Zakażenia skóry - bakteryjne, grzybicze i wirusowe - są szczególnie groźne dla kobiet w ciąży, raz z uwagi na samą infekcję, a dwa z uwagi na zawężoną linię terapeutyczną. Podczas kongresu podano, iż w leczeniu nadkażenia bakteryjnego w przebiegu zaostrzenia atopowego zapalenia skóry w pierwszym rzucie należy stosować doustną antybiotykoterapię złożoną z penicyliny, cefalosporyny pierwszej generacji lub dikloksacyliny. W terapii drugiego rzutu preferowanym makrolidem jest erytromycyna; należy ją stosować ostrożnie w I trymestrze ciąży, gdyż wiąże się to ze zwiększonym ryzykiem ubytków przegrody międzyprzedsionkowej i międzykomorowej, a także przerostowym zwężeniem odźwiernika. Dla kobiet w II i III trymestrze alternatywną grupą antybiotyków II rzutu są sulfonamidy; w przypadku podawania pacjentce w pierwszym trymestrze należy zadbać o suplementację kwasu foliowego w dawce co najmniej 0,5 mg dziennie. W okresie okołoporodowym są one przeciwwskazane ze względu na ryzyko niedokrwistości hemolitycznej i hiperbilirubinemii.
W przypadku wystąpienia ropnia zalecane jest nacięcie i drenaż; antybiotykoterapia nie jest konieczna, chyba iż ropień jest większy niż 5 cm lub jeżeli jest większy niż 2 cm i występuje rumień. W leczeniu infekcji grzybiczych pierwszym wyborem w leczeniu miejscowym jest klotrimazol, następnie mikonazol, a następnie ketokonazol. Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania miejscowego terbinafiny, naftyfiny i cyklopiroksu w czasie ciąży, ale prawdopodobnie są one bezpieczne. Nystatyna jest bezpieczna, ale mniej skuteczna niż klotrimazol, mikonazol i ketokonazol.
W leczeniu ogólnoustrojowym opcje terapeutyczne są mocno zawężone; w czasie ciąży należy unikać flukonazolu, ketokonazolu i itrakonazolu ze względu na ryzyko kraniosynostozy, wrodzonych wad serca i anomalii szkieletowych. Co do jednej z częstych infekcji wirusowych, opryszczki pospolitej, najlepszym wyborem jest acyklowir, a famcyklowir i walacyklowir są prawdopodobnie bezpieczne.
