Wskazania do domowego żywienia dojelitowego

leczeniewdomu.pl 2 miesięcy temu

W przebiegu szeregu chorób zdarza się, iż pacjent – z różnych przyczyn – nie jest w stanie odżywiać się naturalnymi sposobami. Bywa i tak, iż odżywianie, choć jest możliwe, nie dostarcza organizmowi wystarczającej ilości substancji odżywczych. Wówczas lekarze rozważają zastosowanie żywienia dojelitowego. jeżeli nie ku temu przeciwwskazań, chorzy mogą skorzystać z tej formy terapii w domu.

  • Gdy nie można pokryć zapotrzebowania organizmu na substancje odżywcze i energię
  • Zwiększone zapotrzebowanie na substancje odżywcze
  • Problemy z trawieniem i wchłanianiem substancji odżywczych

Dla części pacjentów domowe żywienie dojelitowe ma charakter czasowy. I – w zależności od indywidualnej sytuacji chorego – może trwać od kilkunastu tygodni do kilku lat. Z czasem jednak ich przewód pokarmowy ma szanse wrócić do pełnej sprawności. Lekarze wymieniają w tej grupie np. pacjentów onkologicznych, niektórych pacjentów po udarach mózgu, dzieci z rozszczepami krtani czy wadami przełyku.

Część chorych jednak terapii żywieniowej będzie wymagała do końca życia, np. przy zaawansowanych guzach przełyku, żołądka, itp., ciężkich naczyniowych uszkodzeniach mózgu, ciężkim dziecięcym porażeniu mózgowym.

W wielu przypadkach występuje kilka przyczyn niedożywienia oraz kilka przyczyn uniemożliwiających przyjmowanie pokarmu naturalną drogą.

Wskazań do prowadzenia żywienia dojelitowego jest wiele. Poniżej przedstawiamy część z nich.

Gdy nie można pokryć zapotrzebowania organizmu na substancje odżywcze i energię

Dojelitową terapią żywieniową w warunkach domowych obejmowani są między innymi pacjenci, którzy z różnych względów nie mogą dostarczyć organizmowi koniecznej ilości substancji odżywczych z naturalnie przyjmowanym pokarmem czy pokryć zapotrzebowania energetycznego organizmu. Może się tak dziać w przebiegu różnych chorób, m.in. zaburzających zdolność połykania. Są wśród nich:

  • uszkodzenia pnia mózgu z objawami zespołu opuszkowego o podłożu naczyniowym czy choroby neuronu ruchowego (np. stwardnienie zanikowe boczne);
  • udary mózgu;
  • guzy mózgu;
  • urazy mózgu;
  • choroby przebiegające z otępieniem (np. choroba Alzheimera);
  • choroby układu pozapiramidowego (np. choroba Parkinsona, choroba Huntingtona);
  • uszkodzenia nerwów czaszkowych, np. nerwu podjęzykowego w polineuropatiach;
  • choroby mięśni – dystrofie mięśniowe, miotonia;
  • utrwalone zaburzenia połykania w przebiegu encefalopatii anoksyczno-ischemiczna;
  • schorzenia złącza nerwowo-mięśniowego, miastenia, dystrofia Duchenne’a, dystrofia oczno-gardłowa, dystrofia Fakuyamy;
  • dziecięce porażenie mózgowe;
  • choroby chromosomalne z uszkodzeniem układu nerwowego;
  • wady wrodzone i okołoporodowe;
  • achalazja przełyku;
  • uchyłki przełyku;
  • znaczne zwężenia przełyku (np. po chemicznym oparzeniu, w chorobie popromiennej);
  • przetoki górnego odcinka przewodu pokarmowego;
  • dysfagia w przebiegu guzów twarzoczaszki, szyi, przełyku , żołądka, śródbrzusza, trzustki;
  • ciężkie zapalenie śluzówek górnej części przewodu pokarmowego w przebiegu radioterapii;
  • dysfagia u chorych z wyniszczeniem w trakcie opieki paliatywnej;
  • dysfagia w przebiegu AIDS, zapalenia mózgu, poszczepiennego;
  • amyloidza;
  • dysfagia w toczniu rumieniowatym;
  • zwężenie przełyku w przebiegu epidermolisys bullosa;

Zwiększone zapotrzebowanie na substancje odżywcze

Kolejną grupą schorzeń, w których domowe żywienie jelitowe jest wskazane, są te, w których zwiększa się zapotrzebowanie na składniki odżywcze, ale nie ma możliwości, by pokryć je naturalnym przyjmowaniem pokarmu.

W tej grupie jako wskazanie do domowego żywienia dojelitowego wskazuje się:

  • dyskinezy pląsawicze w chorobie Parkinsona;
  • nasilone ruchy pląsawicze w chorobie Parkinsona;
  • przewlekłe biegunki;
  • nieswoiste zapalenia jelit;
  • kacheksję płucną u chorych z POChP (przewlekła obturacyjna choroba płuc) – w tym pacjentów korzystających z domowej repiratoroterapii;
  • zespół oskrzelowo-płucny;
  • zaawansowaną kacheksję kardialną;
  • długotrwałą rekonwalescencję chorych po urazach wielonarządowych, oparzeniach, powikłanym leczeniu operacyjnych
  • mukowiscydozę.

Problemy z trawieniem i wchłanianiem substancji odżywczych

Domowe żywienie dojelitowe jest również wskazane wówczas, gdy zaburzenie odżywiania dotyczy nie kłopotów z naturalnym przyjmowaniem pokarmu, ile zaburzeń związanych z jego trawieniem lub wchłanianiem składników pokarmowych. Problem ten występuje w szczególności przy:

  • zespole krótkiego jelita;
  • zespołach złego wchłaniania;
  • ubocznych skutkach chemioterapii;
  • ostrych zapaleniach trzustki;
  • skrajnym wyniszczeniu wskutek psychogennego zaburzania odżywiania;
  • zaburzeniach motoryki przełyku i żołądka (przewlekła atonia żołądka);
  • ciężkich alergiach pokarmowych;

Żywienie dojelitowe stosuje się również przy zapobieganiu niedożywieniu w niektórych schorzeniach wieku dziecięcego, w trakcie terapii onkologicznej, przy wadach wrodzonych, nieadekwatnej doustnej podaży kalorii.

Do żywienia dojelitowego włączani są też pacjenci cierpiący na wrodzone wady i schorzenia metaboliczne oraz niektórzy chorzy z zaburzeniami pracy trzustki.

Źródło:

1. Domowe żywienie dojelitowe pacjentów dorosłych, red. Katarzyna Karwowska, Marek Kunecki, Anna Zmarzły, Wydawnictwo Continuo, Wrocław 2016

Dziękujemy, iż przeczytałaś/eś do końca nasz artykuł. o ile Cię zainteresował, to bądź na bieżąco i dołącz do grona obserwujących nasze profile społecznościowe. Obserwuj Facebook,

Idź do oryginalnego materiału