Badania ostatniej dekady pozwoliły stwierdzić, iż dyslipidemia, w tym miażdżyca, otyłość i metabolicznie zależna stłuszczeniowa choroba wątroby (MAFLD), jest związana ze zmianami profilu mikroflory jelitowej oraz towarzyszącym metabolizmem i fizjologią gospodarza.
Są także dowody, iż mikroflora jelitowa może wpływać na metabolizm lipidów we krwi i tkankach organizmu za pośrednictwem metabolitów (np. krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych, trimetyloaminy, drugorzędowych kwasów żółciowych, indolu i jego pochodnych) oraz bakteryjnych czynników prozapalnych (np. peptydoglikanu czy lipopolisacharydu).
Brakuje dowodów na powiązania między MAFLD, mikrobiomem jelitowym i metabolizmem lipidów i dlatego zespół naukowców z Kunming Medical University w Chinach postanowił zająć się tym problemem.
W tym celu retrospektywnie przeanalizowano dane kliniczne 20 pacjentów z MAFLD (oznaczonych w badaniach M), 20 przypadków z MAFLD i cukrzycą typu 2 (oznaczonych MD) oraz 19 zdrowych uczestników (kontrola, oznaczonych Ctr). Przeprowadzono analizy drobnoustrojów i metabolitów w celu zbadania podobieństw i różnic między tymi populacjami, odpowiednio na podstawie próbek kału i krwi.
Wyniki wykazały, iż łącznie 1801 rodzajów mikroflory jelitowej było obecnych we wszystkich trzech grupach, ale istniały pomiędzy grupami wyraźne różnice, bowiem odpowiednio 511, 405 i 345 rodzajów mikroflory występowało w dużej ilości w grupach Ctr, M i MD. Najczęściej różnice ujawniały się w rzędach Bacteroideta, Proteobacteria i Firmicutes, których stosunkowo najwięcej było w grupach M i MD w porównaniu z kontrolą. Istotne różnice wystąpiły pomiędzy kontrolą Ctr i grupą M, jeżeli chodzi o bakterie rodzin Prevotellaceae, Chloroplast, Cyanobacteriia, Ruminococcaceae, Oscillospirales i Clostridia. Tych było w grupie M zdecydowanie więcej.
Badania naukowców z Kunming Medical University pozwoliły na stwierdzenie, iż mikrobiom jelitowy dla chorych na cukrzycę typu 2 i metabolicznie zależną stłuszczeniową chorobę wątroby (MAFLD) jest bardzo dobrym wskaźnikiem nie tylko ciężkości samego schorzenia, ale i odpowiedzi na terapię. Wymagane są dalsze badania, by określić dokładnie profil osób chorych i możliwe różnice osobnicze, ale skład mikrobiomu już dziś może być narzędziem diagnostycznym.
Opracowanie: Marek Meissner
