Chory z chorobą Alzheimera wykazuje ryzyko niedożywienia i sarkopenii (utraty siły mi masy mięśni) już w momencie rozpoznania choroby na skutek występowania różnych problemów pojawiających się w różnym czasie rozwoju choroby i mających wpływ na ilość spożywanych posiłków i płynów.
Najczęstsze trudności żywieniowe
Do najczęstszych trudności należą: utrata apetytu, węchu i smaku, zapominanie o posiłkach, zaburzenia żucia, gryzienia, zaburzenia połykania, wybiórcza akceptacja pokarmów, trudne zachowania podczas spożywania posiłków tj. zakrywanie ust ręką, wypluwanie jedzenia, odwracanie głowy, zaciskanie warg. W związku z tym, zaleca się regularną kontrolę masy ciała raz w tygodniu, bezpośrednią obserwację chorego podczas posiłku, a także bieżące notowanie spożywanej żywności i płynów. W profilaktyce niedożywienia kluczowa jest podaż białka, energii, a także składników niezbędnych w funkcjonowaniu układu nerwowego (witaminy z grupy B, kwasy omega-3, witamina D). Warto podkreślić, iż w tej grupie chorych występuje duże ryzyko odwodnienia, nierzadko będące przyczyną hospitalizacji.
Rola dietetyka i wsparcie żywieniowe
Dietetyk pomoże ocenić stopień pokrycia zapotrzebowania na te składniki i zaproponuje możliwość modyfikacji konsystencji posiłków i płynów, wsparcia żywieniowego doustnymi dietami medycznymi lub wspólnie z lekarzem rozważą inną drogę żywienia z wykorzystaniem przewodu pokarmowego
Objawy zaburzeń połykania i działania profilaktyczne
Bezwzględnie należy zgłaszać lekarzowi zaobserwowane objawy zaburzeń połykania tj. kaszel w trakcie i po posiłku, odchrząkiwanie, długie przetrzymywanie pokarmów w jamie ustnej, trudność w połknięciu kęsa, zalegania pokarmu w jamie ustnej np. na języku. W przypadku wystąpienia tych objawów dietetyk wraz z lekarzem pomogą w wyborze bezpiecznej drogi żywienia lub zaproponują możliwość zagęszczania płynów i modyfikację konsystencji pokarmów, dzięki czemu możemy zapobiec zachłystowemu zapaleniu płuc i pogłębianiu się niedożywienia.
Preparaty odżywcze i żywienie dojelitowe
W przypadku braku możliwości pokrycia zapotrzebowania osoby chorej na wszystkie składniki odżywcze, należy rozważyć zastosowanie doustnych preparatów odżywczych np. Resource Protein, Resource Diabet Plus, a w sytuacji gdy takie wsparcie żywieniowe okaże się niewystarczające należy zwrócić się do lekarza o skierowanie do Poradni Żywieniowej. Korzyści wynikające z odpowiedniego stanu odżywienia pacjentów, szczególnie w trakcie choroby i leczenia są powszechnie znane. Żywienie dojelitowe, zwane też enteralnym jest w Polsce bezpłatne, również w przypadku leczenia żywieniowego w warunkach domowych, w czasie rehabilitacji czy pobytu w ZOL/ZPO/DPS.
Domowe żywienie dojelitowe
Domowe żywienie dojelitowe jest doskonałym rozwiązaniem dla pacjentów, którzy wymagają długoterminowej interwencji żywieniowej, ale nie mają potrzeby hospitalizacji. W takich przypadkach żywienie enteralne zwykle rozpoczyna się w szpitalu, a następnie jest kontynuowane jako długoterminowa terapia domowa (ang. HEN, home enteral nutrition).
Artykuł powstał we współpracy z
