Badacze z Uniwersytetu w Utrechcie ocenili, jak często w praktyce stosowane są GKS u chorych na łuszczycę i ŁZS oraz jakie ryzyko niesie za sobą systemowa terapia – w kontekście zaostrzenia zmian skórnych.
Systematyczny przegląd piśmiennictwa objął 21 prospektywnych i retrospektywnych badań (z analizy wyłączono prace dotyczące GKS stosowanych miejscowo), obejmujące w sumie ponad 4 mln pacjentów z łuszczycą skóry i ponad 17 tys. chorych z ŁZS. Spośród nich u 35 proc. badanych z łuszczycą skóry i niemal 38 proc. z ŁZS stosowano kiedykolwiek systemowo GKS (najczęściej metyloprednizolon oraz triamcinolon), GKS podawano m.in. doustnie, dostawowo, domięśniowo. W dwóch badaniach z randomizacją porównano bezpośrednio chorych otrzymujących i niestosujących GKS systemowo.
Nie wykazano zwiększonego ryzyka wystąpienia zaostrzenia zmian skórnych związanych z ekspozycją na GKS (zarówno w trakcie leczenia, jak i po jego zakończeniu). Biorąc pod uwagę analizowane badania (obserwacyjne i interwencyjne, n = 10), częstość zaostrzeń związana ze stosowaniem GKS była niska i wynosiła między 0 a 1,42 proc.
Wyniki analizy wskazują na małe ryzyko wystąpienia zaostrzenia łuszczycy skóry, związane ze stosowaniem systemowo GKS w terapii chorych na łuszczycę i ŁZS. Zaostrzenia zwykle mają charakter łagodny. Autorzy badania konkludują, iż stosowanie GKS nie powinno być ograniczane, o ile istnieją przesłanki kliniczne do włączenia ich systemowo, np. jako terapii pomostowej lub dla szybkiego uzyskania efektu przeciwzapalnego. W dobie dostępnych terapii – leki biologiczne, syntetyczne leki modyfikujące oraz preparaty miejscowe – terapia powinna mieć charakter skojarzony, dla ograniczenia możliwych wczesnych i odległych powikłań systemowo stosowanych GKS.
