Jak wynika z najnowszych badań, stosowanie agonistów receptora GLP-1 u dorosłych z nadwagą lub otyłością, niechorujących na cuktrzycę wiąże się ze znacznie niższym długoterminowym ryzykiem suchego zwyrodnienia plamki żółtej związanego z wiekiem (AMD) niż stosowanie innych leków odchudzających.
Naukowcy przeprowadzili retrospektywne badanie kohortowe, aby porównać ryzyko suchego AMD i jego progresji do postaci wysiękowej wśród pacjentów z nadwagą lub otyłością, ale bez zdiagnozowanej cukrzycy, którym przepisano agonistów receptora GLP-1 lub inne leki na utratę wagi.
Analizą objęto 91 408 pacjentów; Po dopasowaniu wyników skłonności 45 704 pacjentów zostało włączonych do każdej grupy. W obu mniej więcej 78 proc. uczestników stanowiły kobiety, a średni wiek wynosił około 61 lat. Pacjenci otrzymywali liraglutyd, semaglutyd lub inny lek odchudzający, taki jak lorkaseryna, sibutramina, setmelanotyd, fenfluramina, mazindol, orlistat, fentermina lub dietylopropion.
W pierwotnej analizie skupiającej się na rozwoju suchego AMD wykluczono pacjentów z suchym AMD w wywiadzie. Do analizy wtórnej skupiającej się na progresji do wysiękowej postaci AMD włączono pacjentów z suchym AMD, ale wykluczono pacjentów z wysiękową postacią AMD w wywiadzie.
Pierwszorzędowy wynik oceniano po 5, 7 i 10 latach, a drugorzędowy – po 10 latach.
Jak wykazały analizy, stosowanie agonistów receptora GLP-1 wiązało się ze znacznie niższym ryzykiem wystąpienia suchego AMD po 5 latach (współczynnik ryzyka [RR], 0,16; P < 0,001), 7 lat (RR, 0,13; P < 0,001) i 10 lat (RR, 0,09; P < 0,001) niż stosowanie innych leków odchudzających.
Niestosowanie leków odchudzających wiązało się z niższym ryzykiem suchego AMD w dłuższej perspektywie niż stosowanie innych leków odchudzających, ale z wyższym ryzykiem niż stosowanie agonisty receptora GLP-1.
U pacjentów z suchym AMD leczenie agonistami receptora GLP-1 nie wiązało się z mniejszym ryzykiem progresji do wysiękowej postaci AMD niż leczenie innymi lekami odchudzającymi.
Naukowcy we wnioskach napisali, iż zastosowanie agonistów receptora GLP-1 „może być rozważane w poradnictwie dla pacjentów z podwyższonym ryzykiem AMD, którzy kwalifikują się do farmakologicznej utraty wagi. najważniejszy jest stopień zmniejszenia ryzyka AMD, który okazał się większy niż 80 proc. po 5 latach i wzrastał wraz z późniejszymi punktami czasowymi do 10 lat w porównaniu z innymi lekami odchudzającymi".
Przeczytaj także: „Długotrwałe stosowanie metforminy może zapobiegać AMD”.
