Długotrwała tlenoterapia u pacjentów z ciężką hipoksemią w przebiegu POChP poprawia przeżycie oraz zwiększa jego komfort. Problematyczna pozostaje populacja o umiarkowanej hipoksemii, niekwalifikująca się do tlenoterapii domowej. Skłoniło to badaczy do przeprowadzenia metaanalizy, która pozwoliłaby na uzyskanie wiarygodnych wskazówek dotyczących postępowania w tej grupie pacjentów.
Naukowcy skorzystali z największych i najpopularniejszych medycznych baz danych (Medline, Embase, Cochrane Central Register of Controlled Trials, CINHAL i Web of Science). Sześć randomizowanych badań zostało uznanych za kwalifikujące się do włączenia – opublikowano je w latach 1992–2020, a jakość dowodów była wysoka (ocena dzięki narzędzia Cochrane Risk of Bias). Dotyczyły one długotrwałego lub nocnego podawania tlenu u pacjentów z POChP i umiarkowaną hipoksemią w ciągu dnia albo z izolowaną nocną desaturacją, albo połączeniem obydwu zaburzeń. Grupy kontrolne otrzymywały zwykłą opiekę lub pozorowane koncentratory (placebo) przez cały okres badania. Pierwszorzędowym punktem końcowym była 3-letnia śmiertelność. Za minimalną klinicznie istotną różnicę dla tlenoterapii domowej badacze uznali względne zmniejszenie śmiertelności w 3-letniej obserwacji o 30–40 proc.
Naukowcy obliczyli, iż w omawianej populacji wpływ tlenoterapii prowadzonej w domu na zmniejszenie 3-letniej śmiertelności jest niewielki lub nie występuje. Siła dowodu wydaje się wysoka, biorąc pod uwagę wspomniane wcześniej dobrej jakości źródła oraz dość liczną populację (1002 osoby). Aktualne dane nie potwierdzają zasadności powszechnego stosowania tlenoterapii domowej w tej populacji pacjentów.
