Zespół naukowców i klinicystów hiszpańskich przebadał wpływ BS na MAFLD, używając kryteriów histologicznych i biochemicznych.
Przebadano 52 pacjentów poddanych BS. Oceny ryzyka zwłóknienia nieinwazyjnego (NIFRS) wraz z parametrami antropometrycznymi, klinicznymi i biochemicznymi przeprowadzono przed zabiegiem i 12 miesięcy po nim.
Biopsję wątroby wykonano u wszystkich pacjentów na początku badania (biopsja klinowa) i u osób z rozpoznaniem stłuszczeniowego zapalenia wątroby powtórzono po 12 miesiącach (przezskórne cięcie tru-cut). Wynikiem pierwszorzędowym była zmiana stopnia zwłóknienia i stłuszczeniowego zapalenia wątroby oraz poprawa w zakresie MAFLD. Drugą co do ważności była zmiana punktacji w zakresie balonowania w biopsji, zapalenia zrazików, stłuszczenia i zwłóknienia.
W 12 miesięcy po BS stłuszczeniowe zapalenie wątroby ustąpiło w biopsjach rdzeniowych bez nasilenia zwłóknienia u 95,7 proc. osób (n = 21, 95 proc.), a u 13 (56,5 proc.) wykazano całkowite jego ustąpienie. Spośród 15 pacjentów ze zwłóknieniem na początku badania 13 (86,7 proc.) wykazało poprawę, a u 12 nastąpiło ustąpienie zwłóknienia. Poprawiły się wartości transaminaz, ale jedynie gamma-glutamylotransferaza (GGT) wykazywała istotność statystyczną. Wśród NIFRS, skala zwłóknienia NAFLD (NFS) i skala zwłóknienia Hepamet (HFS) wykazały znaczną poprawę.
Według klinicystów hiszpańskich oznacza to, iż zabiegi chirurgii bariatrycznej poprawiają stan pacjentów z MAFLD oraz powodują poprawę lub ustąpienie w przypadku stłuszczeniowego zapalenia wątroby i zwłóknienia u pacjentów z otyłością. NIFRS, zwłaszcza NFS i HFS, oraz poziomy GGT mogą być wykorzystane jako wskaźniki powrotu adekwatnej funkcji wątroby po zabiegu chirurgii bariatrycznej.
Opracowanie: Marek Meissner
