Nadpobudliwość, impulsywność, zaburzenia koncentracji – czyli czym jest ADHD?

Wszyscy dobrzy rodzice chcieliby, żeby rozwój ich pociech odbywał się w harmonijny, prawidłowy sposób. Pragną, aby ich dzieci wyrosły na wartościowych dorosłych, wykorzystujących swój pełen potencjał intelektualny i fizyczny.

Czasem jednak latorośl już od najwcześniejszych lat okazuje się wyraźnie „odstawać” od swoich rówieśników. Nie potrafi skupić się na swoich zadaniach, często prostych i krótkich, łatwo się rozprasza, co chwila gubi swoje rzeczy, nie słyszy poleceń lub gwałtownie o nich zapomina.

Powyższe sytuacje mogą być bardzo frustrujące dla rodzica. Musi on poświęcić o wiele więcej uwagi swojemu dziecku, aby to mogło zrobić bądź przyswoić to, co inni. Jest to ciężkie do zaakceptowania, ale wina nie zawsze leży tutaj po stronie złego wychowania bądź potomka. Bardzo prawdopodobne, iż młodziutki człowiek walczy z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, który powszechniej znany jest jako ADHD. Co powinniśmy wiedzieć o tym zaburzeniu? Z czym muszą zmagać się dzieci i ich rodzice?

Czym jest ADHD?

ADHD (zespół hiperkinetyczny) jest zespołem zaburzeń, który charakteryzuje się nadmierną aktywnością, pobudliwością i brakiem koncentracji uwagi. Pierwsze objawy można zaobserwować już we wczesnych latach życia. Do objawów, które są widoczne u dziecka, zaliczamy:

· brak możliwości koncentracji uwagi w szkole, pracy lub podczas wykonywania innych czynności;

· częste popełnianie błędów w wyniku niedbałości;

· niesłuchanie tego, co mówi się do dziecka;

· notoryczne zapominanie o codziennych sprawach;

· regularne gubienie przedmiotów, które są potrzebne, zabawek, przyborów szkolnych itd.;

· pochopność i impulsywność;

· męczliwość w pracy intelektualnej;

· brak umiejętności planowania;

· pobieżne myślenie;

· sile reakcje emocjonalne;

· mocna ekspresja uczuć;

· niepokój ruchowy;

· gadatliwość;

· bieganie lub chodzenie bez celu;

· podrywanie się z miejsca i wiele więcej.

Aby zdiagnozować ADHD objawy te muszą zostać rozpoznane we wczesnym dzieciństwie. Muszą one również w klinicznie istotnym stopniu upośledzać codzienne funkcjonowanie. Należy również wykluczyć, iż symptomy są spowodowane innymi zaburzeniami psychicznymi.