Głównym celem badania jest pomiar stosunku limfocytów CD8-dodatnich do FOXP3-dodatnich w biopsjach wykonanych przed i po leczeniu inhibitorami immunologicznego punktu kontrolnego (ICB, immune checkpoint blockade) u pacjentów otrzymujących przed standardową chemioradioterapią neoadjuwantowe leczenie skojarzone niwolumabem i ipilimumabu. Pierwszorzędowym punktem końcowym była względna zmiana stosunku limfocytów T regulatorowych CD8-dodatnich/FOXP3-dodatnich w materiale biopsyjnym pobranym przed i po ICB na podstawie obrazowania tkanki przy użyciu multipleksowej immunofluorescencji (multi-IF).
Drugorzędowe cele badania obejmowały ewolucję mikrośrodowiska immunologicznego przed i po chemioradioterapii oraz w trakcie progresji rozpoznanej na podstawie multi-IF i wysokowydajnego sekwencjonowania genomowego, obiektywny odsetek odpowiedzi według kryteriów RECIST v1.1 przed i po chemioradioterapii oraz na zakończenie leczenia miejscowego w odniesieniu do lokalnego stanu guza i odpowiedzi ogólnej, korelację między oceną aktywności klinicznej a zmianami biologicznymi mikrośrodowiska immunologicznego, bezpieczeństwo, PFS i przeżycie całkowite (OS) po 3 latach, inne analizy eksploracyjne wyników badań translacyjnych dotyczących mikrośrodowiska immunologicznego oraz sygnatury molekularne HPV.
Sygnatura HOT obejmowała następujące geny: CCL19, CCR2, CCR4, CCR5, CD27, CD40LG, CD8A, CXCL10, CXCL11, CXCL13, CXCL9, CXCR6, FASLG, FGL2, GZMA, GZMH, IDO1, IFNG, IRF8, LAG3, LYZ, MS4A1, PDCD1, TBX21, TLR7, TLR8.
Przed rozpoczęciem chemioradioterapii z brachyterapią pacjentki otrzymywały 1 cykl z niwolumabem w dawce 3 mg/kg w dniach 1. i 15. w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 1 mg/kg w dniu 1. Po chemioradioterapii pacjentki mogły kontynuować niwolumab w terapii podtrzymującej w dawce 480 mg co 28 dni przez 6 miesięcy. Łącznie leczono 40 pacjentek.
Nie odnotowano żadnych nowych ani nieoczekiwanych działań niepożądanych. Działania niepożądane stopnia ≥3 związane z ICB wystąpiły u 3 pacjentów.
Analiza wyników multi-IF uzyskanych u 28 pacjentek, u których możliwa była ocena, wykazała zwiększenie całkowitej liczby komórek CD8-dodatnich (test Wilcoxona, p = 0,009), proliferujących komórek CD8-dodatnich (p = 0,002) i stosunku komórek CD8-dodatnich do FOXP3-dodatnich (p = 0,03) przed chemioradioterapią w porównaniu z wartościami początkowymi. Analiza wyników wysokowydajnego sekwencjonowania genomowego u 37 pacjentek, u których możliwa była ocena, wykazała statystycznie istotne zwiększenie ekspresji genu CD8A (sparowany test t, p = 2,2e-05) i oceny HOT (sparowany test t, p = 3,1e-06) po ICB.
Odsetek odpowiedzi całkowitych na zakończenie leczenia wyniósł 82,5% (33 z 40 pacjentek), a odpowiedzi częściowe odnotowano u 4 spośród 40 pacjentek (40%). Ogólną odpowiedź uzyskano u 81% u pacjentek z FIGO I/II i 74% pacjentek z FIGO III/IV. U 4 pacjentek (10%) stwierdzono progresję chorobę na zakończenie leczenia, w tym u 3 pacjentek z FIGO IIIC. U 4 pacjentek nie odnotowany zmiany w zakresie nacieków z komórek CD8-dodatnich, stosunku komórek CD8-dodatnich do FOXP3-dodatnich oraz oceny zimnej ekspresji HOT przed i po ICB.
Końcowe wyniki analizy klinicznych punktów końcowych (PFS i OS) spodziewane są w 2025 r.
