Analizą objęto 5951 kobiet w wieku od 63 do 99 lat (średni wiek 78,6 lat). Badane przez siedem dni nosiły akcelerometr na biodrze, z wyjątkiem czasu, gdy przebywały w wodzie, prowadziły dzienniki snu, wypełniały kwestionariusze w celu dostarczenia informacji na temat historii medycznej oraz czynników socjodemograficznych i stylu życia oraz samodzielnie oceniały swój ogólny stan zdrowia.
Naukowcy zarejestrowali korzystanie z urządzeń wspomagających chodzenie, masy ciała oraz ciśnienie krwi, stężenie glukozy w surowicy na czczo, cholesterolu całkowitego i lipoprotein o wysokiej gęstości, trójglicerydów i wysokoczułych stężeń białek C-reaktywnych oraz wielochorobowość uczestników.
Określono PA specyficzną dla intensywności dzięki punktów odcięcia przyspieszenia wielkości wektorowej (lekkie PA, 19-518 zliczeń/15 s; umiarkowane do energicznego PA [MVPA], > 518) i liczbę kroków dziennie dzięki oprogramowania, a także czas spędzany nieaktywnie (całkowity i średni).
Pierwszorzędowym wynikiem była zgłaszana niewydolność serca, później oceniona przez lekarzy na podstawie przeglądów dokumentacji medycznej; Drugorzędowymi punktami końcowymi były niewydolność serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową (HFrEF) i zachowaną EF (HFpEF), sklasyfikowane według EF wynoszącego odpowiednio < 45% lub 45% lub > 45% po obrazowaniu serca.
Każdy przyrost o krok dziennie wiązał się ze znaczącym 26% niższym ryzykiem całkowitej niewydolności serca (HR 0,74; 95% CI, 0,63-0,88) i 29% niższym ryzykiem HFpEF (HR, 0,71; 95% CI, 0,57-0,88), przy czym obniżenie ryzyka stawało się znaczące przy 2000 krokach dziennie. –To znacznie mniej niż często wskazywane jako prozdrowotne 10 000 kroków – zauważyli autorzy.
