Jeśli chory drogą naturalną nie może dostarczyć wystarczającej ilości koniecznych do prawidłowego funkcjonowania organizmu składników odżywczych – współczesna medycyna oferuje inne rozwiązanie – żywienie dojelitowe. Dostarczanie pokarmu do układu pokarmowego, z punktu widzenia anatomii człowieka, możliwe jest na kilka sposobów.
O tym, który z tych sposobów dla chorego jest najbardziej optymalny, decyduje lekarz.
Żywienie dojelitowe jest możliwe do zastosowania u pacjentów z zachowaną przynajmniej częściowo,funkcją przewodu pokarmowego, do którego został wytworzony dostęp, umożliwiający podaż diety z pożądaną szybkością przez odpowiednio długi czas – tłumaczą w artykule „Dostęp do żywienia w domowym żywieniu dojelitowym” Przemysław Matras i Marek Kunecki.
Gdy zapada decyzja o włączeniu chorego do terapii domowego żywienia dojelitowego, wybiera się miejsce dostępu. Substancje odżywcze mogą być wprowadzane do układu pokarmowego na kilka różnych sposobów.
– W długiej historii sztucznego żywienia mieszaninę odżywczą podawano na każdym poziomie przewodu pokarmowego, jednakże we współczesnej praktyce wykorzystywany jest górny odcinek – czytamy w artykule.
Tak więc, według kryteriów anatomicznych, czyli miejsca dostępu do układu pokarmowego, w żywieniu dojelitowym wyróżniamy dostęp do:
- żołądka;
- dwunastnicy;
- początkowej części jelita cienkiego;
Do naturalnych procesów fizjologicznych ludzkiego organizmu najbardziej zbliża się żywienie dożołądkowe. Można je jednak zastosować w konkretnych okolicznościach.
– Jest ono możliwe i wskazane pod warunkiem potwierdzenia prawidłowego opróżniania żołądka i niskiego ryzyka refluksu i aspiracji – zaznaczają autorzy artykułu.
Bezpośrednie dostarczanie pokarmu na dalszych odcinkach układu pokarmowego – czyli do dwunastnicy lub jelita cienkiego – wymaga odpowiedniego dostosowania podawanej pacjentowi rodzaju diety. Znaczenie ma również szybkość jej podawania, a choćby sposób przepłukiwania cewnika.
Każdy z przywołanych powyżej sposobów żywienia dojelitowego ma zarówno zalety, jak i wady. Decyzję o tym, który dla konkretnego pacjenta będzie najbardziej korzystny, podejmuje lekarz. Poniżej, pokrótce omawiamy ich zalety i wady.
Wady i zalety poszczególnych sposobów żywienia dojelitowego
Dostęp do żołądka
Zalety:
- duża pojemność;
- tolerancja wody;
- proste i stosunkowe bezpieczne wykonanie dostępu;
- niskie ryzyko poważnych powikłań;
- możliwość używania cewników o większej średnicy;
- możliwe podawanie większości leków;
Wady:
ryzyko refluksu i aspiracji treści, szczególnie w sytuacji, gdy opróżnianie żołądka jest zaburzone;
Dostęp do dwunastnicy (możliwy przy użyciu zgłębnika, rzadko stosowany)
Zalety:
- mniejsze ryzyko refluksu;
- dobry pasaż treści;
- wchłanianie substratów;
Wady:
- konieczność stosowania ciągłego wlewu;
- nietolerancja wody;
Dostęp do jelita cienkiego:
Zalety:
- najmniejsze ryzyko refluksu i aspiracji;
- dobry pasaż treści;
Wady:
- konieczność stosowania ciągłego wlewu;
- nietolerancja wody;
- trudne uzyskanie dostępu;
- wysokie ryzyko powikłań;
- większość leków nie ma postaci odpowiedniej do podaży dojelitowej.
Żródło:
1. Domowe żywienie dojelitowe pacjentów dorosłych, red. Katarzyna Karwowska, Marek Kunecki, Anna Zmarzły, Wydawnictwo Continuo, Wrocław 2016
Dziękujemy, iż przeczytałaś/eś do końca nasz artykuł. o ile Cię zainteresował, to bądź na bieżąco i dołącz do grona obserwujących nasze profile społecznościowe. Obserwuj Facebook,
