Genotypy mogą mieć wpływ na to, kiedy u pacjentów z DMD wystąpi utrata mobilności

Jednoośrodkowe badanie z udziałem 555 osób chorych na dystrofię mięśniową Duchenne’a (DMD) leczonych kortykosteroidami wykazało, iż pewne mutacje genetyczne są powiązane z opóźnianiem lub przyspieszaniem utraty zdolności chodzenia.¹

Wyniki te zostały opublikowane w Mięśnie i nerwy Podkreślenie kluczowej roli, jaką odgrywa genotyp w określaniu, kiedy pacjenci z DMD tracą zdolność chodzenia, co jest kluczowym kamieniem milowym w rozwoju choroby.

W badaniu wzięło udział łącznie 3948 spotkań medycznych, które miały miejsce w latach 2008–2018. wykazali, iż pacjenci z mutacjami pomijającymi ekson 44 (P = 0,004), delecja eksonów 3 do 7 (P P = 0,043) doświadczyło późnej utraty zdolności chodzenia i częściej utrzymywało chodzenie po 14. roku życia. Natomiast u pacjentów z genotypami podatnymi na pominięcie eksonu 51 utrata możliwości poruszania się występowała wcześniej w porównaniu z innymi grupami (P

„To badanie poszerza wcześniej zdobytą wiedzę na temat powiązań genotyp-fenotyp w DMD i podkreśla najważniejsze różnice między trendami w przypadku niektórych interesujących nas genotypów w porównaniu z resztą populacji DMD” – stwierdzili autorzy badania. „To badanie skupiało się na osobach leczonych długoterminowo kortykosteroidami i może pomóc w projektowaniu badań klinicznych i zarządzaniu klinicznym”.

Według autorów badania wyniki te potwierdzają wyniki wcześniejszych badań nad tymi specyficznymi wzorcami genetycznymi i ich związkiem z utratą mobilności. W jednym badaniu porównano wiek utraty mobilności między osobami z wariantami pominiętymi w eksonie 44 a osobami z mutacjami pominiętymi w eksonie 51 i 53 i wykazano, iż w porównaniu pacjenci z wariantami pominiętymi w eksonie 44 utracili zdolność chodzenia po około roku. W dwóch innych badaniach wykazano opóźnienie utraty możliwości poruszania się o około 2 lata u osób z możliwymi do pominięcia mutacjami w eksonie 44 w porównaniu z szerszą grupą DMD.

Poprzednie badania powiązały delecje eksonów od 3 do 7 z postępem łagodniejszej DMD, co do której przypuszcza się, iż jest związana z defektem intronowym położonym dalej. Sierpień kodon w eksonie 8. Zgodnie z tymi ustaleniami, obecne badanie wykazało również, iż osoby z tą delecją zachowywały zdolność chodzenia przez dłuższy czas. Spośród 13 uczestników, którzy mieli delecje i byli w wieku powyżej 14 lat, tylko jeden uczestnik stracił zdolność chodzenia przed osiągnięciem tego wieku.

Duplikacje eksonu 2, najczęstsze duplikacje eksonu w DMD, są znane z szerokiego zakresu objawów klinicznych, które często wiążą się z łagodniejszym przebiegiem choroby ze względu na proponowany mechanizm obejmujący ekson 5. Poprzednie badania wykazały, iż część pacjentów z tą chorobą duplikacja wykazuje DMD, podczas gdy większość ma fenotyp dystrofii mięśniowej Beckera z późniejszą utratą mobilności. W tym badaniu, chociaż tylko 7 osób miało duplikację eksonu 2, podobnie wykazywały one długi chód, a połowa z nich była w stanie chodzić po 14. roku życia.

Ograniczenia badania wynika z jego retrospektywnego charakteru, co utrudnia zapewnienie każdemu uczestnikowi równej i spójnej opieki. U wielu pacjentów z biegiem czasu zmieniały się także schematy leczenia, co utrudniało precyzyjną analizę podgrup dotyczącą specyficznych skutków różnych terapii steroidowych.

Ponadto 10-letni okres badania i skupienie się na jednym ośrodku może ograniczyć szersze zastosowanie wyników, ponieważ standardy opieki mogły ewoluować w trakcie okresu badania. W miarę ewolucji standardów opieki nad DMD głównym celem pozostaje kwestia postępu choroby i jakości życia pacjentów. Chociaż kortykosteroidy, takie jak prednizon i deflazakort, od dawna stanowią podstawę leczenia ze względu na ich działanie przeciwzapalne, ich znaczące długoterminowe skutki uboczne skłoniły badaczy do poszukiwania bezpieczniejszych alternatyw.² Badania nad sterydami dysocjacyjnymi, takimi jak wamorolon, wydają się obiecujące w zapewnianiu podobnych efektów terapeutycznych przy mniejszej liczbie działań niepożądanych.

„Chociaż nowe steroidy dysocjacyjne mogą stanowić lepszą alternatywę dla kortykosteroidów, należy zbadać inne potencjalne metody leczenia” – stwierdzili autorzy badania opublikowanego w czasopiśmie Science. Al-Yateem Journal of Rare Diseases. „Zmiana przeznaczenia lub opracowanie nowych terapii lekowych, które oprócz zwalczania stanów zapalnych będą w stanie zaradzić wielu patogennym cechom DMD, może prowadzić do większych korzyści terapeutycznych”.

Referencje

1. Zygmunt A, Wong B, Moon D i in. Wpływ genotypu na wiek utraty sprawności ruchowej u osób z dystrofią mięśniową Duchenne’a leczonych kortykosteroidami: jednoośrodkowe badanie z udziałem 555 pacjentów. Nerw mięśniowy. 2024;70(5):1053-1061. doi:10.1002/mus.28255
2. Korakis S, Timpani CA, Campelli DG i in. Standard opieki w porównaniu z kortykosteroidami nowofalowymi w leczeniu dystrofii mięśniowej Duchenne’a: ​​czy możemy zrobić lepiej?. Orphanet J Rare Dis. 2021;16(1):117. doi:10.1186/s13023-021-01758-9