Analog GPL-1 i GIP można śmiało nazwać królem 2022 roku, którego koniec przyniósł analizę post hoc głośnego badania SUPRASS-4. Gwoli przypomnienia – obejmowało ono ponad 3 tys. dorosłych z cukrzycą typu 2, leczonych dowolną kombinacją metforminy, pochodnej sulfonylomocznika lub inhibitora SGLT2, z wyjściową wartością HbA1c 7,5–10,5 proc., BMI 25 kg/m2 lub więcej i rozpoznaną chorobą sercowo-naczyniową lub wysokim ryzykiem incydentu sercowo-naczyniowego. Pacjenci otrzymywali podskórnie raz w tygodniu tirzepatyd (5 mg, 10 mg lub 15 mg) lub miareczkowaną insulinę glargine.
Badacze porównali eGFR i wskaźnik albumina/kreatynina (UACR) między grupami, oceniono także czas do pierwszego wystąpienia spadku eGFR co najmniej o 40 proc. w stosunku do wartości wyjściowej, schyłkową chorobę nerek, zgony z powodu niewydolności nerek lub nowo wykrytą makroalbuminurię.
Na początku badania średni eGFR wynosił 81,3 ml/min/1,73 m2, a mediana UACR 15,0 mg/g. Średnie tempo spadku eGFR wynosiło –1,4 na rok w połączonych grupach otrzymujących tirzepatyd i –3,6 rocznie w grupie leczonej insuliną. W porównaniu z insuliną glargine zmniejszenie rocznego tempa spadku eGFR wywołanego przez tirzepatyd było bardziej wyraźne u uczestników z eGFR mniejszym niż 60 ml/min/1,73 m2 niż u osób z wyższymi wartościami (różnica między grupami 3,7). UACR zwiększył się od wartości wyjściowej do okresu kontrolnego po insulinie glargine, ale nie po tirzepatydzie. Co ważne, osoby leczone tirzepatydem wykazywały znacznie mniejszą częstość znacznego pogorszenia funkcji nerek (wspomniany 40-proc. spadek itp.).
Analiza pokazuje, iż u osób z cukrzycą typu 2 i wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym tirzepatyd działa nefroprotekcyjnie. A patrząc, jak ogromna jest (niestety) w zachodnim świecie powyższa populacja, należy z niecierpliwością czekać na wdrożenie leku do praktyki klinicznej.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
