Na łamach „The New England Journal of Medicine” opublikowano wyniki badania oceniającego skuteczność terapii skojarzonej – agonisty GLP-1 semaglutydu oraz kagrilintydu, będącego agonistą receptora amyliny – w leczeniu nadwagi i otyłości.
Otyłość, uznawana za przewlekłą chorobę metaboliczną, stanowi istotne wyzwanie kliniczne – zwłaszcza w kontekście współistnienia z cukrzycą typu 2, nadciśnieniem tętniczym i chorobami sercowo-naczyniowymi. W ostatnich latach obserwujemy przełom w leczeniu farmakologicznym otyłości, przede wszystkim dzięki zastosowaniu agonistów receptora GLP-1.
Przeprowadzono wieloośrodkowe, podwójnie zaślepione badanie kliniczne z randomizacją i grupą kontrolną placebo. W badaniu wzięli udział dorośli pacjenci bez cukrzycy, u których BMI wynosiło ≥30 lub ≥27 w przypadku współwystępowania co najmniej jednego powikłania związanego z otyłością. Uczestników losowo przydzielono w stosunku 21:3:3:7 do czterech grup: kombinacja semaglutydu 2,4 mg + kagrilintydu 2,4 mg, semaglutyd 2,4 mg, kagrilintyd 2,4 mg oraz placebo.
Wszystkim pacjentom zalecono jednocześnie standardowe interwencje dotyczące zmiany stylu życia. Łącznie zrandomizowano 3417 uczestników: 2108 otrzymywało terapię skojarzoną, 302 semaglutyd, 302 kagrilintyd, a 705 placebo. Po 68 tygodniach średnia procentowa redukcja masy ciała w grupie otrzymującej terapię skojarzoną wyniosła –20,4 proc. (vs –3,0 proc. dla placebo).
Uczestnicy terapii skojarzonej istotnie częściej osiągali progi redukcji masy ciała o ≥5 proc., ≥20 proc., ≥25 proc. oraz ≥30 proc. w porównaniu z grupą placebo. Najczęstsze działania niepożądane dotyczyły przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, bóle brzucha) i wystąpiły u 79,6 proc. pacjentów otrzymujących terapię skojarzoną oraz u 39,9 proc. pacjentów w grupie placebo. Objawy te miały zwykle łagodny do umiarkowanego charakter i ustępowały samoistnie.
Terapia skojarzona semaglutydem i kagrilintydem wykazała znaczącą i klinicznie istotną skuteczność w redukcji masy ciała u osób z nadwagą lub otyłością – przekraczającą dotychczas obserwowane efekty leczenia samym agonistą GLP-1.
W świetle rosnącej liczby pacjentów z otyłością i współistniejącymi zaburzeniami metabolicznymi wyniki te mogą zwiastować nową erę w leczeniu farmakologicznym tej choroby. Połączenie dwóch mechanizmów działania – GLP-1 i amyliny – otwiera drogę do jeszcze skuteczniejszych i bardziej spersonalizowanych interwencji terapeutycznych.
