Według definicji zaburzenia erekcji opierają się na niezdolności do osiągnięcia i/lub utrzymania wzwodu penisa w stopniu, który wystarczy do odbycia stosunku płciowego zwieńczonego orgazmem. Problem ten dotyka często osób po usunięciu gruczołu krokowego, kiedy to dochodzi do uszkodzenia pęczków nerwów biegnących po jego stronach, które są odpowiedzialne za cały proces wzwodu. Mężczyźni po operacji cierpią na przejściowe albo długotrwale problemy z potencją.
Operacje prostaty a impotencja
Prawdopodobieństwo wystąpienia problemu impotencji zależy nie tylko od zabiegu chirurgicznego, ale związane jest także z kriochirurgią czy radioterapią. Zaburzenia wzwodu są też skutkiem leczenia hormonalnego, także kastracji chirurgicznej, po której następuje całkowity spadek popędu seksualnego, przez zmniejszoną ilość testosteronu. Na całe szczęście techniki operacyjne zmieniły się na przestrzeni lat. Współcześnie są one coraz mniej inwazyjne, natomiast lekarze ograniczają w duży stopniu ryzyko ewentualnych powikłań, również tych związanych z seksualnością człowieka. Trzeba jednak mieć na uwadze, iż najistotniejsze w procedurze operacyjnej jest pozbycie się samej choroby, zwłaszcza tak groźnej dla człowieka, jak rak prostaty. Urolog nie może więc pozostawić żadnych komórek nowotworowych w ciele swojego pacjenta. Z tego względu zakres pewnych operacji nie może zostać ograniczony. W przypadku chorób prostaty zmagają się z nimi głównie panowie po 50 roku życia. Jak wiadomo, wiek tak samo wpływa na sprawność seksualną mężczyzny. U osób starszych rozwijają się pewne choroby mające bagatelny wpływ na funkcje seksualne. Można do nich zaliczyć miażdżycę, nadciśnienie, cukrzycę. Nie da się więc jednoznacznie podać jednej przyczyny zaburzeń seksualnych. Nie do końca wiadomo także czy w danym przypadku za problemy z erekcją odpowiada wykonana operacja prostaty, czy też składają się na nie także inne czynniki. Dzisiejsza medycyna może jednak pomóc panom cierpiącym z powodu niskiej potencji. Lekarze proponują różne metody leczenia farmakologicznego i niefarmakologicznego, które mogą być stosowane również u chorych po operacji prostaty.
Preparaty wykorzystywane w leczeniu impotencji
Najczęściej polecanymi przez lekarzy lekami w terapii zaburzeń wzwodu są inhibitory fosfodiesterazy typu 5. Do tejże bazy leków zalicza się sildenafil, tadalafil i wardenafil. Preparaty te opracowano w celu terapii nadciśnienie płucnego, aczkolwiek naukowcy gwałtownie doszli do wniosku, iż okazują się one bardziej skuteczne w leczeniu zaburzeń seksualnych. Podczas ich przyjmowania u pacjentów zauważono silny wzwód prącia. Leki te działają poprzez wywołanie rozkurczu komórek mięśni gładkich naczyń i beleczek ciał jamistych, przez co zostaje zwiększony napływ krwi do ciał jamistych. To leki doustne przyjmowane zwykle przed planowanym stosunkiem, których skuteczność szacowana jest choćby na około 90 procent. Dają więc zadowalające efekty w większości przypadków zaburzeń wzwodu. Takie medykamenty z sildenafilem, czy innym składnikiem aktywnym nie mogą być jednak przyjmowane przez wszystkie osoby zmagające się z impotencją. Nie wolno po nie sięgać w sytuacji przyjmowania nitratów. Iniekcje leków do ciał jamistych są terapią drugiego rzutu u panów, którzy mimo przyjmowania inhibitorów fosfodiesterazy oraz psychoterapii, w dalszym ciągu zmagają się z niemocą płciową. W taki sposób korzysta się z alprostadilu, czyli analoga prostaglandyny PGE1.
Aparaty próżniowe oraz protezy przy dysfunkcjach płciowych
Aparat próżniowy jest to urządzenie w postaci przezroczystego walca, który z jednej strony jest otwarty a z drugiej zamknięty. Umieszcza się w nim członka, przez co pierścień zaciskający przeciwdziała odpływowi krwi z ciał jamistych. Erekcja jest możliwa dzięki ujemnemu ciśnieniowy tworzącemu się w pierścieniu. jeżeli chodzi o protezy, używa się ich do usztywnienia penisa i wykonuje z materiału silikonowego. Protezy umieszcza się podczas operacji wewnątrz prącia. Jest to terapia trzeciego rzutu, wybierana, kiedy wszystkie inne metody okażą się nieskuteczne.
