Dzięki operacji bariatrycznej, stosowanej w leczeniu otyłości, można stracić pięć razy więcej kilogramów po dwóch latach, niż dzięki stosowaniu nowych leków z grupy analogów peptydów inkretynowych – wykazało badanie, w którym porównywano dwie metody.
Jego wyniki zaprezentowano podczas dorocznego kongresu Amerykańskiego Towarzystwa Chirurgii Bariatrycznej i Metabolicznej (ASMBS), który odbywa się w dniach 15-19 czerwca w Waszyngtonie (USA).
Naukowcy reprezentujący dwa systemy opieki zdrowotnej – NYU Langone Health oraz NYC Health + Hospitals – przeprowadzili retrospektywne badanie porównawcze dotyczące rzeczywistych efektów chirurgii bariatrycznej oraz terapii z użyciem analogów peptydów inkretynowych (semaglutydu i tirzepatydu). Analizowano dane elektroniczne 51 085 pacjentów, których wyjściowy wskaźnik masy ciała (BMI) wynosił 35 lub więcej (tzw. otyłość olbrzymia).
Część z nich przeszła operację bariatryczną z zastosowaniem jednej z dwóch metod. Było to bądź usunięcie żołądka (gastrektomia Roux-en-Y – usuniecie żołądka i zszycie przełyku z jelitem cienkim) lub rękawowa resekcja żołądka (wycięcie części żołądka). Część pacjentów zamiast leczenia operacyjnego stosowała raz w tygodniu iniekcje z jednym z analogów peptydów inkretynowych – bądź z semaglutydem (nazwa handlowa Ozempic), bądź z tirzepatydem (nazwa handlowa Mounjaro).
Po uwzględnieniu wieku, BMI i chorób współistniejących badacze wyliczyli, iż po upływie dwóch lat u pacjentów, którzy przebyli operację bariatryczną ubytek wagi był ok. pięć razy wyższy niż u pacjentów, którzy stosowali farmakoterapię przez co najmniej pół roku – odpowiednio 24 proc. masy ciała i niecałe 5 proc. masy ciała. Osoby, które stosowały analogi peptydów inkretynowych przez rok schudły wprawdzie więcej, bo 7 proc. całkowitej masy ciała, ale mimo wszystko znacznie mniej niż pacjenci po operacji.
Jak przypomniał główny autor pracy Avery Brown z NYU Langone Health, badania kliniczne wykazały, iż w przypadku stosowania analogów peptydów inkretynowych utrata masy ciała wynosi od 15 proc. do 21 proc. całkowitej wagi. „Jednak nasze badanie sugeruje, iż w rzeczywistych warunkach utrata masy ciała jest znacznie mniejsza, choćby u pacjentów, którzy stosują te leki przez cały rok. A wiemy, iż choćby 70 proc. pacjentów może przerywać tę terapię w ciągu roku” – powiedział badacz.
W przyszłości naukowcy planują sprawdzić, jak lekarze mogą poprawić efekty farmakoterapii otyłości z użyciem analogów peptydów inkretynowych. Chcą też określić, których pacjentów lepiej poddawać operacjom bariatrycznym, a także ustalić, jakie znaczenie mają koszty ponoszone pacjentów dla skuteczności leczenia otyłości.
„Chociaż pacjenci z obydwu grup stracili na wadze, chirurgia metaboliczna i bariatryczna była skuteczniejsza, a jej efekty trwalsze” – skomentowała prezydentka ASMBS Ann M. Rogers, która nie brała udziału w badaniu. W jej ocenie osoby, które niedostatecznie schudły stosując analogi peptydów inkretynowych, bądź mają trudności ze stosowaniem tych leków z powodu działań niepożądanych lub wysokich kosztów, powinny rozważyć poddanie się operacji bariatrycznej.
Co ważne, inne badanie prezentowane na kongresie ASMBS w Waszyngtonie ujawniło, iż po operacyjnym leczeniu otyłości pacjenci byli mniej narażeni na pogorszenie zdolności poznawczych, wystąpienie zaburzeń lękowych czy nadużywanie substancji psychoaktywnych, niż po stosowaniu farmakoterapii.
Tymczasem ze statystyk podawanych przez ASMBS wynika, iż w USA wykonuje się za mało tego typu operacji – tylko u 1 proc. otyłych pacjentów, którzy się do nich kwalifikują. Dla porównania specjaliści polscy szacują, iż w naszym kraju kompleksowym leczeniem otyłości (nie tylko operacyjnym) objęty jest ok. 1 proc. wszystkich potrzebujących osób. Jednocześnie ostatnie badania pokazały, iż ponad połowa pacjentów z otyłością odstawia leczenie analogami peptydów inkretynowych po upływie roku, a ponad 70 proc. po upływie dwóch lat.(PAP)
jjj/ bar/, fot. poixabay.com
Data publikacji: 20.06.2025 r.
