W wielu rodzinach, gdzie jedno dziecko walczy z poważną chorobą lub niepełnosprawnością, zdarza się, iż jego rodzeństwo staje się… niewidzialne. Te zdrowe dzieci, często nazywane „szklanymi dziećmi”, są tak ciche i niewymagające uwagi, iż rodzice czasem zapominają, iż także one potrzebują wsparcia i bliskości.
Kim są szklane dzieci?
Szklane dzieci to dzieci, które dorastają obok ciężko chorego rodzeństwa. Ponieważ cała uwaga rodziców skupia się na dziecku wymagającym stałej opieki i leczenia, te „drugie” dzieci uczą się nie przeszkadzać i nie domagać się zainteresowania. Chcą być grzeczne i niewidoczne, żeby nie obciążać jeszcze bardziej rodziców, którzy i tak mają wiele na głowie.
Jak rozpoznać szklane dziecko?
Takie dziecko często nie mówi o swoich uczuciach, nie pokazuje swoich problemów i stara się udowodnić, iż radzi sobie samo. Może też wcześnie dojrzewać, przejmując na siebie obowiązki, które powinny być podzielone między dorosłych. Szklane dzieci często czują się mniej ważne i mają poczucie, iż ich potrzeby nie są tak istotne jak potrzeby chorego rodzeństwa.
Dlaczego to problem?
Choć z pozoru szklane dzieci mogą wydawać się wzorowe i samodzielne, w rzeczywistości ich emocje są często tłumione. Z czasem może to prowadzić do samotności, poczucia winy, problemów z nawiązywaniem relacji czy trudności w wyrażaniu własnych potrzeb. To dlatego, iż nie nauczyły się, iż ich emocje też są ważne.
Jak rodzice mogą pomóc?
Rodzice powinni pamiętać, iż wszystkie ich dzieci potrzebują uwagi i wsparcia, nie tylko te chore. Ważne jest, aby znaleźć chwilę tylko dla szklanego dziecka, by porozmawiać z nim o tym, co czuje i co dla niego ważne. Trzeba też pokazywać, iż docenia się je nie za to, iż jest „grzeczne”, ale po prostu za to, jakie jest. Słuchanie bez oceniania i okazanie zrozumienia to klucz do budowania poczucia bezpieczeństwa.
Szklane dzieci to dzieci, które dorastają w cieniu choroby rodzeństwa i często czują się pomijane. Choć nie domagają się uwagi, potrzebują jej tak samo jak każde inne dziecko. Rodzice powinni starać się widzieć je i słyszeć, bo wtedy mogą pomóc im dorastać w zdrowiu emocjonalnym i pewności siebie.
