Kiedy tirzepatyd zamiast dulaglutydu?

Wyniki badania SURPASS-SWITCH wykazują, iż u osób z cukrzycą typu 2 (T2D), której nie można odpowiednio kontrolować dzięki submaksymalnych dawek dulaglutydu (Trulicity), znacznie większą redukcję HbA_1c i masy ciała niż w przypadku eskalowanego leczenia dulaglutydem przyniesie zmiana na tirzepatyd (Mounjaro).

Na spotkaniu American College of Physicians (ACP-IM) Internal Medicine Meeting 2025 przedstawiono wyniki wieloośrodkowego, randomizowanego, otwartego badania fazy 4 SURPASS-SWITCH obejmującego niemal 300 pacjentów z cukrzycą typu 2. Wynika z nich, iż zwiększanie dawek dulaglutydu zamiast przejścia na tirzepatyd naraża pacjentów na ryzyko uzyskania kontroli glikemii powyżej zakresu docelowego i potencjalnie zwiększa ryzyko wystąpienia powikłań związanych z cukrzycą.

– Często gdy mamy do czynienia z pacjentem, który nie osiąga celów leczenia, musimy zdecydować, czy zwiększyć dawkę aktualnie przyjmowanego leku do maksymalnej dawki, czy zmienić lek na inny. Wraz z rosnącą liczbą terapii hormonalnych opartych na inkretynach mamy teraz wybór, jeżeli chodzi o przepisywanie tych leków w leczeniu cukrzycy – powiedziała główna autorka badania, dr Liana K. Billings, dyrektor Clinical and Genetics Research in Diabetes and Cardiometabolic Disease and Personalized Medicine na University of Chicago.

– Badania SURPASS-SWITCH, które jasno pokazują, iż nasi pacjenci, którzy nie osiągają celów leczenia, odniosą większe korzyści ze zmiany na tirzepatyd niż z dalszego zwiększania dawki dulaglutydu – dodała ekspertka.

W badaniu SURPASS-SWITCH wzięło udział 282 pacjentów z cukrzycą typu 2 i wyjściowym poziomem A_1c od 7 proc. do < 9,5 proc. (średnio 7,82 proc.) przyjmujących dulaglutyd w dawce 0,75 mg lub 1,5 mg raz w tygodniu przez co najmniej 6 miesięcy.

Zostali oni losowo przydzieleni do miareczkowania tej dawki do 4,5 mg lub do zmiany na tirzepatyd miareczkowany do 15 mg (lub maksymalnie tolerowane dawki obu leków). Większość pacjentów z obu grup przyjmowała również doustne leki obniżające poziom glukozy.

Pierwszorzędowym punktem końcowym, zmianą A_1c od wartości początkowej w 40. tygodniu, był spadek o 1,44 punktu procentowego w przypadku tirzepatydu w porównaniu z 0,67 w przypadku dulaglutydu, ze znaczącą szacowaną różnicą w leczeniu wynoszącą –0,77 punktu procentowego (P <0,001). Utrata masy ciała w 40. tygodniu była również większa w przypadku tirzepatydu, –10,5 kg w porównaniu z –3,6 kg w przypadku dulaglutydu, również istotna różnica (P <0,001).

Odsetek osób, u których osiągnięto złożony punkt końcowy, czyli stężenie A_1c wynoszące 6,5 proc. lub mniej i utratę masy ciała wynoszącą 10 proc. lub więcej bez hipoglikemii, wyniósł 47,4 proc. w grupie tirzepatytu i 4,8% w grupie dulaglutydu. Po zastosowaniu tirzepatydu w znacznie większym stopniu spadły również wartości glukozy na czczo i uległ zmniejszeniu obwód talii. Oba leki poprawiły profile lipidowe, chociaż część początkowej poprawy cholesterolu LDL po zastosowaniu tirzepatydu została utracona po 40 tygodniach.

Działania niepożądane, w tym nudności i biegunka, były podobne w obu grupach. Hipoglikemia (<54 mg/dl) była częstsza w przypadku tirzepatydu (5,8 proc. w porównaniu z 2,8 proc.), ale nie było poważnych zdarzeń hipoglikemicznych w żadnej grupie.

Więcej informacji na temat wpływu tirzepatydu na układ sercowo-naczyniowy pojawi się wraz z wynikami badania SURPASS-CVOT, które ma zostać ukończone pod koniec 2025 r.

Przeczytaj także: „Tirzepatyd także w leczeniu MASH?” i „Tirzepatyd leczy obturacyjny bezdech senny”.