Dwunastomiesięczna podróż przez upływający rok i czego Wam (i sobie) życzę na rok 2025

Podoba mi się jak odnowiliśmy tą kapliczkę

Już za kilkanaście godzin zegar odmierzy koniec aktualnego roku i wejdziemy w kolejny, 2025. Nie wiem czy tylko dla mnie, ale ostatnimi czasy czas jakby przyspieszył i za nic nie chce zwolnić. "Dzisiaj to już wczoraj, jutro się zamienia w dziś" - te słowa jednej ze zwrotek piosenki "Rok 966" dobitnie oddają moją aktualną rzeczywistość. Nie ukrywam, iż aktualny rok zleciał mi sama nie wiem kiedy. Przecież dopiero co był styczeń, luty, marzec, w czerwcu się broniłam, a parę dni potem szalałam na pierwszym z trzech wesel, na których byłam w tym roku. Przecież dopiero co kończyliśmy z panem Kazikiem malować przykościelną kapliczkę, a ja z zapartym tchem kibicowałam sportowcom podczas letnich igrzysk olimpijskich. Dopiero co wróciłam do treningów lekkoatletycznych i sama startowałam w biegu "Biegać jest Bosko", dopiero co byłam na Polach Lednickich, w Staniątkach, Krakowie, Pszczynie, Wadowicach, Wał - Rudzie, Warszawie... Dopiero co wspinałam się na Rysiankę, Kotarz, Magurkę, w maju cieszyłam się ze stulecia istnienia Towarzystwa Ciemnych Typów, a w październiku z kolejnego już rozpoczęcia roku akademickiego. Takich "dopiero co" jest masa, a większość z nich opisałam na łamach bloga (chociaż jak możecie się domyśleć, nie wszystkie, bo też chcę mieć takie sprawy tylko dla siebie). Wszystkiego nie da się też opisać na blogu, bo po prostu nie ma na to czasu. Staram się jednak pielęgnować te wszystkie obrazy z tego roku w moim sercu, jako najpiękniejsze momenty i najlepsze nauki dotyczące dalszego życia.

Podobnie jak w zeszłym roku, także i w tym chciałam się z Wami podzielić najważniejszymi momentami z każdego z 12 miesięcy mijającego roku. Wybór był niełatwy, bo czytelnicy mojego bloga chyba już wiedzą, iż moje życie jest raczej aktywne i sporo się w nim dzieje. Ale przemyślany i myślę, iż przedstawia wszystkie ważne i piękne chwile, jakie miały w nim miejsce.

Trudno było wybrać po jednym najważniejszym momencie z każdego miesiąca, bo było ich naprawdę dużo. Ale myślę, iż bardzo dobrze odzwierciedlają piękne momenty w mojej ludzkiej egzystencji. Tak naprawdę każde wydarzenie, każde spotkanie, każda rozmowa, każda przeczytana książka (było ich tylko 92), każdy obejrzany film, każda interakcja w internetowej przestrzeni w jakiś sposób wpłynęło na moje postrzeganie świata. Może moje życie jako osoby z niepełnosprawnością jest zwykłe, wiem, iż dla niektórych może się wydawać dziwne i niewarte uwagi, ale myślę, iż nie jest ono takie najgorsze. Cieszę się, iż jest ono czymś więcej, niż egzystencją. Staram się, aby nie było ono tylko dla mnie, ale też dla innych. Raz mi się to udaje lepiej, raz gorzej, ale chyba zawsze jakoś idę do przodu. Mam nadzieję, iż ten rok też będzie pełen pięknych chwil, czego sobie i Wam życzę.

A zanim jeszcze wrócę do moich notatek na studia, gdzie bioetyka przeplata się z przemocą domową, a logika, metafizyka i historia filozofii z pedagogiką kultury, pedagogiką pracy oraz wspomaganiem rozwoju psychoruchowego (czy zdążę do tego dopisać kilka zdań do mojej pracy dyplomowej, a najlepiej obydwóch? Pobożne marzenie), chciałabym Wam złożyć najserdeczniejsze życzenia.