Interleukina 17A czułym markerem choroby Kawasakiego

W przypadku podejrzenia poważnej, ostrej choroby bardzo cenne są charakterystyczne biomarkery ułatwiające rozpoznanie. Dotychczas brakowało ich w przypadku choroby Kawasakiego, ale zmieniło się to za sprawą wysiłków zespołu badaczy z Boston Children's Hospital.

Choroba Kawasakiego, znana również pod nazwą zespołu skórno-śluzówkowo-węzłowego, jest ostrym zapaleniem naczyń średnich, ze skłonnością do zajmowania tętnic wieńcowych. Najczęściej dotyka dzieci poniżej pięciu lat, ale może ujawnić się w każdym wieku, choćby u dorosłych. Niekiedy obraz kliniczny nie jest jednoznaczny, co stwarza konieczność przeprowadzania szerokiej diagnostyki różnicowej, zwłaszcza w czasach rozpowszechnienia COVID-19, którego jednym z powikłań jest wieloukładowy zespół zapalny (MIS-C), mniej więcej w połowie przypadków przebiegający niemal identycznie jak choroba Kawasakiego.

Na łamach „Arthritis & Rheumatology” opublikowano wyniki badania, w którym porównano stężenie markerów zapalnych w próbkach krwi od zdrowych dzieci (30), z gorączką o nieznanej przyczynie (26), pacjentów z chorobą Kawasakiego (23), wieloukładowym zespołem zapalnym związanym z COVID-19 (MIS-C, 25), zespołem aktywacji makrofagów (13), młodzieńczym idiopatycznym zapaleniem stawów (24) oraz młodzieńczym zapaleniem skórno-mięśniowym (9).

Profilowanie proteomiczne ujawniło odrębne wzorce ekspresji cytokin i chemokin w chorobach zapalnych u dzieci. Jak już było wiadomo wcześniej, choroba Kawasakiego i MIS-C wykazywały wiele podobieństw. Szczególnie charakterystyczna dla pierwszej z wymienionych okazała się ekspresja cytokin rodziny interleukiny 17. Dotyczyło to zwłaszcza IL-17A, której podwyższone stężenie było szczególnie czułe i specyficzne (odpowiednio 95 i 91 proc.) dla różnicowania z innymi przyczynami gorączki. Podwyższenie poziomu wszystkich trzech cytokin z rodziny IL-17 zaobserwowano u ponad 50 proc. pacjentów z chorobą Kawasakiego, w tym u 19 z 20 pacjentów z tętniakami tętnic wieńcowych.

W świetle powyższych dowodów wydaje się, iż oznaczanie interleukiny 17A jest bardzo cennym narzędziem do różnicowania przyczyny gorączki niewyjaśnionego pochodzenia, zwłaszcza u dzieci z obrazem klinicznym sugerującym chorobę Kawasakiego i w ciężkim stanie ogólnym. Niestety, w praktyce klinicznej dostępność oznaczenia jest niska, co z pewnością będzie ograniczało zastosowanie.