj uwagę na najważniejsze sytuację, które wprowadzają Cię w wysokie odczuwanie emocji (powodujące szczęście, smutek zdenerwowanie).
Wprowadźmy zatem słowo „SYSTEM”
Perspektywa systemowa pozwala nam zobaczyć i poczuć całość relacji, bez rozdzielania związku na dwie poszczególne jednostki. Nie myślimy tutaj o sobie, ani o partnerze, a o „nas” razem. Działamy w taki sposób abyśmy obydwoje czuli się komfortowo i dostarczamy, a adekwatnie, powinniśmy dostarczać sobie nawzajem poczucie bezpieczeństwa. Ważna jest tutaj także kwestia zrozumienia, wsparcia i akceptacji. Dopiero z tymi czynnikami będziemy mogli w ogóle mówić o systemie.
Do zastanowienia:
Czy robicie dużo rzeczy wspólnie?
Czy opowiadając innym osobą wyrażacie się w formie „my”?
Każdemu pytaniu przyporządkuj liczbę od 1 do 3 (przyjmując, iż jedynka odpowiada za najniższe kryterium czyt. zdecydowanie nie, a trójka za najwyższe czyt. zdecydowanie tak)
Dokładnie tak samo jak w poprzedniej części cyklu, będę prosiła Cię o zebranie wszystkich odpowiedzi na pytania, zarówno z części 1, jak i 2 do trzeciej części naszego cyklu.
Trzecia część będzie skupiona na znacznie większej praktyce. Będziesz mógł sam zastanowić się nad swoją relacją poprzez różne zadania, jak i pytania. Wykorzystasz także odpowiedzi na pytania z części 1 i 2. Właśnie dzięki temu wszystkiemu zauważysz bardzo istotny czynnik w związkach jakim jest narracja czyli sposób opowiadania i postrzegania rzeczywistości.
