Wskaźnik albumina/kreatynina w moczu (ACR) jest kluczowym parametrem w monitorowaniu pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (PChN) i cukrzycą typu 2. Nowoczesne terapie, zalecane w wytycznych, skutecznie obniżają jego wartość, ale dotychczas brakowało precyzyjnych danych, jak taka redukcja przekłada się na realne, długoterminowe korzyści kliniczne. Odpowiedzi dostarcza nowe, kohortowe badanie.
Wskaźnik albumina/kreatynina w moczu (ACR) jest kluczowym parametrem w monitorowaniu pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (PChN) i cukrzycą typu 2. Nowoczesne terapie, zalecane w wytycznych, skutecznie obniżają jego wartość, ale dotychczas brakowało precyzyjnych danych, jak taka redukcja przekłada się na realne, długoterminowe korzyści kliniczne – czyli mniejsze ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych, zgonu i progresji samej choroby nerek. Najnowsze, ogromne badanie kohortowe oparte na danych z elektronicznej dokumentacji medycznej (EHR) w USA dostarcza odpowiedzi.
W badaniu przeanalizowano dane ponad 160 tysięcy pacjentów z PChN i cukrzycą typu 2, u których co najmniej dwukrotnie oznaczono ACR w odstępie 6-24 miesięcy. Pacjentów podzielono na trzy grupy w zależności od dynamiki zmian ACR: tych, u których wskaźnik spadł o ponad 30%, tych, u których pozostał stabilny (zmiana +/- 30%), oraz tych, u których wzrósł o ponad 30%. Następnie w wyodrębnionych grupach porównano ryzyko: zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, wystąpienia poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych (CV) oraz progresji PChN.
Wyniki badania jednoznacznie potwierdziły, iż dynamika zmian ACR jest silnym i niezależnym czynnikiem prognostycznym. W porównaniu do pacjentów ze stabilnym poziomem albuminurii, osoby, u których udało się uzyskać spadek ACR o ponad 30%, miały istotnie niższe ryzyko zgonu (o 7%), zdarzeń sercowo-naczyniowych (o 7%) oraz progresji choroby nerek (aż o 16%). Z drugiej strony, wzrost UACR o ponad 30% wiązał się ze znacząco wyższym ryzykiem wszystkich ocenianych punktów końcowych: ryzyko zgonu i zdarzeń CV było wyższe o 24%, a ryzyko progresji PChN o 41%.
Badanie to dostarcza silnych dowodów, iż redukcja albuminurii o ponad 30% u pacjentów z PChN i cukrzycą typu 2 przekłada się na realne, wymierne korzyści w postaci niższego ryzyka zgonu, powikłań sercowo-naczyniowych i dalszego pogorszenia funkcji nerek. Wyniki te stanowią potężny argument za koniecznością nie tylko regularnego monitorowania ACR, ale przede wszystkim za dążeniem do jego aktywnej redukcji jako odrębnego celu terapeutycznego.
