Przewlekłe choroby wątroby są bardzo rozpowszechnione w społeczeństwach państw wysoko rozwiniętych; dominuje tu MAFLD, w przypadku której brak leczenia stanów i chorób predysponujących może z czasem prowadzić do niewyrównanej marskości wątroby, raka wątrobowokomórkowego i zgonu. w tej chwili nie istnieje zatwierdzona farmakoterapia MAFLD, ale jedną z obiecujących klas leków - a jakże - są agoniści GLP1, które są stosowane u pacjentów z cukrzycą typu 2 lub otyłością w celu uzyskania normalizacji masy ciała i kontrolowania poziomu glukozy we krwi. Badania fazy II sugerują, iż ta grupa leków prowadzi do regresji zmian stłuszczeniowych, stąd zespół szwedzkich badaczy podjął się określenia długoterminowego wpływu przyczynowego agonistów GLP1 na ryzyko wystąpienia poważnych chorób wątroby u osób z cukrzycą typu II leczonych tą grupą leków.
Korzystając z danych pochodzących z krajowych rejestrów opieki zdrowotnej z lat 2010–2020, obliczono szacunkowe 10-letnie ryzyko niewyrównanej marskości wątroby, raka wątrobowokomórkowego, przeszczepu narządu lub zgonu. Naukowcy wykazali, iż wśród osób leczonych analogami GLP-1 ryzyko wystąpienia co najmniej jednego z wyżej wymienionych, w porównaniu do chorych niestosujących tego typu leków, wynosi 7,4 proc. versus 14,4 proc. w ciągu 10 lat. Dla 6-letniego leczenia szacowane ryzyko wynosi odpowiednio 5,4 i 9 proc. dla obu grup, a dla 8 lat 7,2 i 11,7 proc.
Autorzy zaznaczają, iż powyższe dane są zbieżne z wynikami niedawnego randomizowanego badania fazy II z udziałem 320 pacjentów z MAS, w którym wykazano, iż odsetek osób, które osiągnęły ustąpienie choroby bez nasilenia zwłóknienia po 72 tygodniach był ponadtrzykrotnie większy wśród pacjentów otrzymujących 0,4 mg semaglutydu w porównaniu z grupą placebo. Stąd wniosek, iż agoniści GLP-1 mogą stanowić opcję leczenia zmniejszającą ryzyko powikłań wątrobowych u pacjentów z cukrzycą typu 2, chociaż wymagałoby to potwierdzenia w dużych randomizowanych badaniach klinicznych.
