<p>
</p>
<p>
Każdy z nas ma jakiś charakter. Jedni są impulsywni, szybcy
w działaniu, łatwo wchodzą w relację, lubią wyzwania, są wytrzymali i lubią
zmiany. Inni z kolei emocje trzymają w sobie, wolno otwierają się przed innymi,
długo przeżywają to, co się wydarzyło, lubią mieć wszystko zaplanowane i nie
przepadają za niespodziankami. Na szczęście się różnimy. Jednak to, co jest ważne
i bardzo nam potrzebne to fakt, iż cechy te są elastyczne. W różnych sytuacjach,
rolach, jesteśmy w stanie nieco
zmodyfikować naszą reakcję.
<br/>
</p>
<p>
Osoby z zaburzeniami osobowości mają swoje cechy bardzo,
wręcz skrajnie nasilone. Ich wzorzec zachowania, myślenia i odczuwania jest
bardzo głęboko zakorzeniony i jest na tyle dysfunkcyjny, iż powoduje trudności
w codziennym funkcjonowaniu, a przede wszystkim w tworzeniu i byciu w relacji. Te
cechy, o których tu mowa zależą od tego co się dzieje wewnątrz danej osoby, od
jej odbioru rzeczywistości, siebie, innych ludzi, świata. Z kolei to, co się
dzieje jest wypadkową biologii i tego, co dana osoba dostała od najbliższych
już od narodzin.
</p>
<p>
Ze względu na te cechy wyróżniamy 10 rodzajów zaburzeń
osobowości i dzielimy na 3 grupy:
</p>
<p>
Grupa A – charakteryzuje je brak bliskich związków, chłód
emocjonalny, tendencje do specyficznego postrzegania rzeczywistości (zaburzenie
osobowości paranoicznej, schizoidalnej, schizotypowej)
</p>
<p>
Grupa B –bardzo intensywne emocje, często duża chwiejność,
„kocham cię, nienawidzę cię”, bardzo burzliwe związki, niski próg tolerancji
frustracji (zaburzenie osobowości borderline, antyspołeczna, narcystyczna,
histrioniczna)
</p>
<p>
Grupa C – lękliwość, unikanie sytuacji dyskomfortowych
(zaburzenie osobowości anankastycznej, zależnej, unikającej)
</p>
<p>
O zaburzeniu osobowości możemy mówić dopiero w wieku
dorosłym. Wcześniej, w okresie późnego dzieciństwa czy w wieku młodzieńczym
mówimy o kształtującej się osobowości w kierunku jakiegoś typu zaburzenia
osobowości. Powstaje jednak choćby już w bardzo wczesnym dzieciństwie. Możemy powtórzyć
za Marią Montessorri „Wielkość ludzkiej osobowości zaczyna się już w godzinie
narodzin”, a choćby wcześniej, bo DNA też ma znaczenie.
</p>
<p>
Ważne jest to, iż cechy tych osób powodują trudności w
codziennym funkcjonowaniu. I to jest zwykle powód, dla którego dana osoba
zgłasza się do psychoterapeuty. Te trudności to najczęściej problemy w
relacjach z innymi ludźmi, z partnerem, problemy w pracy, problemy w radzeniu
sobie z emocjami.
</p>
<p>
Często tym wyżej opisanym trudnościom towarzyszą inne
problemy takie jak zaburzenia odżywiania, uzależnienia, zaburzenia lękowe czy depresja.
</p>
<p>
Zaburzenie osobowości nie jest chorobą, jednak osobom z
zaburzeniem osobowości towarzyszy ogromne cierpienie wewnętrzne. Codziennie
zmagają się z lękiem, poczuciem odrzucenia, pustką, samotnością, poczuciem
skrzywdzenia, czasem wręcz odrętwienia. To jest tak ogromny ból, iż aż
odczuwany fizycznie. Tylko psychoterapia oparta na głębokiej, autentycznej,
bezpiecznej, ciepłej relacji jest nadzieją na zmianę.
</p>
<!--EndFragment--> <p>
</p>
</div>
