W badaniu III fazy nerandomilast podawany w dawce 18 mg lub 9 mg dwa razy na dobę spowalniał postęp choroby u osób dorosłych z postępującym śródmiąższowym zwłóknieniem płuc.
W poprzednim badaniu stwierdzono, iż nerandomilast – preferencyjny inhibitor fosfodiesterazy 4B – spowalnia postęp idiopatycznego zwłóknienia płuc.
Obecne randomizowane badanie III fazy przeprowadzone w wielu ośrodkach w 44 krajach oceniało skuteczność i bezpieczeństwo nerandomilastu u pacjentów z potwierdzonym rozpoznaniem śródmiąższowych chorób płuc (ILD) innych niż idiopatyczne zwłóknienie płuc.
Do badania włączono 1176 pacjentów (średni wiek 66,4 roku; średnia natężona pojemność życiowa [FVC], 70,1 proc. wartości przewidywanej), którzy zostali losowo przydzieleni do grupy otrzymującej 18 mg lub 9 mg nerandomilastu lub placebo dwa razy na dobę.
Pacjentów stratyfikowano na podstawie podstawowego leczenia nintedanibem i wzorców zwłóknieniowych obserwowanych w tomografii komputerowej o wysokiej rozdzielczości. Średni czas ekspozycji wynosił około 14,5 miesiąca w każdej grupie.
Pierwszorzędowym punktem końcowym była bezwzględna zmiana FVC w stosunku do wartości początkowej w 52. tygodniu, a kluczowymi drugorzędowymi punktami końcowymi był czas do pierwszego ostrego zaostrzenia ILD, hospitalizacji związanej z układem oddechowym lub zgonu.
Nerandomilast istotnie zmniejszał zmniejszenie FVC w porównaniu z placebo, ze skorygowanymi różnicami wynoszącymi 67,2 ml dla dawki 18 mg i 81,1 ml dla dawki 9 mg (P <0,001 dla obu). To zmniejszenie spadku czynności płuc utrzymywało się niezależnie od terapii podstawowej.
Badanie nie mogło potwierdzić rzadszego występowania pierwszego ostrego zaostrzenia ILD, hospitalizacji związanej z układem oddechowym lub zgonu w grupach z nerandomilastem w porównaniu z grupą placebo.
Zgony wystąpiły u mniejszego odsetka pacjentów otrzymujących nerandomilast w dawkach 18 mg (współczynnik ryzyka [HR], 0,48; 95 proc. CI, 0,30–0,79) i 9 mg (HR, 0,60; 95 proc. CI, 0,38–0,95) niż u osób otrzymujących placebo.
Najczęściej występującym zdarzeniem niepożądanym była biegunka, zgłaszana u 36,6 proc., 29,5 proc. i 24,7 proc. pacjentów odpowiednio w grupach 18 mg nerandomilastu, 9 mg nerandomilastu i placebo. Zdarzenia niepożądane prowadzące do przerwania lub trwałego zaprzestania stosowania schematu występowały z podobną częstością we wszystkich grupach.
– Badanie FIBRONEER-ILD wykazało, iż nerandomilast w dawce 18 mg dwa razy na dobę lub 9 mg dwa razy na dobę spowalniał postęp zwłóknienia płuc u pacjentów z postępującym zwłóknieniem płuc – napisali autorzy badania.
Podkreślili, iż obecne badania kliniczne stanowią znaczący postęp w leczeniu osób z idiopatycznym zwłóknieniem płuc i postępującą ILD inną niż IPF.
Badanie to było prowadzone przez dr Toby'ego M. Mahera z Department of Pulmonary, Critical Care and Sleep Medicine, Keck School of Medicine, University of Southern California, Los Angeles. Badanie zostało opublikowane 19 maja br. w „The New England Journal of Medicine”.
